Antoni (Zubko)
W tym artykule zbadamy wpływ, jaki Antoni (Zubko) wywarł na różne aspekty współczesnego społeczeństwa. Od momentu powstania Antoni (Zubko) wywołał wielką debatę i wygenerował znaczące zmiany w różnych obszarach, od polityki po technologię, w tym kulturę i relacje międzyludzkie. Na tych stronach będziemy analizować, jak Antoni (Zubko) zmienił sposób, w jaki wchodzimy w interakcje, myślimy i odnosimy się do otaczającego nas świata. Dodatkowo zbadamy jego wpływ w sferze zawodowej oraz to, jak wpłynął na sposób działania firm i komunikowania się z klientami. Poprzez tę analizę staramy się rzucić światło na znaczenie i zakres Antoni (Zubko) we współczesnym społeczeństwie.
| Antoni Zubko | |
| Arcybiskup miński i bobrujski | |
,_Bishop_of_the_Russian_Orthodox_and_Greek_Catholic_Church.jpg)
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
2 lipca 1797 |
| Data i miejsce śmierci |
15 lutego 1884 |
| Arcybiskup miński i bobrujski | |
| Okres sprawowania |
1841–1848 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
1824 |
| Chirotonia biskupia |
1834 |
| Data konsekracji |
1834 |
|---|---|
| Konsekrator | |
| Współkonsekratorzy |
Antoni, imię świeckie Antoni Zubko (ur. 21 czerwca?/2 lipca 1797 w Biełym, zm. 3 lutego?/15 lutego 1884 w Pożajściu) – duchowny greckokatolicki, następnie biskup Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego.
Życiorys
Pochodził z rodziny greckokatolickiego duchownego. W 1809 rozpoczął naukę w unickim seminarium w Połocku. Po jego ukończeniu w 1816 kontynuował kształcenie w połockiej akademii jezuickiej, a po uzyskaniu jej dyplomu w głównym seminarium duchownym w Wilnie. W 1822 uzyskał w nim tytuł magistra teologii. Został zatrudniony w seminarium w Połocku w charakterze wykładowcy logiki, retoryki, historii powszechnej oraz historii Kościoła oraz teologii moralnej[1]. Święcenia kapłańskie przyjął w 1824. Służył w unickim soborze w Połocku i zasiadał w konsystorzu diecezji połockiej. W 1825 został skierowany do pracy w Kolegium Duchownym w Petersburgu, w wydziale nadzorującym działalność Kościoła unickiego w Imperium Rosyjskim. W 1828 został rektorem seminarium duchownego przy klasztorze bazyliańskim w Żyrowiczach[1]. Zostało ono zorganizowane z inicjatywy władz carskich, na wzór seminariów prawosławnych[2].
Wyświęcony na sufragana litewskiego w 1834, z tytułem biskupa brzeskiego, zachował stanowisko rektora[1]. Należał do głównych organizatorów likwidacji Kościoła unickiego na ziemiach litewskich i białoruskich, opowiadając się za włączeniem jego struktur, wraz z wiernymi, do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Sam przeszedł na prawosławie w 1839, podczas synodu połockiego (którego był jednym z organizatorów)[3], zachowując godność biskupią. W 1840 objął urząd prawosławnego biskupa mińskiego i bobrujskiego. Od 1841 arcybiskup. W 1848 ustąpił z piastowanych godności z powodu choroby. Zamieszkiwał początkowo na folwarku należącym do prawosławnej eparchii mińskiej, następnie w monasterze w Żyrowiczach, a następnie w monasterze w Pożajściu, urządzonym przez władze carskie w dawnym klasztorze kamedułów. Tam też zmarł w 1884[1].
Przypisy
- ↑ a b c d Антоний (Зубко). . .
- ↑ W. Osadczy: Święta Ruś. Rozwój i oddziaływanie idei prawosławia w Galicji. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 2007, s. 354. ISBN 978-83-227-2672-3.
- ↑ W. Osadczy: Święta Ruś. Rozwój i oddziaływanie idei prawosławia w Galicji. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 2007, s. 355–356. ISBN 978-83-227-2672-3.
Bibliografia
- Антоний (Зубко), архиеп. О Греко-Униатской Церкви в Западном крае России // Сборник статей, изданных Св. Синодом по поводу 50-летия воссоединения с Православной Церковью западно-русских униатов. СПб., 1889. С. 38—76.