Żmija karłowata
W tym artykule zbadamy temat Żmija karłowata i jego wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. Żmija karłowata jest od lat przedmiotem zainteresowania i debaty, a jego znaczenie nie maleje wraz z upływem czasu. W ostatnich dziesięcioleciach zaobserwowaliśmy znaczny postęp i badania wokół Żmija karłowata, co doprowadziło do większego zrozumienia i świadomości jego znaczenia. W tym artykule zagłębimy się w różne aspekty otaczające Żmija karłowata, od jego historii i ewolucji po wpływ na różne obszary życia codziennego. Mamy nadzieję, że ta eksploracja przyczyni się do rzucenia światła na Żmija karłowata i jego implikacje w dzisiejszym świecie.
| Bitis peringueyi[1] | |
| Boulenger, 1888 | |
 Żmija karłowata | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Infrarząd | |
| Rodzina | |
| Podrodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
żmija karłowata |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |
 | |
| Zasięg występowania | |
| |
Żmija karłowata (Bitis peringueyi) – gatunek jadowitego węża z rodziny żmijowatych[3].
Morfologia
Jest jednym z najmniejszych gatunków żmij[3] i najmniejszą ze żmij afrykańskich. Jej przeciętna długość to 20–25 cm, maksymalna 30 cm. Ubarwienie grzbietu jest szare, z odcieniem czerwonym lub rdzawym. Na grzbiecie przebiegają trzy rzędy małych, ciemnych plamek. Końcówka ogona ma kolor czarny. Żmija karłowata porusza się w charakterystyczny sposób, przesuwając się tak, że do gorącego podłoża przylegają w jednym momencie tylko dwa krótkie odcinki ciała, a wąż przemieszcza się w bok[3].
Zasięg geograficzny
Występuje w południowo-zachodniej Afryce na piaszczystych terenach półpustynnych Angoli i Namibii[3], w strefie stałych łagodnych wiatrów.
Rozród
Gatunek ten jest jajożyworodny. W jednym miocie przychodzi na świat od 3 do 10 młodych o długości 10–13 cm.
Ekologia
Żywi się gadami – głównie małymi jaszczurkami[3]. Poluje, zakopując się w piasku, pozostawiając na powierzchni jedynie wierzch głowy z oczami i koniec ogona. Wabi swoje ofiary, kręcąc końcem ogona i naśladując poruszającego się owada. Wodę czerpie z wilgoci nadciągającej wraz z bryzą znad Atlantyku i skraplającej się na powierzchni ciała żmii.
Jad tej żmii jest mało poznany. Prawdopodobnie nie jest bardzo groźny dla człowieka[3]. W nieznacznym stopniu niszczy tkanki i powoduje bolesne stany zapalne.
Epitet gatunkowy tej żmii pochodzi od nazwiska entomologa Louisa Alberta Péringueya.
Przypisy
- ↑ Bitis peringueyi, Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Bitis peringueyi, The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b c d e f Włodzimierz Juszczyk: Mały słownik zoologiczny: gady i płazy. Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1986, s. 319. ISBN 83-214-0464-2.
Bibliografia
- Wacław Jaroniewski: Jadowite węże świata. Atlas. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1988. ISBN 83-02-00977-6.
- Johan Marais: Wielka księga węży. Warszawa: Wydawnictwo Książkowe Twój Styl, 1997. ISBN 83-7163-035-2.
