Anton Bruckner

W dzisiejszym świecie Anton Bruckner to temat, który przykuł uwagę szerokiego grona odbiorców. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje znaczenie historyczne, wpływ na społeczeństwo czy znaczenie na poziomie osobistym, Anton Bruckner stał się tematem zainteresowania w różnych obszarach. W tym artykule dokładnie zbadamy temat Anton Bruckner, zapewniając kompleksowy i szczegółowy przegląd, który pozwoli czytelnikom zrozumieć jego znaczenie i znaczenie. Poprzez wszechstronną analizę zbadamy różne aspekty związane z Anton Bruckner, oferując wzbogacającą perspektywę, która pobudzi refleksję i debatę. Od samego początku do obecnego wpływu Anton Bruckner budzi zainteresowanie, które zasługuje na dogłębne omówienie, a ten artykuł ma na celu zaspokojenie tej potrzeby wiedzy i zrozumienia.

Anton Bruckner
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

4 września 1824
Ansfelden

Data i miejsce śmierci

11 października 1896
Wiedeń

Instrumenty

organy, skrzypce

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor

Odznaczenia
Kawaler Orderu Franciszka Józefa (Austro-Węgry)
podpis
Cytaty w Wikicytatach
Anton Bruckner
Ave Maria
W wykonaniu United States Navy Band's Sea Chanters.
Problem z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz strony pomocy.

Anton Bruckner (ur. 4 września 1824 w Ansfelden, zm. 11 października 1896 w Wiedniu[1]) – austriacki kompozytor i organista, neoromantyk, przedstawiciel klasycznego romantyzmu[1][2][3].

Życiorys

Anton Bruckner urodził się jako syn wiejskiego nauczyciela i organisty, w biednej, religijnej i muzykalnej rodzinie, w górnej Austrii, w Ansfelden[1][2][3]. Jego matka śpiewała w kościelnym chórze[1][2][3]. Przejawiał talent do gry na skrzypcach w wieku czterech lat, a w wieku dziesięciu ćwiczył już grę na organach[1][2][3].

Karierę muzyczną rozpoczął kolejno jako chórzysta, nauczyciel i organista w klasztorze augustianów św. Floriana w Linzu. W latach 1858–1868 organista w tamtejszej katedrze, następnie mianowany profesorem konserwatorium w Wiedniu. W 1886 roku został odznaczony krzyżem kawalerskim Orderu Franciszka Józefa[4].

Rola historyczna Brucknera sprowadza się głównie do osiągnięć na polu symfoniki. Fascynacja tym gatunkiem wywodzi się z dwóch źródeł:

  • nurt klasyczny Beethovena i Schuberta – widoczne jest to w monumentalizmie, ogromnych rozmiarach i koncepcji formy symfonicznej
  • dramat muzyczny Wagnera – wpływ mistrza z Bayreuth zaznacza się w harmonii i instrumentacji

Obok wyżej wymienionych wpływów w muzyce Brucknera zauważyć można oddziaływanie austriackiej muzyki ludowej i faktury polifonicznej. Mimo iż Bruckner należy do entuzjastów muzyki Wagnera, to sam reprezentuje nurt muzyki absolutnej. Zauroczenie Wagnerem niejednokrotnie budziło sprzeciw konserwatywnej krytyki – między innymi Eduarda Hanslicka.

Oprócz muzyki symfonicznej Bruckner uprawia twórczość religijną, która łączy mistrzostwo sztuki symfonicznej z kunsztem polifonii. Głos ludzki w tych utworach jest traktowany podobnie jak u Wagnera – jako jeden z instrumentów orkiestry.

Najważniejsze dzieła:

  • 8 symfonii (oraz dziewiąta niedokończona) – między innymi III Wagnerowska d-moll, IV Romantyczna Es-dur, VII E-dur, IX d-moll – niedokończona – Bruckner pozostawił 3 części oraz szkice finału, które zostały częściowo zagubione, a następnie zrekonstruowane. Oprócz dziewięciu numerowanych symfonii jest też Bruckner autorem Symfonii f-moll, znanej jako „Studencka”, skomponowanej podczas studiów u O. Kitzlera oraz Symfonii d-moll, znanej jako Zerowa (Nullte), skomponowanej już po Symfonii I, ale oznaczonej przez Brucknera numerem „0” na znak odrzucenia tego utworu[5].
  • 3 msze (nr 1 d-moll, nr 2 e-moll, nr 3 f-moll), psalmy, motety
  • Te Deum – na 4 głosy solowe, chór, orkiestrę i organy.
  • Requiem d-moll (1849)

Symfonie

SYMFONIE
Tytuł Nazwa Tonacja Kompozycja, Rewizje Trwanie
Symfonia szkolna « 00 » f-moll 1863 40-45 minut
Symfonia nr 0 « Die Nullte », « Zerowa » d-moll 1869 45-55 minut
Symfonia nr 1 c-moll 1866, 1891 45-55 minut
Symfonia nr 2 c-moll 1872, 1876 65-75 minut
Symfonia nr 3 « Wagnerowska » d-moll 1877, 1889 70-80 minut
Symfonia nr 4 « Romantyczna » Es-dur 1880, 1888 65-80 minut
Symfonia nr 5 B-dur 1876 75-80 minut
Symfonia nr 6 A-dur 1881 55–65 minut
Symfonia nr 7 E-dur 1883 60-75 minut
Symfonia nr 8 c-moll 1887, 1890 75-90 minut
Symfonia nr 9 (niedokończona) d-moll 1896 55-65 minut

Przypisy

  1. ↑ a b c d e Biografia Antona Brucknera na stronie allmusic.com. allmusic.com. . (ang.).
  2. ↑ a b c d Anton Bruckner, Encyclopædia Britannica (ang.).
  3. ↑ a b c d Classical Net – Basic Repertoire List – Bruckner, „Classical Net” (ang.).
  4. ↑ Benjamin M. Korstvedt: Anton Bruckner: Symphony No. 8. Cambridge: Cambridge University Press, 2000, s. 16. ISBN 0-521-63226-9.
  5. ↑ Hawkshaw, Paul. The Date of Bruckner’s “Nullified” Symphony in D minor, 19th-Century Music, VI, nr 3, 1983, s. 252–263.

Linki zewnętrzne