2M-3

W tym artykule zajmiemy się kwestią 2M-3, która w ostatnich latach staje się coraz bardziej aktualna. 2M-3 to temat, który wzbudził duże zainteresowanie zarówno w środowisku naukowym, jak i w ogóle w społeczeństwie, ze względu na jego wpływ na różne obszary. Od początków do obecnej ewolucji 2M-3 był przedmiotem wielu badań i debat, które miały na celu zrozumienie jego wpływu na nasze środowisko. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z 2M-3, analizując jego znaczenie, konsekwencje i możliwe przyszłe perspektywy, jakie może oferować ten temat.

2M-3M
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 ZSRR

Rodzaj

morska automatyczna armata uniwersalna

Historia
Prototypy

1948

Produkcja seryjna

1949-1984

Dane taktyczno-techniczne
Kaliber

25 mm

Nabój

25 × 218 mm

Długość lufy

2 m

Donośność

skuteczna przeciw celom:
powietrznym - 1700 m
morskim - 2300 m[1]
maksymalna - 3000 m

Prędkość pocz. pocisku

910 m/s[1]

Masa

1515 kg[1]

Kąt ostrzału

w poziomie: 360°
w pionie: -10 +83°[1]

Jednostka ognia

2 × 130 szt (na podstawie)[1]

Szybkostrzelność

2 × 450 strz./min teor.
2 × 270-300 strz./min prakt.[1]

Obsługa

2

Multimedia w Wikimedia Commons

2M-3M – podstawa morska z dwiema sprzężonymi uniwersalnymi armatami morskimi kalibru 25 mm/79 (110-PM) kalibru 25 mm, opracowana w ZSRR pod koniec lat czterdziestych XX w.

Wersje

Rysunek w trzech rzutach
  • ZSRR:
    • 2M-3
    • 2M-3M
    • 2M-8M – dla okrętów podwodnych
    • 2M-10
    • BL-130
    • BL-120 (4M-120)
  • Chiny:
    • Typ 61

Zastosowanie

Armaty 2M-3 i 2M-3M stosowane były na licznych mniejszych okrętach i pomocniczych jednostkach pływających produkcji ZSRR, używanych przez marynarkę radziecką, a także eksportowanych. Instalowano je na jednostkach na których nie przewidywano radiolokacyjnych systemów kierowania ogniem[1]. Eksportowane były także same armaty, a także ich klony produkowane były za granicą.

W Polsce eksploatowano łącznie na okrętach przynajmniej 146 armat 2M-3M – m.in. na kutrach torpedowych projektu 183, trałowcach projektów 151, 206F, 254M, kutrach proj. 918/918M i okrętach pomocniczych[a]. Jako ostatni wyposażono w nie w 1984 roku trałowiec „Gardno”, po czym zastąpiły je na nowych okrętach polskie armaty ZU-23-2M, instalowane także na starszych okrętach[1]. Na przełomie 1989/90 roku podstawy 2M-3M zamontowano jeszcze na trzech kutrach rakietowych projektu 205 przekształconych w patrolowce Straży Granicznej[2].

Z nowszych zastosowań, armaty tego typu zostały użyte m.in. na jemeńskich okrętach patrolowych typu P-1022 zbudowanych w Australii w 2004 roku[3].

Można oglądać

Uwagi

  1. ↑ Liczba armat faktycznie mogła być mniejsza, gdyż mogły być demontowane z wycofywanych okrętów. Zestawienie na podstawie Ciślak 1995 ↓, s. 214-215 – liczba 146 podstaw obejmuje wszystkie okręty, na których faktycznie były zainstalowane, na stałe lub przejściowo, łącznie z 4 podstawami na okręcie ratowniczym „Piast” (Ciślak 1995 ↓, s. 140), natomiast istniała możliwość montażu jeszcze 12.

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h Ciślak 1995 ↓, s. 214.
  2. ↑ Ciślak 1995 ↓, s. 196.
  3. ↑ Z życia flot. Jemen. „Morza Statki i Okręty”. Nr 2/2005. X (50), s. 5-6, marzec–kwiecień 2005. Warszawa: Magnum X. 

Bibliografia

  • Jarosław Ciślak: Polska Marynarka Wojenna 1995. Warszawa: Lampart i Bellona, 1995, seria: Ilustrowana Encyklopedia Techniki Wojskowej. 6. ISBN 83-86776-08-0.

Linki zewnętrzne