Andrzej Andrusiewicz

W dzisiejszym świecie Andrzej Andrusiewicz to temat, który zyskał duże znaczenie w różnych obszarach. Niezależnie od tego, czy chodzi o politykę, społeczeństwo, naukę czy technologię, Andrzej Andrusiewicz zdołał przyciągnąć uwagę dużej liczby ludzi na całym świecie. Jego wpływ jest tak znaczący, że był odczuwalny w różnych aspektach życia codziennego, wywołując dyskusje, debaty i refleksje na temat jego znaczenia i implikacji. W tym artykule będziemy dalej badać dzisiejszą rolę Andrzej Andrusiewicz, analizując jego różne aspekty i próbując zrozumieć, w jaki sposób zajął on tak ważne miejsce w dyskusji publicznej.

Andrzej Andrusiewicz
Data i miejsce urodzenia

23 marca 1940
Przemyśl

profesor nauk humanistycznych
Specjalność: politologia
Alma Mater

Uniwersytet Opolski

Doktorat

1979

Habilitacja

1984
Wyższa Szkoła Nauk Społecznych przy KC PZPR

Profesura

1991

Uczelnia

Instytut Ruchu Robotniczego
Uniwersytet Rzeszowski

Andrzej Andrusiewicz (ur. 23 marca 1940 w Przemyślu) – polski historyk, politolog, znawca dziejów Rosji oraz krajów Europy Środkowej i Wschodniej.

Życiorys

W 1967 ukończył studia na Wydziale Filologiczno-Historycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Opolu, w latach 1968–1973 wykładał historię w Studium Nauczycielskim w Przemyślu, w latach 1974–1975 był wykładowcą Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie, w latach 1974–1980 także nauczycielem w Zespole Szkół Ogólnokształcących w Przemyślu. W 1979 obronił pracę doktorską. W latach 1981–1984 odbył staż habilitacyjny w Akademii Nauk Społecznych PZPR. Do roku 1990 pracownik Instytutu Historii Ruchu Robotniczego w Wyższej Szkole Nauk Społecznych i Akademii Nauk Społecznych PZPR, w latach 1986–1990 kierował Zakładem Historii Polskiego Ruchu Robotniczego ANS PZPR. W 1984 habilitował się na podstawie pracy Stronnictwo Pracy 1937–1950: ze studiów nad dziejami najnowszymi chadecji w Polsce w Wyższej Szkole Nauk Społecznych. W 1991 mianowany profesorem nadzwyczajnym, w 1995 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Od 1991 był pracownikiem Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie (później Uniwersytetu Rzeszowskiego), wykładał też Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie. Redaktor naczelny pism: „Polska i jej wschodni sąsiedzi” (1997–2009), „Studia Społeczno-Polityczne” (2007–2009).

Wybrane publikacje

  • Przemyskie rady robotnicze w latach 1918–1919: referat z sesji popularno-naukowej Echa Rewolucji Październikowej w Przemyślu, odbytej w dniu 28 października 1977 r., Przemyśl: PTH–WAP 1977.
  • Stanisław Łańcucki, Warszawa: Książka i Wiedza 1985.
  • Stronnictwo Demokratyczne w systemie politycznym Polski Ludowej, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1985.
  • Kwestia robotnicza w myśli społecznej kościoła rzymskokatolickiego a chrześcijańska demokracja w Polsce 1891–1950, Warszawa: ANS, 1987.
  • Stronnictwo Pracy 1937-1950: ze studiów nad dziejami najnowszymi chadecji w Polsce, Warszawa: PWN 1988.
  • Dzieje Dymitriad 1602-1614, t. 1: Nadzieje i oczekiwania, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe ANS 1990.
  • Dzieje Dymitriad 1602-1614, t. 2: Na rozdrożu dziejów, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe ANS 1990.
  • Mit Rosji: studia z dziejów i filozofii rosyjskich elit,, t. 1-2, Rzeszów: Wydawnictwo Wyższej Szkoły Pedagogicznej 1994.
  • Polska 1980–1990: kalendarz dekady przełomu, Rzeszów: Wydawnictwo Wyższej Szkoły Pedagogicznej 1995.
  • Polska 1991–1995: kalendarz wydarzeń, Rzeszów: Wydawnictwo Wyższej Szkoły Pedagogicznej 1997.
  • Dzieje wielkiej smuty, Katowice: Śląsk 1999[1].
  • Carowie i cesarze Rosji: szkice biograficzne, Warszawa: Fakty 2001.
  • Cywilizacja rosyjska, t. 1-3, Warszawa: Książka i Wiedza 2004–2009.
  • Iwan Groźny, Warszawa: Świat Książki 2006.
  • Dymitr Samozwaniec i Maryna Mniszech, Warszawa: Świat Książki 2009.
  • (redakcja) Wiaczesław Szalkiewicz, Świat myśli słowiańskiej: z historii filozofii i myśli społeczno-politycznej narodów słowiańskich, pod red. Andrzeja Andrusiewicza, Rzeszów - Boguchwała: Max - Druk Drukarnia Medyczna Aneta i Grzegorz Siewiorek, Monika Micek-Wilk 2009.
  • Piotr Wielki: prawda i mit, Warszawa: Świat Książki 2011.
  • Katarzyna Wielka: prawda i mit, Warszawa: Świat Książki 2012.
  • Krwawa dekada. Polska interwencja w Rosji 1602–1612: dyplomacja, samozwańcy, wojna, Kraków: Wydawnictwo Literackie 2013.
  • Romanowowie: imperium i familia, Kraków: Wydawnictwo Literackie 2014.
  • Aleksander I: wielki gracz, car Rosji – król Polski, Kraków: Wydawnictwo Literackie 2015.
  • Kierenski. Czerwony Liberał, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 2016[2].
  • Złoty sen, 2016
  • Trzeci Rzym. Z dziejów rosyjskiego nacjonalizmu, Kraków: Wydawnictwo Literackie 2019.
  • Buntownicy i marzyciele. O rewolucji rosyjskiej, rewolucjonistach i terrorystach, Warszawa: Fundacja Oratio Recta 2021.

Nagrody

  • Nagroda im. Ludwika Waryńskiego (1986) za biografię Stanisława Łańcuckiego, (Książka i Wiedza, wyd. I 1985)[3]
  • Nagroda im. Ludwika Waryńskiego (1989) za monografię Stronnictwo Pracy 1937-1950. Ze studiów nad dziejami najnowszymi chadecji w Polsce (PWN, 1988)[4]

Przypisy

  1. ↑ Recenzja: Henryk Wisner „Zapiski Historyczne” 66 (2001), z. 2/3 s. 191–193. Hieronim Grala dzieło to zarówno pod względem samej formuły jak i z powodu niefrasobliwego podejścia do źródeł, tudzież zgoła nihilistycznego stosunku do poważnej części literatury przedmiotu wymyka się jakimkolwiek próbom oceny merytorycznej (Stosunki polsko-moskiewskie (XVI – połowa XVII w.) w świetle najnowszych publikacji, „Barok” 3 (1997), nr 2/6/, s. 244
  2. ↑ Kierienski : czerwony liberał / Andrzej Andrusiewicz.. Prosto do informacji – katalog zbiorów polskich bibliotek naukowych. .
  3. ↑ Nagrody im. Ludwika Waryńskiego, "Życie Warszawy", nr 103, 3 maja 1986, s. 2.
  4. ↑ Nagrody im. Ludwika Waryńskiego, "Trybuna Ludu", nr 116, 18 maja 1989, s. 5.

Bibliografia