W dzisiejszym świecie Alicja Simon to temat, który staje się coraz bardziej istotny. Niezależnie od tego, czy na poziomie osobistym, zawodowym czy społecznym, Alicja Simon zdołał wzbudzić zainteresowanie wielu różnych osób i organizacji. Jego wpływ znalazł odzwierciedlenie w różnych obszarach, od technologii po rozrywkę, w tym zdrowie i edukację. W tym artykule szczegółowo zbadamy Alicja Simon, analizując jego implikacje, wyzwania i możliwe rozwiązania. Dodatkowo zbadamy, jak Alicja Simon ewoluował na przestrzeni czasu i jaki wpływ wywarł na współczesne społeczeństwo.
![]() Portret autorstwa Georga Fayera . Marzec 1927. | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Zawód |
muzykolog |
Odznaczenia | |
![]() |
Alicja Simon, także: Alicja Simonówna[1], Alice Simon[2] (ur. 13 listopada 1879 w Warszawie[3], zm. 23 maja 1958 w Łodzi[4]) – polska muzykolog pochodzenia żydowskiego, profesor Uniwersytetu Łódzkiego[5].
Alicja Simon studiowała muzykę w Konserwatorium Muzycznym w Warszawie, a następnie muzykologię na Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma u Hermanna Kretzschmara w Berlinie (1904–1909)[1], gdzie studiowała również filozofię, psychologię i historię sztuki[2]. Następnie podjęła naukę na Uniwersytecie Zuryskim, gdzie w 1914 obroniła doktorat w oparciu o pracę związaną z elementami polskimi w niemieckiej muzyce klasycznej. Następnie w latach 1920–1923 pracowała w antykwariacie M. Breslauera w Berlinie oraz w Genewie w Międzynarodowej Organizacji Pracy[1]. W latach 1924–1928 była kierowniczką działu muzycznego Biblioteki Kongresu w Waszyngtonie[2]. W latach 1928–1939 pracowała jako docent muzykologii w Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie oraz była kustoszem zbiorów im. Aleksandra Polińskiego przy Dyrekcji Państwowych Zbiorów Sztuki. Podczas II wojny światowej organizowała tajne nauczanie. Od 1945 pracowała jako adiunkt i wykładowca muzykologii na Uniwersytecie Łódzkim. W 1954 została profesorem zwyczajnym muzykologii na UŁ[1].
Jej działalność na polu muzycznym wiązała się z promowaniem muzyki polskiej za granicą, szczególnie w latach 1924–1939 gdy wygłaszała liczne wykłady na ten temat. Ponadto jako muzykolog w swoich pracach analizowała związki muzyki zachodniej (przede wszystkim niemieckiej) z muzyką polską[1]. Publikowała po polsku, niemiecku i angielsku[6].
Należała do Łódzkiego Towarzystwa Naukowego i Związku Kompozytorów Polskich i Towarzystwa im. Fryderyka Chopina[4].
Została pochowana na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[4].