Amalasunta

W dzisiejszym świecie Amalasunta to temat, który wzbudził duże zainteresowanie i debatę w różnych obszarach. Niezależnie od tego, czy chodzi o środowisko akademickie, polityczne, społeczne czy kulturalne, Amalasunta przykuł uwagę zarówno ekspertów, jak i obywateli. Jego znaczenie i znaczenie ewoluowały z biegiem czasu, ukazując jego wpływ na współczesne społeczeństwo. Celem tego artykułu jest zagłębienie się w różne wymiary Amalasunta, zbadanie jego implikacji, wyzwań i możliwych rozwiązań. Od jego powstania po wpływ na teraźniejszość, Amalasunta reprezentuje kluczowy temat, który zasługuje na dogłębną analizę i dyskusję.

Amalasunta
Ilustracja
Królowa Ostrogotów
Dane biograficzne
Data śmierci

przed 30 kwietnia 535

Ojciec

Teodoryk Wielki

Małżeństwo

Eutaryk

Dzieci

Atalaryk

Multimedia w Wikimedia Commons

Amalasunta (zm. 535) – królowa Ostrogotów.

Życiorys

Była córką Teodoryka Wielkiego. W 515 poślubiła Eutaryka, również z rodu Amalów, który większość swego życia spędził na Półwyspie Iberyjskim wtedy w rękach Gotów zachodnich. Z tego związku urodziło się dwoje dzieci: Atalaryk i Matasunta. Po śmierci Teodoryka władcą Ostrogotów został małoletni Atalaryk, lecz faktyczne rządy sprawowała regentka Amalasunta. Po śmierci Atalaryka w 534 Amalasunta w celu utrzymania władzy musiała poślubić swego kuzyna Teodahada[1]. Jednakże żądny władzy Teodahad pod koniec 534 uwięził Amalasuntę na wyspie toskańskiego jeziora Bolsena. Tam, przed 30 kwietnia 535, została zamordowana.

Amalasunta jest też bohaterką powieści Przemija postać świata H. Malewskiej. W utworze tym jednak pojawia się informacja, że kobieta zginęła podczas próby ucieczki[2].

Na jej cześć nazwano gatunek jaskier Amalasunty, którego jedno ze stanowisk znajduje się niedaleko cmentarzyska Gotów w Grzybnicy[3][4][5].

Przypisy

  1. ↑ Praca zbiorowa: Oxford - Wielka Historia Świata. Średniowiecze. Wędrówka ludów - Merowingowie. T. 15. Poznań: Polskie Media Amer.Com, 2006, s. 226. ISBN 83-7425-025-9.
  2. ↑ Słownik bohaterów literatury polskiej pod red. Mariana Kisiela i Marka Pytasza. Katowice: Videograf II, 2003. ISBN 83-7183-275-3.
  3. ↑ Adam T. Halamski, Contribution à l’étude des renoncules tête d’or (Ranunculus auricomus aggr.) de la Poméranie polonaise. Trois espèces nouvelles des environs de Darłowo et Sławno, „Bulletin de la Societe linnéenne de Lyon”, 93 (7-8), 2024, s. 169-205.
  4. ↑ Ranunculus amalasuinthae | International Plant Names Index , beta.ipni.org .
  5. ↑ Ewelina Krajczyńska-Wujec, Trzy nowe gatunki jaskrów odkryto na Pomorzu , Nauka w Polsce (pol.).

Linki zewnętrzne