Ammianus Marcellinus

Temat Ammianus Marcellinus to temat, który ostatnio przykuł uwagę wielu osób. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje znaczenie historyczne, czy wpływ na obecne społeczeństwo, Ammianus Marcellinus był przedmiotem dyskusji i debat w szerokim zakresie kontekstów. W tym artykule zbadamy różne aspekty Ammianus Marcellinus i jego wpływ w różnych obszarach, od polityki po kulturę popularną. Poprzez szczegółową i wnikliwą analizę staramy się rzucić światło na ten szeroki i znaczący temat, mając na celu zapewnienie naszym czytelnikom coraz szerszego zrozumienia Ammianus Marcellinus.

Ammianus Marcellinus
Ilustracja
Strona tytułowa dzieła Ammiana Marcellina w wydaniu z 1693 r.
Data urodzenia

około 330

Data śmierci

po 392

Zawód, zajęcie

historyk rzymski

Ammianus Marcellinus (ur. ok. 330 w Antiochii, zm. po 392) – historyk rzymski, autor Res gestae (Dziejów rzymskich), historii cesarstwa od panowania Nerwy (96 n.e.) do roku 378, z zachowaną częścią obejmującą lata 353-378.

Posiadane wiadomości o jego życiu są skąpe, gdyż nawet relacjonując wydarzenia, których był naocznym świadkiem, starannie pomijał w nich swój udział.

Życiorys

Pochodził ze średniozamożnej rodziny, jego ojciec był urzędnikiem miejskim lub pełnił funkcję wojskową. Do osiągnięcia wieku około 20 lat zamieszkiwał w Antiochii. Odebrał staranne wykształcenie humanistyczne, greckie i łacińskie, najpewniej ze znajomością twórczości Homera, prawdopodobnie Hezjoda, Symonidesa, Teognisa, Sofoklesa i Eurypidesa, spośród autorów łacińskich z bardzo dobrą znajomością pism Cycerona. Nie wykluczone, iż znał również język perski.

Około roku 350 został członkiem przybocznej gwardii cesarskiej, tak zwanych protectores domestici, powołanych zamiast pretorianów. W 353 przydzielono go do ochrony Ursycyna, dowódcy jazdy stacjonującej w twierdzy Nisibis na wschód od Eufratu, na pograniczu z Persją. W 355 wraz z nim udał się do Mediolanu na wezwanie cesarza Konstancjusza II, a stamtąd do Galii, gdzie Ursycyn rozbił wojska uzurpatora Sylwana. Przypuszczalnie wtedy zetknął się z przyszłym cesarzem, wówczas cezarem Julianem Apostatą. Kolejne pięć lat spędził w Mezopotamii walcząc z Persami, uczestniczył m.in. w obronie twierdzy Amida. Z tego okresu pochodzą również jego relacje dotyczące przybycia do Europy Hunów wraz z opisem ich obyczajów, np. siedzenia na koniach w trakcie prowadzenia obrad[1].

Nie wiadome są jego losy w latach 360–363, jednak w marcu tego roku znajdował się już w orszaku cesarza Juliana Apostaty. Brał udział w bitwie pod Ktezyfontem 29 maja 363 roku, a po zawarciu pokoju wrócił do Antiochii. Kolejne kilkanaście lat, aż do około roku 380 spędził dzieląc czas między podróże (zwiedził Egipt, Grecję, Trację i kraje Azji Mniejszej) i pobyt w rodzinnym mieście. Zajmował się pisaniem, być może pracował też jako adwokat. Około roku 380 przeniósł się do Rzymu, gdzie rozpoczął tworzenie dzieła swego życia – Res gestae.

Dokładna data śmierci historyka nie jest znana, pewne fragmenty jego dzieła mogą wskazywać jeszcze na wydarzenia z lat 395–398.

Ammian był wyznawcą tradycyjnej religii rzymskiej. Jego uczniem i przyjacielem był Jan Chryzostom.

Przypisy

  1. ↑ Praca zbiorowa: Oxford – Wielka Historia Świata. Cywilizacje Europy. Indoeuropejczycy – Celtowie. T. 12. Poznań: Polskie Media Amer.Com, 2006, s. 76. ISBN 83-7425-367-3.

Bibliografia

Literatura dodatkowa

  • Dariusz Brodka: Państwo rzymskie wobec początków Wędrówki Ludów w ocenie Ammiana Marcellina. „Meander” R. 48 (1993), s. 325–337
  • Helena Cichocka: Ammianus Marcellinus a literatura grecka i rzymska. „Meander” R. 29 (1974), s. 289–306
  • Helena Cichocka: Mowy i listy w „Res gestae” Ammiana Marcellina. „Meander” R. 30 (1975), s. 157–165
  • Helena Cichocka: Zależność Ammiana Marcellina od Solinusa w ekskursie o Egipcie (XXII 15-16). „Meander” R. 30 (1975), s. 336–430
  • Ignacy Lewandowski: Historyk ginącego świata. W „Meander” R. 48 (1993), s. 339–349

Linki zewnętrzne