Aleksander Cybulski (żołnierz)

W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Aleksander Cybulski (żołnierz), badając jego wiele aspektów i aspektów. Od jego powstania do dzisiejszego znaczenia, Aleksander Cybulski (żołnierz) był przedmiotem zainteresowania i debaty w wielu kontekstach i dyscyplinach. Na tych stronach będziemy badać jego wpływ na społeczeństwo, jego ewolucję w czasie i jego znaczenie w różnych obszarach. Bez wątpienia Aleksander Cybulski (żołnierz) pozostawił niezatarty ślad w historii i nadal jest źródłem badań i refleksji.

Aleksander Antoni Cybulski
major lekarz major lekarz
Data i miejsce urodzenia

23 maja 1895
Żarki na Lubelszczyźnie

Data i miejsce śmierci

1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1918–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

19 pułk ułanów
Wojskowy Urząd Gospodarczy w Dęblinie
12 pułk ułanów
8 pułk piechoty
7 pułk piechoty
Szpital Wojskowy w Modlinie
Szkoła Podchorążych Sanitarnych
Centrum Wyszkolenia Sanitarnego

Stanowiska

zastępca kierownika naukowego

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Niepodległości

Aleksander Antoni Cybulski (ur. 23 maja 1895 w Żarkach na Lubelszczyźnie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – major lekarz Wojska Polskiego, doktor nauk medycznych, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Michała i Anastazji z Dobrowolskich[1]. Absolwent Szkoły Realnej Zrzeszenia Nauczycieli im. Hetmana Jana Zamoyskiego w Lublinie (1917)[2] i Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego (1926)[3]. W latach 1915–1918 w Polskiej Organizacji Wojskowej. Od 1918 w Wojsku Polskim. Skierowany do 19 pułku ułanów. Podporucznikiem mianowany w 1919. Po ukończeniu oficerskiego kursu gospodarczego przeniesiony do Wojskowego Urzędu Gospodarczego w Dęblinie. Od lipca 1920 lekarz 12 pułku ułanów. Następnie służy w Stacji Sanitarnej Dworca Gdańskiego w Warszawie. W marcu 1921 skierowany przez Oddział II Sztabu Głównego na Górny Śląsk, brał udział w akcji plebiscytowej. W październiku 1921 odkomenderowany w celu ukończenia studiów.

W okresie międzywojennym pozostał w wojsku. Awansował do stopnia porucznika w 1922 (starszeństwo z dniem 1 czerwca 1919 i 92 lokatą w korpusie służby sanitarnej). W 1923 był kadrze II Batalionu Sanitarnego. Służył jako nadetatowy podlekarz w 8 pułku piechoty (odkomenderowany na studia na Uniwersytecie Warszawskim)[4] a następnie w 7 pułku piechoty. W 1926 był młodszym ordynatorem Szpitala Wojskowego w Modlinie. Ukończył jednoroczny kurs w szkole higieny. 12 kwietnia 1927 roku został mianowany kapitanem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 26. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych[5]. Do 1928 wykładowca w Szkole Podchorążych Sanitarnych[6]. W latach 1928–1934 wykładowca[6][7] a następnie (1934) kierownik naukowy Oddziału Higieny Szpitala Szkolnego Centrum Wyszkolenia Sanitarnego. Publikował artykuły w literaturze fachowej na temat problemów służby zdrowia w Wojsku Polskim. Opracował szczegółową analizę dotyczącą KOP: Stan zdrowotny Korpusu Ochrony Pogranicza w latach 1925–1931[8]. W marcu 1939, w stopniu majora, w dalszym ciągu pełnił służbę w Centrum Wyszkolenia Sanitarnego na stanowisku zastępcy kierownika naukowego oddziału higieny wojennej Szpitala Szkolnego[9].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 ewakuowany z CWSan. na wschód. Po agresji ZSRR na Polskę w nieznanych okolicznościach wzięty do niewoli przez Sowietów i osadzony w obozie jenieckim w Kozielsku[10]. Figuruje na liście jeńców Kozielska z dnia 4 marca 1940[2]. 28 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD, lista wywózkowa 052/4 z 27 kwietnia 1940[10] poz. 102, nr akt 2868[11]. Został zamordowany 30 kwietnia 1940 przez funkcjonariuszy NKWD w lesie katyńskim[2] i pogrzebany w bezimiennej mogile zbiorowej, gdzie od 28 lipca 2000 mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu[12][13]. W miejscu tym prowadzone były ekshumacje i prace archeologiczne[14][15]. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943[16], zapis w dzienniku ekshumacji pod datą 22 maja 1943. Figuruje pod numerem 2705 na liście AM[17][10][18] i liście Komisji Technicznej PCK. Przy zwłokach Aleksandra Cybulskiego zostały odnalezione: leg. ofic., pocztówka oraz etui na cwikier[19]. W Archiwum dr Robla nazwisko Cybulskiego jest w spisie sporządzonym w kalendarzyku przez współjeńca Łukasza Zwierkowskiego (pakiet 03-04) oraz w kalendarzyku znalezionym przy szczątkach Floriana Nowakowskiego[2].

Życie prywatne

Żonaty z Haliną Karozo, miał synów Zbigniewa i Janusza[10].

Awanse

Ordery i odznaczenia

Upamiętnienie

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika[22][23][24]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[25][26][27].

Dąb Pamięci posadzony przez Parafię NMP Królowej Polski w Dobrzyniewie Kościelnym, Kopisk 24. certyfikat nr 000136/000118/WWL/2008[28].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ BETA Księgi Cmentarne , ksiegicmentarne.muzeumkatynskie.pl .
  2. ↑ a b c d УБИТЫ В КАТЫНИ, 2015, s. 804.
  3. ↑ BETA Księgi Cmentarne , ksiegicmentarne.muzeumkatynskie.pl .
  4. ↑ Rocznik Oficerski MSWojsk., 1923, s. 147, 1134, 1205.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 124.
  6. ↑ a b Rocznik Oficerski MSWojsk., 1928, s. 716, 737.
  7. ↑ a b Rocznik Oficerski MSWojsk., 1932, s. 329, 826.
  8. ↑ Cybulski A., Stan zdrowotny Korpusu Ochrony Pogranicza w latach 1925–1931, Lekarz Wojskowy 1933, XXI, 7,8, s. 339–351,400–413.
  9. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 371, 492.
  10. ↑ a b c d Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 86.
  11. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 714.
  12. ↑ 20 lat temu otwarto Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu - Redakcja Polska - polskieradio.pl , polskieradio.pl (pol.).
  13. ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. LIII.
  14. ↑ Historia Zbrodni Katynskiej (pol.).
  15. ↑ Pierwsze ekshumacje w Katyniu. "Wszystko było przesiąknięte zapachem śmierci" - Historia , www.polskieradio.pl (pol.).
  16. ↑ Instytut Pamięci Narodowej - Kraków, Niemcy w Katyniu w 1943 roku, „Instytut Pamięci Narodowej - Kraków” .
  17. ↑ Auswärtiges Amt, „Amtliches Material zum Massenmord von Katyn“, 1943, s. 238 (niem.).
  18. ↑ Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. .
  19. ↑ Lista imienna zaginionych w ZSRR polskich jeńców wojennych z obozów Kozielsk - Ostaszków - Starobielsk, „Orzeł Biały. Polska walcząca o wolność.” (44 (330)), pbc.uw.edu.pl, 30 października 1948, s. 3 (pol.).
  20. ↑ M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  21. ↑ M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  22. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. , web.archive.org, s. 4 (pol.).
  23. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  24. ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem , edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 (pol.).
  25. ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” , prezydent.pl (pol.).
  26. ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie , policja.pl, s. 1-4 (pol.).
  27. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. .
  28. ↑ Tomasz Lewandowski, Adam Nielski, Katyń - strona główna , www.katyn-pamietam.pl (ang.).

Bibliografia