Administratura apostolska Uzbekistanu
W tym artykule temat Administratura apostolska Uzbekistanu zostanie omówiony z różnych perspektyw i podejść. Administratura apostolska Uzbekistanu to temat o wielkim znaczeniu w dzisiejszym społeczeństwie, który wywołał wielką debatę i zainteresowanie w różnych obszarach nauki. Na tych stronach zostaną przeanalizowane jego implikacje, wpływ i możliwe rozwiązania, w celu zaoferowania kompleksowej i kompletnej wizji Administratura apostolska Uzbekistanu. Zbadane zostaną zarówno pozytywne aspekty, jak i wyzwania, jakie się z tym wiążą, dostarczając czytelnikowi szerokiego zakresu informacji, które pozwolą mu w pełni zrozumieć ten temat i wyrobić sobie na jego temat świadomą opinię.
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba |
Taszkent |
| Data powołania | |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Podległa bezpośrednio | |
| Prokatedra |
Najświętszego Serca Pana Jezusa |
| Administrator apostolski | |
| Dane statystyczne (2020) | |
| Liczba wiernych |
3 098 |
| Liczba kapłanów • w tym diecezjalnych • w tym zakonnych |
8 |
| Liczba osób zakonnych |
22 (w tym 10 sióstr zakonnych) |
| Liczba parafii |
6 |
| Powierzchnia |
447,400 km² |
 Mapa całej administratury Uzbekistanu | |
| 41°18′19,87″N 69°17′45,71″E/41,305520 69,296030 | |
| Strona internetowa | |
Administratura apostolska Uzbekistanu (łac. Apostolica Administratio Usbekistanianus; ros. Апостольская администрация Узбекистан) – samodzielna jednostka terytorialna dla katolików obrządku łacińskiego oraz jednostka podziału administracyjnego Kościoła katolickiego w Uzbekistanie, obejmująca swoim zasięgiem cały kraj. Utworzona 29 września 1997 przez papieża Jana Pawła II jako Misja „sui iuris”, a podniesiona 1 kwietnia 2005 do rangi Administratury apostolskiej[1].
Historia
Chrześcijaństwo w Azji Środkowej pojawiło się w III w., jednak jego rozwój nastąpił dopiero w XIX w. po przyłączeniu Uzbekistanu do Imperium Rosyjskiego. Wspólnotę katolików tworzyli głównie Polacy, Litwini przesiedleni tu przez władze carskie. Wraz z nadejściem władzy radzieckiej w latach 20. XX w. Kościół katolicki musiał zejść do podziemia.
Do przełomu doszło dopiero po upadku ZSRR w 1991. W tym samym roku utworzono administraturę apostolską w Karagandzie, która objęła swoim zasięgiem obszar środkowej Azji, w tym Uzbekistanu. 29 września 1997 papież Jan Paweł II dokonał podziału administratury apostolskiej w Karagandzie, wydzielając z niej misję sui iuris Uzbekistanu[2]. Obecnie swoją posługę duchową w tym kraju sprawują franciszkanie z polskiej prowincji św. Antoniego i bł. Jakuba Strzemię.
1 kwietnia 2005 misja sui iuris została podniesiona do rangi administratury apostolskiej przez papieża Jana Pawła II. Była to jedna z ostatnich decyzji papieża przed jego śmiercią[3].
Administratorzy
- Administrator apostolski: ks. bp Jerzy Maculewicz OFMConv (od 2005)
- Senior administratury: o. Krzysztof Kukułka OFMConv[4] (od 2005)
Parafie
- Parafia św. Andrzeja Apostoła w Bucharze
- Parafia Najświętszej Maryi Panny Zawsze Dziewicy w Ferganie[5]
- Parafia św. Jana Chrzciciela w Samarkandzie
- Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa w Taszkencie[5]
- Parafia Maryi Matki Nadziei w Urgenczu
- Parafia w Angrenie
Przypisy
- ↑ Podniesienie Misji „sui iuris” w Uzbekistanie do Apostolskiej Administracji i wyznaczenia pierwszego Administratora Apostolskiego. press.vatican.va. . (wł.).
- ↑ Dane na Catholic-Hierarchy.
- ↑ Misja w Uzbekistanie, w serwisie franciszkanie.pl (dostęp: 2007-04-21). . .
- ↑ Taszkent , www.franciszkanie.pl (pol.).
- ↑ a b Rzymsko-Katolicka Parafia pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa , nspj.wroclaw.pl .