Antoni Brzozowski (1888–1940)

W tym artykule zbadamy fascynującą historię Antoni Brzozowski (1888–1940), tematu, który przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Od swoich początków po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo, Antoni Brzozowski (1888–1940) pozostawił niezatarty ślad w różnych aspektach codziennego życia. Na następnych kilku stronach zanurzymy się w podróż w czasie, aby w pełni zrozumieć znaczenie Antoni Brzozowski (1888–1940) i jego wpływ w różnych obszarach. Od swojego wkładu w _var2 po innowacje, których był pionierem w _var3, Antoni Brzozowski (1888–1940) odegrał kluczową rolę w kształtowaniu świata, jaki znamy dzisiaj. Dołącz do nas w tej eksploracji, gdy dowiemy się więcej o szokującej historii Antoni Brzozowski (1888–1940).

Ten artykuł dotyczy oficera WP. Zobacz też: inne osoby o tym imieniu i nazwisku.
Antoni Brzozowski
major uzbrojenia major uzbrojenia
Data i miejsce urodzenia

1 listopada 1888
Słobódka k. Bobrujska

Data i miejsce śmierci

4–7 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

13 pułk artylerii polowej
Wojskowy Instytut Przeciwgazowy

Stanowiska

dowódca dywizjonu
kwatermistrz pułku
dowódca dywizjonu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP, nadany dwukrotnie)

Antoni Brzozowski (ur. 20 października?/1 listopada 1888 w Słobódce k. Bobrujska, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – major uzbrojenia inżynier Wojska Polskiego, obywatel ziemski, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Michała i Walerii z Kwiatkowskich[1]. Powołany do armii rosyjskiej walczył w I wojnie światowej. W Wojsku Polskim od 1918. W 1920 w 13 pułku artylerii polowej, wraz z pułkiem walczył na frontach wojny 1920 r. W 1923 w stopniu kapitana (starszeństwo z dniem 19 czerwca 1919 i 194. lokatą w korpusie oficerów artylerii)[2] pełnił obowiązki dowódcy II dywizjonu 13 pułku artylerii polowej. W 1924 awansował do stopnia majora (ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 87 lokatą) i został dowódcą II dywizjonu 13 pap[3]. Z dniem 1 września 1925 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza pułku[4], a w listopadzie 1927 na stanowisko dowódcy II dywizjonu[5]. W kwietniu 1929 został przeniesiony macierzyście z 13 pap do kadry oficerów artylerii z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Wojskowego Instytutu Gazowego na stanowisko kierownika pracowni artyleryjskiej[6][7]. Później został przeniesiony do korpusu oficerów uzbrojenia. Od 1935 w stanie spoczynku[8].

W okresie międzywojennym pracował jako kierownik działu artylerii Wojskowego Instytutu Przeciwgazowego. Mieszkał w Warszawie[9].

W czasie kampanii wrześniowej 1939, po agresji ZSRR na Polskę, w nieznanych okolicznościach wzięty do niewoli sowieckiej. W grudniu 1939 był na liście jeńców obozu w Kozielsku[9]. Między 3 a 5 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[9] – lista wywózkowa bez numeru z 5 kwietnia 1940[8]. Między 4 a 7 kwietnia 1940[9] został zamordowany w lesie katyńskim przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Ofiary tej zbrodni grzebano w bezimiennych mogiłach zbiorowych, gdzie od 28 lipca 2000 mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu[10][11]. W miejscu tym prowadzone były ekshumacje i prace archeologiczne[12][13]. W 1943 jego ciało zostało zidentyfikowane w toku ekshumacji nadzorowanych przez Niemców[14] pod numerem 2122[15][16][8] (raport dzienny z 15 maja 1943[9]), a przy zwłokach znaleziono: leg. ofic., przepustkę, ks. oszcz. PKO, wizytówki, fotografie[17], świad. szczep. w Kozielsku Nr. 2113, adres zam. Warszawa, Czerwonego Krzyża 9 oraz listę z nazwiskami[18]. Figuruje na liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 02122[18].

Ordery i odznaczenia

Upamiętnienie

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[20][21][22]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[23][24][25].

Dąb Pamięci – drzewo posadzone w ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, przez Stowarzyszenie Forum Polskie Stowarzyszenie „Na Chełmskiej”, ul Lwowska, Chełm. Certyfikat nr 000507/000331/WE/2008[26].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ BETA Księgi Cmentarne , ksiegicmentarne.muzeumkatynskie.pl .
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 818.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 741, 660.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 87 z 28 sierpnia 1925 roku, s. 473.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 326.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 122.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 297.
  8. ↑ a b c d Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 57.
  9. ↑ a b c d e Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 168.
  10. ↑ 20 lat temu otwarto Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu - Redakcja Polska - polskieradio.pl , polskieradio.pl (pol.).
  11. ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. LIII.
  12. ↑ Historia Zbrodni Katynskiej (pol.).
  13. ↑ Pierwsze ekshumacje w Katyniu. "Wszystko było przesiąknięte zapachem śmierci" - Historia , www.polskieradio.pl (pol.).
  14. ↑ Instytut Pamięci Narodowej - Kraków, Niemcy w Katyniu w 1943 roku, „Instytut Pamięci Narodowej - Kraków” .
  15. ↑ Auswärtiges Amt, „Amtliches Material zum Massenmord von Katyn“, 1943, s. 224 (niem.).
  16. ↑ Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. .
  17. ↑ Lista imienna zaginionych w ZSRR polskich jeńców wojennych z obozów Kozielsk - Ostaszków - Starobielsk, „Orzeł Biały. Polska walcząca o wolność.” (43 (329)), pbc.uw.edu.pl, 23 października 1948, s. 3 (pol.).
  18. ↑ a b Mariusz Olczak (red.), Katyń. Listy ekshumacyjne i dokumenty Zarządu Głównego Polskiego Czerwonego Krzyża 1943–1944., koszalin.ap.gov.pl, s. 215, ISBN 83-89986-91-4 (pol.).
  19. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”
  20. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. , web.archive.org, s. 11 (pol.).
  21. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  22. ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem , edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 (pol.).
  23. ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” , prezydent.pl (pol.).
  24. ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie , policja.pl, s. 1-4 (pol.).
  25. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. .
  26. ↑ Tomasz Lewandowski, Adam Nielski, Katyń - strona główna , www.katyn-pamietam.pl (ang.).

Bibliografia