Adam Konarzewski

W tym artykule zbadamy Adam Konarzewski z różnych perspektyw i przeanalizujemy jego wpływ na różne obszary społeczeństwa. Adam Konarzewski to temat, który w ostatnich latach wzbudził duże zainteresowanie i debatę, a jego znaczenie stale rośnie. Zagłębimy się w znaczenie Adam Konarzewski, jego historię, ewolucję w czasie oraz różne opinie i teorie, które istnieją na jego temat. Dodatkowo sprawdzimy, jak Adam Konarzewski wpłynął na kulturę, ekonomię, politykę i inne aspekty życia codziennego. Ten artykuł ma na celu przedstawienie pełnego i obiektywnego spojrzenia na Adam Konarzewski, aby czytelnicy mogli lepiej zrozumieć jego znaczenie i implikacje w dzisiejszym świecie.

Adam Florian Konarzewski
Ilustracja
Herb
Tumigrała
Data urodzenia

1639 lub 1640

Data śmierci

12 kwietnia 1676

Ojciec

Melchior Konarzewski

Matka

Urszula Pogorzelska

Żona

Zofia Krystyna Opalińska

Dzieci

pięcioro

Adam Florian[1] Konarzewski herbu Tumigrała (Wręby)[2] (ur. 1640 lub 1639[1], zm. 12 kwietnia[1] 1676) – tłumacz, główny fundator sanktuarium na Świętej Górze koło Gostynia.

Życiorys

Jego rodzicami byli Melchior Konarzewski z Konarzewa (właściciel Pępowa) i Urszula Pogorzelska, która nie mogąc doczekać się potomka wielokrotnie odbywała pielgrzymki na Świętą Górę. Z uwagi na słabe zdrowie kształcił się początkowo wyłącznie w domu, a potem udał się do Pragi, by kontynuować kształcenie na Uniwersytecie Praskim. Studia ukończył 10 kwietnia 1657. Zajmował się tłumaczeniem dzieł religijnych (około 20 tłumaczeń), m.in. przetłumaczył żywot św. Filipa Neri, który wydano w 1668, jako upamiętnienie założenia klasztoru na Świętej Górze. W 1667 nastąpiło pierwsze spotkanie Konarzewskiego z księdzem Stanisławem Grudowiczem (profesorem Akademii Lubrańskiego w Poznaniu) i proboszczem śródeckiej parafii św. Małgorzaty. Zaowocowało to wieloma dalszymi wspólnymi działaniami[1]. Przyczynił się jako główny sprawca (z pomocą Grudowicza[3]) do osadzenia filipinów pod Gostyniem, wykupując od gostyńskiego dziedzica Andrzeja Gostyńskiego stary kościół na górze wraz z otaczającym go terenem i przekazując go wspólnocie filipińskiej. Podjął się także realizacji nowej świątyni świętogórskiej, wzorowanej na kościele św. Apostołów Piotra i Pawła w Krakowie. Plany obiektu nakreślił własnoręcznie. 8 września 1675 wziął udział we wmurowaniu kamienia węgielnego pod kościół. Zmarł w rok po tej uroczystości. Był żonaty z Zofią Krystyną Opalińską z Bnina (1643–1699[1]) - wojewodziną poznańską[4], która kontynuowała budowę świątyni i z którą miał pięcioro dzieci[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f Muzeum w Gostyniu
  2. ↑ Stanisław Ślaski, Fundatorzy klasztoru na Św. Górze pod Gostyniem, „Nasza Przeszłość”, 32/1970, s. 183–221 . Zob. s. 184.
  3. ↑ e-KAI. . .
  4. ↑ Zbigniew Starczewski, Sanktuarium Świętogórskiej Róży Duchownej w Gostyniu, Kongregacja Oratorium św. Filipa Neri w Gostyniu, Gostyń, 2007, s.60-62

Linki zewnętrzne