Anna Maria Wesołowska

W tym artykule szczegółowo zbadamy i przeanalizujemy Anna Maria Wesołowska, temat, który przykuł uwagę osób z różnych środowisk i o różnych zainteresowaniach. Mając na celu przedstawienie kompletnej i pouczającej wizji, zajmiemy się różnymi aspektami związanymi z Anna Maria Wesołowska, od jego pochodzenia i ewolucji po wpływ na obecne społeczeństwo. Dzięki podejściu multidyscyplinarnemu zbadamy jego znaczenie w różnych kontekstach i to, jak ukształtowało sposób, w jaki postrzegamy i rozumiemy otaczający nas świat. Podobnie oddamy głos ekspertom i bohaterom w tej dziedzinie, których doświadczenia i wiedza wzbogacą dzisiejsze zrozumienie Anna Maria Wesołowska i jego znaczenia.

Anna Maria Wesołowska
Ilustracja
Anna Wesołowska (2013)
Data i miejsce urodzenia

22 kwietnia 1954
Łódź

Zawód, zajęcie

sędzia
prezenterka telewizyjna
osobowość telewizyjna

Miejsce zamieszkania

Łagiewniki-Łódź

Narodowość

polska

Uczelnia

Uniwersytet Łódzki

Małżeństwo

Ryszard Wesołowski (1970-2019; jego śmierć)

Dzieci

Dominika Wesołowska
Izabela Wesołowska

Odznaczenia
Odznaka Honorowa Za Zasługi dla Ochrony Praw Dziecka Order Uśmiechu

Anna Maria Wesołowska[a][1] z domu Rodzoch[2] (ur. 22 kwietnia[3] 1954[2] w Łodzi) – polska prawniczka, sędzia w stanie spoczynku, osobowość telewizyjna, niezawodowa aktorka filmowa i telewizyjna.

Występowała w programach Sędzia Anna Maria Wesołowska oraz Wesołowska i mediatorzy, emitowanych na antenie telewizji TVN[4].

Życiorys

Jest absolwentką I Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Łodzi[5]. W 1978 ukończyła studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego[6]; otrzymała nominację w 1982.

Łódzka sędzia, współautorka ustawy o świadku koronnym[7], uważana za ekspertkę od przestępczości zorganizowanej[6][8]. Była członkiem składów orzekających w procesach łódzkiej „ośmiornicy” i gangu Popeliny. Brała udział w wydaniu orzeczenia o nałożeniu na siedemnastoletniego handlarza narkotyków obowiązku ostrzegania młodzieży na lekcjach wychowawczych przed handlem i używaniem narkotyków. 1 października 2009 przeszła w stan spoczynku[9].

Dla „Dziennika Łódzkiego” napisała cykl felietonów skierowanych do młodzieży na temat prawa, których część była przedmiotem zajęć szkolnych w Łodzi na temat korupcji. Zainicjowała program uczestniczenia w rozprawach sądowych uczniów w wieku 15–18 lat jako formę edukacji prawnej. Prowadziła w początkowym etapie jeden z pierwszych w Polsce program pokoju przesłuchań dla dzieci – świadków i ofiar przestępstw (pokój przyjazny dziecku – „błękitny pokój”, „niebieski pokój”).

Członek Stowarzyszenia Sędziów Polskich „Iustitia”. Współtwórca projektu „Dziennikarz w sądzie”, organizowanego przez „Iustitię”, Fundację im. Stefana Batorego i Helsińską Fundację Praw Człowieka, mającego na celu poznanie przez dziennikarzy uwarunkowań pracy sędziów i na odwrót.

W 2012 została członkiem Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu[10].

Telewizja

W 1972 zagrała w wyreżyserowanym przez Anette Olsen filmie Agnieszka. Występowała w serialu typu court show Sędzia Anna Maria Wesołowska, emitowanym w latach 2006–2011 na antenie TVN i od 2019 do 2021 na TTV, grając samą tytułową postać.

Życie prywatne

Była żoną Ryszarda (zm. 2019)[12][13]. W 2019 roku przeszła onkologiczną operację mózgu[14].

Publikacje

  • Bezpieczeństwo młodzieży. Poradnik prawny. Warszawa: Wydawnictwo Poltext, 2008. ISBN 978-83-7561-008-6
  • Bezpieczna młodzież: program prewencyjno-wychowawczy dla młodzieży szkół ponadgimnazjalnych województwa łódzkiego. Łódź: Regionalne Centrum Polityki Społecznej przy Urzędzie Marszałkowskim, 2003. ISBN 83-919501-1-5
  • Zmiany kodyfikacji karnych w zakresie przepisów dotyczących ochrony prawnej małoletnich; kwartalnik Dziecko krzywdzone nr 6/2004 – Dziecko jako świadek w procedurach prawnych; Fundacja Dzieci Niczyje, ISSN 1644-6526 (ekspertyza na zlecenie Rzecznika Praw Dziecka)
  • Korupcja w wymiarze sprawiedliwości – symptomy i kulisy; Przestępczość zorganizowana. Świadek koronny, terroryzm w ujęciu praktycznym pod red. Emila W. Pływaczewskiego. Kraków: Wydawnictwo „Kantor Wydawniczy Zakamycze”, 2005. ISBN 83-7444-128-3

Odznaczenia

Uwagi

  1. W niektórych źródłach pojawiają się trzy imiona.

Przypisy

Linki zewnętrzne