W tym artykule poruszony zostanie temat Aleksander Roszkowski, bardzo istotnej kwestii, która w ostatnich latach przykuła uwagę ekspertów i ogółu społeczeństwa. Aleksander Roszkowski był przedmiotem licznych badań i badań ze względu na jego wpływ na różne aspekty życia codziennego, od zdrowia po gospodarkę. W całym tekście zostaną przeanalizowane różne aspekty Aleksander Roszkowski, od jego historii i ewolucji po konsekwencje dla dzisiejszego społeczeństwa. Ponadto zbadane zostaną możliwe rozwiązania i propozycje dotyczące wyzwań, jakie stawia Aleksander Roszkowski we współczesnym świecie. Poprzez podejście wielowymiarowe ma na celu zaoferowanie czytelnikowi pełnej i aktualnej wizji Aleksander Roszkowski, aby przyczynić się do debaty i zrozumienia tego zjawiska.
![]() Aleksander Roszkowski, fot. Olga Roszkowska | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Narodowość | |
Alma Mater | |
Dziedzina sztuki | |
Strona internetowa |
Aleksander Roszkowski (ur. 16 lutego 1961 roku w Warszawie) – polski malarz.
Studiował na stołecznej Akademii Sztuk Pięknych na Wydziale Malarstwa (w latach 1980-1985) pod kierunkiem Jacka Sienickiego i Zbigniewa Gostomskiego. Po studiach podjął pracę pedagogiczną w macierzystej uczelni. Aktywnie uczestniczył w indywidualnych wystawach organizowanych zarówno w kraju, jak i za granicą (m.in. w Danii, Japonii, Niemczech i Stanach Zjednoczonych). W 1987 roku zdobył dwa wyróżniania honorowe na XIII Ogólnopolskim Konkursie Malarskim im Jana Spychalskiego w Poznaniu. Jego prace były eksponowane na wystawach w II poł. lat 80., takich jak: „Świeżo Malowane. Młode malarstwo polskie lat 1982-1987” w Zachęcie oraz warszawski "Arsenał ’88", na której zdobył nagrodę w dziedzinie malarstwa, przyznaną przez międzynarodowe jury pod przewodnictwem Romana Opałki. Obecnie swój czas dzieli między pracę w dwóch pracowniach: warszawskiej oraz tej zlokalizowanej na Suwalszczyźnie.
Jeszcze jako student tworzył instalacje. Porzucił jednak to medium, by wkrótce całkowicie zwrócić się ku malarstwu sztalugowemu. Debiutował serią wielkoformatowych obrazów figuratywnych przedstawiających ludzkie sylwetki, co charakterystyczne zawsze pozbawionych głów. Celem Roszkowskiego nie było oddanie fizycznego podobieństwa, lecz przedstawienie kondycji człowieka w możliwie uniwersalnym i ponadczasowym wymiarze. Prace te były prezentowane na najważniejszych krajowych ekspozycjach tego czasu, wystawiane były również na zagranicznych ekspozycjach w Nowym Jorku i Berlinie, gdzie zwróciły uwagę tamtejszej krytyki. Artysta wyszedł od przedstawień ludzkiego ciała, jednak splątane kończyny i wygięte torsy wkrótce przerodziły się w elementy prac pejzażowych. Artysta niemalże nigdy nie maluje w plenerze, a w pracowni – pod wpływem emocji i intymnych doświadczeń (realizacje takie jak „Pejzaż Polski”, 1988, czy prace z cyklu „Sto metrów do Styksu”, 1988). Pejzaże powstałe pod koniec lat 80. zapowiadały jego przyszłą predylekcję ku sztuce abstrakcyjnej, niezwykle ekspresyjnej, ale także wywodzącej się z estetycznej tradycji koloryzmu. Malarstwo Roszkowskiego odznacza się bogatą fakturą, tworzoną poprzez nawarstwianie farby w finezyjnych układach, która nakładana jest własnoręcznie spreparowanymi narzędziami. Jego najnowsze, abstrakcyjne realizacje to eksperymenty z regularnie skomponowanym motywem oraz z czystymi barwami.