Adyton

W dzisiejszym świecie Adyton jest tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum ludzi. Niezależnie od tego, czy jest to poziom osobisty, zawodowy czy akademicki, Adyton przyciąga uwagę osób w każdym wieku i o każdym zawodzie. Jego wpływ i wpływ są widoczne w różnych obszarach, od kultury popularnej po naukę i technologię. W tym artykule szczegółowo zbadamy zjawisko Adyton i jego znaczenie we współczesnym społeczeństwie, analizując jego implikacje i konsekwencje w różnych kontekstach.

Schemat świątyni z zaznaczonym adytonem
Adyton w świątyni Apollina w Didymie

Adyton (stgr. ἄδυτον "niedostępny") – miejsce święte, ukryta część starożytnego sanktuarium, świątyni, gaju świętego lub groty, do której dostęp mieli wyłącznie kapłani i osoby wybrane[1]. Przechowywano w nim najcenniejsze świętości (cudowne wizerunki, relikwie)[2]. Zwykle mieściło też kultowy posąg bóstwa, a czasami było miejscem wyroczni. Adyton zazwyczaj mieścił się w tylnej części naosu[2].

W niektórych świątyniach Apollina adyton był wydzieloną częścią celli z posągiem bóstwa, często o obniżonej podłodze (jak w arkadyjskim Bassaj) i zawierający obiekty sakralne. Rzadziej był kryptą podświątynną mieszczącą wyrocznię (jak w małoazjatyckim Klaros). W najsłynniejszej świątyni Apollina w Delfach w adytonie znajdował się omfalos, złoty posąg bóstwa, święty laur, grobowiec Dionizosa i ustawiony nad wieszczą szczeliną trójnóg, na którym zasiadała Pytia[3].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ adyton, Krystyna. Kubalska-Sulkiewicz, Słownik terminologiczny sztuk pięknych, wyd. 3, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 2, ISBN 83-01-12365-6, OCLC 51024180 .
  2. ↑ a b adyton, Bania i inni, Sztuka świata. T. 17, Słownik terminów : A -K, Warszawa: Wydawnictwo „Arkady”, 2013, s. 9, ISBN 978-83-213-4726-4, OCLC 829853214 .
  3. ↑ Encyklopedia sztuki starożytnej. Europa – Azja – Afryka – Ameryka. Warszawa: Wyd. Artystyczne i Filmowe / Wyd. Naukowe PWN, 1998, s. 37.