Antoni Balinger

W dzisiejszym świecie Antoni Balinger stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu ludzi z różnych warstw społeczeństwa. Od pola akademickiego po miejsce pracy, Antoni Balinger wywołał debaty, refleksje i analizy, które wpłynęły na sposób, w jaki podejmujemy decyzje, odnosimy się do innych i postrzegamy otaczający nas świat. W tym artykule zbadamy różne perspektywy i opinie na temat Antoni Balinger, aby zaoferować kompleksowe i zrównoważone spojrzenie na ten złożony i fascynujący temat.

Antoni Balinger
major intendent major intendent
Data i miejsce urodzenia

13 czerwca 1886
Szczorsy, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Katyń, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

ok. 1914–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 Pułk Piechoty
3 Okręgowe Szefostwo Intendentury

Stanowiska

kierownik rejonu intendentury

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa:
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939

Antoni Witold Balinger (ur. 13 czerwca 1886 w Szczorsach, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – działacz niepodległościowy, żołnierz Legionów Polskich, major intendent z wyższymi studiami wojskowymi Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej[1].

Życiorys

Syn Benona Roberta i Marii z Ejgierdów[2] urodzony w majątku Szczorsy na Nowogródczyźnie[2]. W latach 1899–1906 uczęszczał do szkoły realnej w Wilnie, gdzie zdał maturę. W latach 1907–1908 studiował prawo na uniwersytecie w Dorpacie, a od 1910 do 1914 na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Lwowskiej. W czasie I wojny światowej był oficerem rachunkowym 1 pułku piechoty Legionów Polskich. 1 lipca 1916 roku został mianowany chorążym, a 1 kwietnia 1917 roku – podporucznikiem rachunkowym[3].

9 listopada 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora gospodarczego, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich. Pełnił wówczas służbę w Oddziale IV Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[4]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 15. lokatą w korpusie oficerów intendentów, a jego oddziałem macierzystym był Departament VII Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych[5]. W 1923 roku pełnił służbę w Biurze Szefa Administracji Armii w Warszawie[6]. 13 listopada 1923 roku został przeniesiony do Szefostwa Intendentury Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie, które w następnym roku zostało przekształcone w 3 Okręgowe Szefostwo Intendentury[7][8]. W szefostwie kierował referatem żywnościowym[9]. Później był kierownikiem Rejonu Intendentury w Wilnie i Grodnie[2]. W 1928 roku pełnił służbę w 3 Okręgowym Szefostwie Intendentury w Grodnie, pozostając w kadrze oficerów służby intendentury[10]. Z dniem 30 czerwca 1932 roku został przeniesiony w stan spoczynku[11]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Grodno[12].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku, po agresji ZSRR na Polskę, w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli radzieckiej. Przebywał w obozie jenieckim w Kozielsku[2]. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany w bezimiennej mogile zbiorowej, gdzie od 28 lipca 2000 roku mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu[13][14]. W Lesie Katyńskim prowadzone były ekshumacje i prace archeologiczne[15]. W czasie ekshumacji przeprowadzonej przez Niemców w 1943 roku, odnaleziono przy nim dwie. leg. osob., kartę szczep. 3596, pismo Min. Spr. Wojsk., wizytówkę, 3 kartki z zapiskami[16], a zwłoki oznaczono numerem 300[17][2]. Figuruje na liście wywózkowej 029/1 z kwietnia 1940[2]. Został upamiętniony grobem symbolicznym na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 202-2-23)[18].

Antoni Balinger był żonaty z p. Łomonowiczówną[9]. Małżeństwo pozostało bezpotomne.

5 października 2007 roku minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[19][20][21]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[22][23][24].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Tarczyński i in. 2000 ↓, s. 263.
  2. ↑ a b c d e f g Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 14.
  3. ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 67, tu jako Antoni Ballinger.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 45 z 24 listopada 1920 roku, s. 1217.
  5. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 338, tu również jako Antoni Ballinger.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 15, 1272.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 71 z 13 listopada 1923 roku, s. 753.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 47, 1156.
  9. ↑ a b Wykaz Legionistów ↓.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 770, 783.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 221.
  12. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 369, tu podano, że urodził się 25 czerwca 1886 roku.
  13. ↑ 20 lat temu otwarto Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu - Redakcja Polska - polskieradio.pl , polskieradio.pl (pol.).
  14. ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. LIII.
  15. ↑ Historia Zbrodni Katynskiej (pol.).
  16. ↑ Lista imienna zaginionych w ZSRR polskich jeńców wojennych z obozów Kozielsk - Ostaszków - Starobielsk, „Orzeł Biały. Polska walcząca o wolność.” (41 (327)), pbc.uw.edu.pl, 9 października 1948, s. 4 (pol.).
  17. ↑ Auswärtiges Amt, „Amtliches Material zum Massenmord von Katyn“, 1943, s. 173 (niem.).
  18. ↑ Cmentarz Stare Powązki: LEONARD BALINGER, Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne .
  19. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. , web.archive.org, s. 10 (pol.).
  20. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  21. ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem , edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 (pol.).
  22. ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” , prezydent.pl (pol.).
  23. ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie , policja.pl, s. 1-4 (pol.).
  24. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. .
  25. ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  26. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.

Bibliografia