Żoliborz Oficerski
W dzisiejszym świecie Żoliborz Oficerski stał się tematem ogólnego zainteresowania, który obejmuje różne obszary społeczeństwa. Od wpływu na gospodarkę po wpływ na kulturę popularną, Żoliborz Oficerski przyciąga uwagę zarówno ekspertów, jak i fanów. W tym artykule zbadamy wiele aspektów Żoliborz Oficerski, analizując jego znaczenie historyczne, współczesne implikacje i przyszłe prognozy. Poprzez różne perspektywy i źródła informacji staramy się rzucić światło na ten temat i zapewnić czytelnikowi szeroką i wszechstronną wizję, aby mógł zrozumieć jego dzisiejsze znaczenie.
Żoliborz Oficerski – osiedle warszawskiej dzielnicy Żoliborz znajdujące się w granicach obszaru MSI Stary Żoliborz.
Jest zlokalizowane w rejonie ulic: Śmiałej, Czarnieckiego, Fortecznej, Hauke-Bosaka, Kaniowskiej i placu Słonecznego[1].
Opis
Zajmuje tereny przekazane w 1922 przez rząd Mieszkaniowemu Stowarzyszeniu Spółdzielczemu Oficerów w Warszawie[2]. W tym samym roku zaczęto wznosić tam pierwsze budynki. Projektowali je m.in. Kazimierz Tołłoczko, Tadeusz Tołwiński, Romuald Gutt i Rudolf Świerczyński[1]. Zostało wybudowane w tzw. stylu dworkowym[3]. Nawiązywało do XVIII-wiecznych dworków szlacheckich. Wznoszono tam domki i wille kryte czterospadowymi dachami krytymi dachówką, z barokowymi attykami i ganki z kolumienkami.
Na osiedlu zamieszkało ponad 30 generałów i wielu pułkowników (m.in. Władysław Anders, Władysław Bortnowski, Józef Haller, Marian Kukiel, Stefan Rowecki, Stanisław Sosabowski i Lucjan Żeligowski)[4].
W okresie okupacji niemieckiej, w latach 1940–1944, w piwnicy domu przy ul. Fortecznej 4 działała tajna radiostacja „Łódź Podwodna”. Nie została odkryta przez Niemców.
Na przełomie lat 70. i 80. na osiedlu wytyczono trzy nowe ulice: Munka, Jakiela, Szaniawskiego i Ejsmonda.
Inne informacje
Żoliborz Oficerski zainspirował architekta Sylwestra Pajzderskiego, który wzorując się na nim zaprojektował Osiedle Warszawskie w Poznaniu[5].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b Juliusz A. Chrościcki, Andrzej Rottermund: Atlas architektury Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1977, s. 222.
- ↑ Łukasz Heyman: Nowy Żoliborz 1918–1939. Wrocław: Ossolineum, 1976, s. 67.
- ↑ Andrzej K. Olszewski: Architektura Warszawy (1919–1939), Warszawa II Rzeczypospolitej. Tom I. Warszawa: Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, 1968, s. 292–293.
- ↑ Czesław Witkowski: Ze strzelnicy na raut. Życie garnizonowe przedwojennej Warszawy. Warszawa: Bellona, 2017, s. 202. ISBN 978-83-11-15002-7.
- ↑ Atlas architektury Poznania, Janusz Pazder (red.), Aleksandra Dolczewska, Poznań: Wydawnictwo Miejskie, 2008, s. 303, ISBN 978-83-7503-058-7, OCLC 316600366.
