W tym artykule poruszony zostanie temat Anna Karenina (film 1914), który w ostatnim czasie zyskał na znaczeniu ze względu na jego wpływ na różne aspekty społeczeństwa. Anna Karenina (film 1914) był przedmiotem debaty, analiz i dyskusji w różnych obszarach, generując sprzeczne opinie i budząc zainteresowanie naukowców, specjalistów i ogółu społeczeństwa. W tym sensie konieczne jest pełne zbadanie implikacji i konsekwencji, jakie niesie za sobą Anna Karenina (film 1914), a także zastanowienie się nad możliwymi rozwiązaniami i działaniami, które mogłyby złagodzić jego wpływ. Dzięki podejściu multidyscyplinarnemu zostaną omówione różne aspekty związane z Anna Karenina (film 1914), oferując wszechstronną i krytyczną wizję, która pozwala nam zrozumieć jego zakres i bieżący kontekst.
![]() Jeden z końcowych kadrów z filmu | |
Gatunek |
dramat |
---|---|
Rok produkcji |
1914 |
Data premiery |
7 października 1914 |
Kraj produkcji | |
Czas trwania |
90 minut |
Reżyseria | |
Scenariusz |
Władimir Gardin |
Główne role |
Marija Giermanowa, Władimir Szatiernikow, Michaił Tamarow, Zoja Barancewicz, Władimir Kwanin, Władimir Obolenski, Moriewa |
Zdjęcia | |
Scenografia | |
Wytwórnia |
Thiemann i Reinhardt |
Strona internetowa |
Anna Karenina, ros. Анна Каренина, Anna Karienina – rosyjski film niemy z 1914 roku w reżyserii Władimira Gardina. Film jest ekranizacją powieści Lwa Tołstoja pod tym samym tytułem[1].
Film powstał w ramach serii Rosyjska Złota Seria w 1914 roku, gdy w kinematografii rosyjskiej położono nacisk na adaptacje dzieł klasyków literatury. Anna Karenina w reżyserii Władimiera Gardina jest jedną z najbardziej udanych ekranizacji powieści Tołstoja. Film był debiutem zarówno reżysera, który w 1914 roku zrealizował również Sonatę Kreutzerowską w oparciu o opowiadanie Lwa Tołstoja o tym samym tytule, jak i dwóch aktorek, które w nim zagrały: Zoi Barancewicz i Marii Giermanowej.
Tytułowa bohaterka jest rozdarta pomiędzy uczuciami do męża, hrabiego Karenina, oraz do kochanka, Wronskiego. Jej dążenia do samodzielnego decydowania o własnym losie są tłumione przez konwenanse epoki. Wronski żąda od nie, aby opuściła męża dla niego, jednak nadchodzi wojna i kochankowie się rozstają. Anna Karenina cierpi. Aby uciec przed problemami, rzuca się pod pociąg i ginie.