W tym artykule poruszony zostanie temat Andrzej Polkowski (aktor), który w ostatnich latach zyskał duże znaczenie ze względu na jego wpływ na różne obszary społeczeństwa. Na przestrzeni historii Andrzej Polkowski (aktor) był przedmiotem licznych badań i debat, budząc rosnące zainteresowanie naukowców, ekspertów i ogółu społeczeństwa. W tym artykule podjęto próbę dogłębnej analizy najważniejszych aspektów Andrzej Polkowski (aktor), badając jego liczne wymiary i wpływ w różnych kontekstach. Podobnie zostaną przeanalizowane najnowsze badania dotyczące Andrzej Polkowski (aktor), aby zapewnić pełny i aktualny pogląd na ten temat. Poprzez krytyczne i refleksyjne podejście ma zaoferować czytelnikowi wzbogacającą perspektywę, która przyczynia się do lepszego zrozumienia Andrzej Polkowski (aktor) i jego konsekwencji dla współczesnego społeczeństwa.
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Zawód | |
Odznaczenia | |
![]() ![]() |
Andrzej Polkowski (ur. 23 listopada 1922 w Kaliszu, zm. 30 listopada 1979 we Wrocławiu) – polski aktor teatralny, filmowy i telewizyjny, pedagog.
Urodził się 23 listopada 1922 w Kaliszu. W 1949 ukończył studia na Wydziale Aktorskim Państwowej Wyższej Szkoły Aktorskiej w Warszawie. Jako aktor zadebiutował 29 października 1949 rolą Jurysia w Niemcach Leona Kruczkowskiego w reż. Maryny Broniewskiej na deskach Teatru Kameralnego we Wrocławiu. Do końca życia należał do zespołu wrocławskiego Teatru Polskiego.
Pracował również jako pedagog, był wykładowcą w Studium Aktorskim przy Teatrze Polskim i filii krakowskiej PWST we Wrocławiu. Grał w filmie, głównie role drugoplanowe i epizodyczne.
Występował również w Teatrze Telewizji, m.in. w spektaklach: Zemsta Aleksandra Fredry w reż. Jerzego Krasowskiego jako rejent Milczek (1968), Ostatnia wola Aleksandra Fredry w reż. Haliny Dzieduszyckiej jako Stanisław Zielski (1968), Protesilas i Laodamia Stanisława Wyspiańskiego w reż. Henryka Tomaszewskiego (1969), Don Juan Moliera w reż. Jerzego Krasowskiego (1970) oraz w Orfeuszu Anny Świrszczyńskiej w reż. Krystyny Skuszanki jako Pluto (1971), Romulusie Wielkim Friedricha Dürrenmatta w reż. Jerzego Krasowskiego jako Achilles (1972), Miłości i próżności Franciszka Ksawerego Godebskiego w reż. Jana Bratkowskiego jako starosta (1973) i w przedstawieniu Zabawa jak nigdy Williama Saroyana w reż. Wiesława Wodeckiego (1973).