W dzisiejszym świecie Antoni Kukliński to temat, który zyskał duże znaczenie w różnych obszarach społeczeństwa. Niezależnie od tego, czy jest to poziom osobisty, zawodowy, czy społeczny, Antoni Kukliński przyciąga uwagę ludzi ze względu na swój wpływ i znaczenie w życiu codziennym. Z biegiem czasu Antoni Kukliński stał się tematem debaty i dyskusji, generując sprzeczne opinie wśród różnych grup społeczeństwa. W tym artykule zbadamy różne aspekty Antoni Kukliński i jego wpływ na różne aspekty codziennego życia. Od jego początków do obecnej sytuacji, przeanalizujemy, w jaki sposób Antoni Kukliński zaznaczył się przed i po w sposobie, w jaki postrzegamy otaczający nas świat. Dlatego niezwykle ważne jest zrozumienie znaczenia Antoni Kukliński i jego wpływu na nasze społeczeństwo.
![]() Antoni Kukliński (1997) | |
Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Profesor nauk ekonomicznych | |
Specjalność: gospodarka przestrzenna, polityka naukowa | |
Alma Mater |
Uniwersytet Adama Mickiewicza w Poznaniu |
Doktorat |
1958 |
Habilitacja |
1962 |
Profesura |
1977 – nadzwyczajny |
Profesor zwyczajny | |
Jednostka |
Wydział Geografii UW |
Okres zatrudn. |
1950–1991 |
Odznaczenia | |
![]() |
Antoni Rafał Kukliński (ur. 2 czerwca 1927 w Bydgoszczy, zm. 8 sierpnia 2015 w Warszawie) – profesor nauk ekonomicznych, geograf ekonomiczny o specjalizacji gospodarka przestrzenna i polityka naukowa.
Syn Rafała (dyrektora i współwłaściciela firmy „Zjednoczone Cegielnie”) i Eugenii z Biegajów Kuklińskich. W latach 1934–1939 uczęszczał do Szkoły Ćwiczeń przy Państwowym Liceum Pedagogicznym w Bydgoszczy. W sierpniu 1944 z ojcem wysłany na przymusowe roboty ziemne na terytorium ówczesnych Prus Wschodnich. Maturę uzyskał w czerwcu 1947 w I Państwowym Gimnazjum i Liceum Męskim w Bydgoszczy. W latach 1947–1951 studiował na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego, uzyskując tytuł magistra nauk ekonomiczno-politycznych w 1950 i dyplom magistra praw (specjalizacja w zakresie prawa międzynarodowego) w 1951[1]. Od 1950 zatrudniony w Zakładzie Geografii Ekonomicznej Wydziału Geografii Uniwersytetu Warszawskiego, następnie w innych jego jednostkach, z przerwami aż do 1991. Doktorat z geografii ekonomicznej na Uniwersytecie Warszawskim w 1958, habilitacja w 1962 w Instytucie Geografii Polskiej Akademii Nauk. Przedmiotem jego rozprawy doktorskiej była „Struktura przestrzenna przemysłu cegielnianego”, przedmiotem rozprawy habilitacyjnej „Problemy przestrzenne rozwoju przemysłu cementowego”. W roku akademickim 1958/59 przebywał na stypendium Ford Foundation na Clark University, Uniwersytecie Harvarda oraz w państwowym think tanku „Resources for the Future” w Waszyngtonie. Na Harvardzie uczestniczył m.in. w seminariach Johna Kenneth Galbraitha, Edgara Hoovera i Wassylia Leontiefa. W 1963 wygłaszał wykłady ma University of Washington w Seattle oraz na University of Minnesota. W latach 1954–1967 był sekretarzem naukowym redakcji Przeglądu Geograficznego współpracując blisko z jego redaktorem naczelnym Stanisławem Leszczyckim. W latach 1965–1966 konsultant Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ w Genewie. Od 1967 do 1971 dyrektor programu badań regionalnych w UNRISD (Instytut Badań Rozwoju Społecznego ONZ). W latach 1971–1974 zatrudniony na stanowisku konsultanta w Ministerstwie Pracy. Od 1974 ponownie na Uniwersytecie Warszawskim, początkowo w Instytucie Afrykanistycznym. W 1977 obejmuje kierownictwo Zakładu Gospodarki Przestrzennej na Wydziale Geografii. Przebywał jako visiting profesor w Carleton University (1974) i Uniwersytecie Tampere (1977). Działał w Komitecie Przestrzennego Zagospodarowania Kraju (KPZK) PAN, był sekretarzem naukowym tego komitetu w jego pionierskim okresie lat 1958–67. W 1975 nastąpiło wznowienie jego współpracy z KPZK, objął funkcję wiceprzewodniczącego Komitetu oraz redaktora naczelnego wydawnictw Komitetu. W 1980 Komisja Planowania powierzyła Komitetowi zadanie przygotowania diagnozy stanu gospodarki przestrzennej Polski którą opracował w 1983 zespół diagnostyczny pod kierownictwem Antoniego Kuklińskiego. W latach 1985–1990 kierował Centralnym Programem Badań Podstawowych (CPBP 09.8) „Rozwój regionalny – rozwój lokalny – samorząd terytorialny”.
Tytuł profesora nadzwyczajnego w 1977, profesora zwyczajnego w 1982. Członek Senatu Uniwersytetu Warszawskiego w okresie 1978–1986. Od 1997 emerytowany profesor Uniwersytetu Warszawskiego.
Od 1 września 1990 Podsekretarz stanu w MSZ w gabinecie ministerialnym Krzysztofa Skubiszewskiego, a następnie od połowy 1991 wiceprzewodniczący KBN do 30 lipca 1992 w gabinecie Witolda Karczewskiego.
Założyciel Centrum Europejskich Studiów Regionalnych i Lokalnych (EUROREG) Uniwersytetu Warszawskiego (1991) i jego pierwszy dyrektor do 1996. Przewodniczący rady naukowej wydawanego przez EUROREG pisma Studia Regionalne i Lokalne od początku jego istnienia (2000) do 2015. W latach 1999–2011 prezes Polskiego Towarzystwa Współpracy z Klubem Rzymskim. Dyrektor Ośrodka Badań Regionów Europejskich (Research Centre for European Regions) RECiFER w Wyższej Szkole Biznesu – National-Louis University w Nowym Sączu. Członek honorowy „Akademie für Raumforschung und Landesplanung” w Hanowerze, członek „International Academy of Regional Development and Cooperation” w Moskwie oraz przewodniczący zespołu V „Europa 2050” Komitetu Prognoz „Polska 2000 Plus”.
Został członkiem honorowego komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed przyspieszonymi wyborami prezydenckimi 2010[2] oraz przed wyborami prezydenckimi w Polsce w 2015[3].
Odznaczony w 2001 Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[4].
Żonaty z Anną Czekanowską-Kuklińską, profesorem Uniwersytetu Warszawskiego z którą miał syna Jana Rafała[5].