W dzisiejszym świecie Adam Strzałkowski zyskał niespotykane dotąd znaczenie. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, wpływ na środowisko biznesowe, czy też znaczenie w codziennym życiu ludzi, Adam Strzałkowski stał się tematem ciągłej debaty i dyskusji. Od początków do dzisiejszej ewolucji Adam Strzałkowski był przedmiotem badań i analiz prowadzonych przez ekspertów z różnych dziedzin. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane ze Adam Strzałkowski, od jego implikacji w życiu codziennym po wpływ na poziom globalny. Poprzez szczegółowe i dogłębne spojrzenie staramy się lepiej zrozumieć rolę, jaką Adam Strzałkowski odgrywa w naszym współczesnym świecie i w jaki sposób stał się on integralną częścią naszej rzeczywistości.
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data śmierci | |
profesor nauk fizycznych | |
Specjalność: doświadczalna fizyka jądrowa | |
Alma Mater | |
Doktorat | |
Habilitacja | |
Profesura | |
Nauczyciel akademicki | |
Uczelnia | |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Adam Strzałkowski (ur. 26 listopada 1923 w Tenczynku, zm. 25 lipca 2020) – polski fizyk jądrowy, specjalista w badaniach reakcji i oddziaływań jądrowych. Jeden z polskich pionierów obserwacji obiektów astronomicznych z wykorzystaniem fal radiowych za pomocą radioteleskopów. Absolwent i profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, członek Polskiej Akademii Umiejętności.
Urodził się 26 listopada 1923 r. w Tenczynku[1]. W 1948 r. ukończył studia w zakresie fizyki na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, jednak pracownikiem tej uczelni był już od 1945 r., gdy zatrudniony został w Zakładzie Fizyki Jądra Atomowego, gdzie stał się najważniejszym współpracownikiem prof. Henryka Niewodniczańskiego[2]. W 1960 r. uzyskał stopień doktora nauk fizycznych za badania w zakresie rozpraszania deuteronów[1], które prowadził w czasie stażu naukowego w Laboratorium Fizyki Jądrowej w Liverpoolu. Po powrocie do Polski brał udział w organizacji Instytutu Fizyki Jądrowej w Krakowie. Jego prace obejmujące pomiary elastycznego rozpraszania deuteronów na jądrach atomowych przyniosły mu międzynarodowe uznanie i były podstawą dla rozprawy habilitacyjnej[2]. Habilitację otrzymał w 1963 r., a tytuł profesora w 1971[1].
Zawodowo związany był na początku z Obserwatorium Astronomicznym na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie wraz z Olegiem Czyżewskim i Jerzym de Mezerem zbudował pierwszy w Polsce radioteleskop do obserwacji Słońca. Ponadto razem z Janem Wesołowskim i Jerzym Janikiem wznowił pomiary promieniowania kosmicznego w kopalni soli w Wieliczce prowadzone przed wojną przez Mieczysława Jeżewskiego. Pod koniec lat 40. XX w. zaczął pracę w Zakładzie Fizyki Jądra Atomowego, a także zajmował się budową cyklotronu oraz akceleratora elektrostatycznego w Instytucie Fizyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1963 r. zorganizował Studium Fizyki w Katowicach, które z czasem stało się częścią Filii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Katowicach (późniejszego Uniwersytetu Śląskiego), za co otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Śląskiego. Ponadto był dyrektorem Instytutu Fizyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, wicedyrektorem Instytutu Fizyki Jądrowej i prorektorem Uniwersytetu Jagiellońskiego[1].
Członek Polskiej Akademii Umiejętności, Polskiego Towarzystwa Fizycznego, Europejskiego Towarzystwa Fizycznego, komitetu Physics Letters. Autor ponad 160 prac naukowych[1], promotor 17 doktoratów z fizyki jądrowej[2].
Zmarł 25 lipca 2020 r.[3] i został pochowany 31 lipca na cmentarzu Bronowickim w Krakowie[1].
Autor książek popularnonaukowych i podręczników, m.in.[2]: