Angloarab Shagya
W tym artykule poruszymy kwestię Angloarab Shagya, która w ostatnich latach zyskała duże znaczenie. Na przestrzeni dziejów Angloarab Shagya był przedmiotem badań i zainteresowań ekspertów z różnych dziedzin oraz był źródłem debaty i refleksji dla ogółu społeczeństwa. Aby lepiej zrozumieć znaczenie Angloarab Shagya w obecnym kontekście, przeanalizowane zostaną różne perspektywy i podejścia, które pozwolą nam uzyskać kompleksową wizję tego tematu. Podobnie zbadane zostaną implikacje, jakie badanie Angloarab Shagya ma w różnych obszarach, takich jak między innymi kultura, polityka, nauka. Celem wyczerpującej analizy jest przedstawienie czytelnikowi szerokiej i aktualnej wizji Angloarab Shagya, dostarczenie nowych refleksji i wiedzy, które przyczyniają się do wzbogacenia zrozumienia tego zjawiska.
Angloarab Shagya (nazwa w innych językach odpowiada często terminowi: Arab Shagya) – szlachetny koń o gorącym temperamencie i urodzie typowej dla koni arabskich, lecz większy i silniejszy od nich. Najczęściej maści siwej. Pochodzi z Węgier, gdzie nadal jest hodowany. Inne ośrodki hodowlane rozmieszczone są w krajach dawnej monarchii austro-węgierskiej i w Niemczech[1].
Historia, pochodzenie
Konie te zostały wyhodowane w czasach monarchii austro-węgierskiej w celu uzyskania koni kawaleryjskich i lekkich zwierząt powozowych, w węgierskiej stadninie państwowej Babolna. Zgromadzono tam ponad 100 klaczy matek pochodzenia głównie arabskiego, jak również węgiersko-mołdawskich, lipicańskich i kladrubskich. Klacze kojarzono z ogierami arabskimi i przeprowadzano selekcję hodowlaną[1].
Po rozpadzie monarchii austro-węgierskiej, pogłowie tych koni rozdzielono między powstałe kraje. Babolna pozostała najważniejszym ośrodkiem hodowli angloarabów Shagya. Od lat 60. XX wieku popularność rasy zaczęła rosnąć, po wcześniejszym okresie zapomnienia w czasach powojennych[1].
Do najważniejszych założycieli rasy należą:
- Shagya – siwy ogier z Damaszku, wyhodowany przez Beduinów z plemienia Bani-Saher,
- Siglavy, Gazlan, Dahoman i O'Bajan[1].
Głowa sucha, o profilu (lekko) szczupaczym. Szyja łabędzia, kłąb dobrze zaznaczony, łopatki krótkie i strome. Zad krótki, ścięty, dobrze umięśniony z charakterystycznym wysoko osadzonym ogonem. Mocne i suche kończyny, kopyta o twardym rogu. Umaszczenie zazwyczaj siwe, rzadziej gniade, kasztanowate i kare. Wysokość w kłębie: 150–160 cm[1].
Użytkowanie
Dzięki wytrzymałości, lekkości i innym zaletom chodów, konie te dobrze sprawdzają się w sportach jeździeckich. Wykorzystywane są także w jeździe rekreacyjnej oraz do uszlachetniania innych typów koni[1].