Anemogamia

W dzisiejszym świecie Anemogamia to temat budzący duże zainteresowanie i debatę w społeczeństwie. Przez długi czas Anemogamia był centralnym punktem dyskusji między ekspertami a zwykłymi obywatelami, generując sprzeczne opinie i tworząc atmosferę niepewności. Z biegiem czasu Anemogamia ewoluował i stał się dziś tematem o ogromnym znaczeniu, wpływającym na życie ludzi na różne sposoby. Biorąc pod uwagę tę rzeczywistość, ważne jest dokładne przeanalizowanie Anemogamia i jego konsekwencji, aby zrozumieć jego wpływ na społeczeństwo i podjąć świadome decyzje w tej kwestii.

Młode kwiatostany męskie sosny z ogromną ilością pyłku
Wystające na zewnątrz kwiatostanu pylniki wiatropylnej trawy

Anemogamia, wiatropylność – zapylenie kwiatów poprzez wiatr przenoszący pyłki. Przykładami roślin zapylanych w ten sposób jest wiele drzew, np. leszczyna, topola, sosny, a także na przykład trawy. U traw pręciki na długich nitkach pręcikowych wystają na zewnątrz kłosa. U wielu roślin wiatropylnych, w tym u większości drzew, kwiaty rozwijają się wcześniej niż liście (proanthia), co zwiększa szanse na zapylenie.

Kwiaty roślin wiatropylnych

Kwiaty roślin wiatropylnych mają prostą budowę, są bezwonne i nie posiadają miodników, nie muszą bowiem zwabiać owadów. Są też z reguły drobne i niepozorne. Wytwarzają za to bardzo dużo lekkiego pyłku o gładkiej powierzchni, który łatwo wysypuje się z licznych pylników. W jednym kłosie żyta jest ich aż 42 mln. U niektórych roślin z rodziny pokrzywowatych pyłek jest mechanicznie wyrzucany z pylników w czasie ich gwałtownego rozprostowywania się. Słupki w kwiatach roślin wiatropylnych mają duże znamiona, często podzielone lub piórkowate, by łatwiej mogły wychwycić pyłek. Często pokryte są lepką substancją ułatwiającą przyklejenie się ziaren pyłku.

Aby doszło do zapylenia krzyżowego niezbędne jest, by pyłek mógł jak najdłużej utrzymywać się w powietrzu i był odporny na niekorzystne warunki atmosferyczne. Przystosowaniem do utrzymywania się w powietrzu pyłku sosny są dwie komory powietrzne obecne przy każdym ziarnie pyłku.

Zobacz też

Bibliografia

  • Stanisław Tołpa, Jan Radomski: Botanika. Podręcznik dla Techników Rolniczych. Warszawa: PWRiL, 1971.
  • Morfologia funkcjonalna roślin. .