Antoni Stamirowski

Dziś Antoni Stamirowski pozostaje tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego grona odbiorców. Wraz z postępem technologii i przemianami społecznymi Antoni Stamirowski stał się centralnym problemem wpływającym na różne aspekty naszego codziennego życia. Niezależnie od tego, czy jest to poziom osobisty, zawodowy czy społeczny, Antoni Stamirowski nadal wywołuje ciągłą debatę i analizy. W tym artykule zbadamy różne perspektywy i podejścia związane z Antoni Stamirowski, aby zaoferować wszechstronną i wzbogacającą wizję tego tematu, która nadal przyciąga uwagę szerokiego spektrum czytelników.

Antoni Jan Franciszek Ligęza-Stamirowski
Data i miejsce urodzenia

16 maja 1863
Kurzeszyn

Data i miejsce śmierci

30 sierpnia 1938
Młociny

Miejsce spoczynku

krypty zespołu klasztornego kamedułów na Bielanach

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (od 1941)

Antoni Jan Franciszek Ligęza-Stamirowski herbu Półkozic[1] (ur. 16 maja 1863 w Kurzeszynie, zm. 30 sierpnia 1938 w Młocinach) – przewodniczący Głównego Komitetu Obywatelskiego (pełniącego funkcję magistratu Łodzi po wybuchu I wojny światowej i ucieczce prezydenta miasta) od grudnia 1914 roku do 30 kwietnia roku 1915, założyciel Unii Narodowo-Państwowej w 1922 roku[2].

Życiorys

Syn Józefa - powstańca listopadowego i styczniowego i Józefy ze Smoleńskich. Ukończył w Warszawie Szkołę Handlową Kronenberga, studiował za granicą[3]. Przed 1900 rokiem, wspólnie z Wilhelmem Hordliczką prowadził dom agenturowy przy ulicy Średniej 21 w Łodzi. W 1905 roku utrzymywali oni biuro i ma­gazyn w dawnych składach firmy Schlössera przy ulicy Piotrkowskiej 150. Przed 1909 rokiem Dom Handlowy Hordliczka i Stamirowski stał się przed­stawicielstwem Towarzystwa Akcyjnego „Siemens & Halske” z siedzibą w Petersburgu i Berlinie (jako reprezentacja filii warszawskiej), zakładów „Siemens-Schuckert(inne języki)” z siedzibą w Berlinie oraz Zgorzeleckiej Fabryki Maszyn, Fabryki Kotłów C. i L. Steinmuller oraz Towarzystwa Ubezpiecze­niowego „Rossija”[1].
Ich firma wykonywała wszelkie urządzenia wchodzące w zakres elektrotechniki (instalacje oświetleniowe, energetyczne, elektro­chemiczne, telefoniczne i telegraficzne, sygnalizacje przeciwpożarowe, urządzenia elektromedyczne, instalacje zasilane prądem z elektrowni łó­dzkiej, także prowadziła sprzedaż wodomierzy i pirometrów, chemikaliów, krochmali, papieru opatrunkowego, tektury żakardowskiej i introligatorskiej, smarów i innych materiałów)[1].

Przed I wojną światową firma „Siemens” pod kierownictwem Stamirowskiego założyła w Łodzi Towarzystwo Akcyjne „Polskie Zakłady Elektrotechniczne Siemens” z siedzibą dyrekcji głównej i miejscowego oddziału w Łodzi w gmachu własnym przy ulicy Piotrkowskiej 96. Z jego inicjatywy niemieccy właściciele firmy zdecydowali się wyodrębnić 3 oddziały - w War­szawie, Łodzi i Sosnowcu jako odrębne towarzystwa akcyjne (wszystkie pod jego dyrekcją), ściśle uzależnione od Berlina i Petersburga, ale mające markę polską (obsada kierownictwa była całkowicie polska)[1].

Podczas I wojny światowej, pełnił przez kilka miesięcy stanowisko prze­wodniczącego Głównego Komitetu Obywatelskiego w Łodzi. W 1920 roku zaciągnął się do wojska i służył w 3 dywizjonie 1 Pułku Artylerii Polowej 1 Dywizji Białoruskiej, biorąc udział w zdobyciu Wilna. Został awansowany do stopnia podchorążego i otrzymał Krzyż Walecznych[3].
Udzielał się społecznie - w 1903 roku był współzałożycielem[1], a także wieloletnim prezesem, Polskiego Towarzystwa Teatralnego w Łodzi[4], skarbnikiem Oddziału Łódzkiego Warszawskiego Towarzystwa Higienicznego członkiem Rady Głównej Opiekuńczej w Warszawie i prze­wodniczącym Łódzkiej Okręgowej Rady Opiekuńczej. Sprawował również funkcję wiceprezesa (reprezentującego Warszawę) Okręgowego Towarzystwa Rolniczego w Łodzi, działał w Komitecie Reprezentantów Zgromadzenia Kupców miasta Łodzi[1].

Po I wojnie światowej, w 1918 roku zamieszkał w Warszawie[1], gdzie jako naczelny dyrektor PZE „Siemens” koordynował prace przy tworzeniu polskiego towarzystwa „Siła i Światło” (akt organizacyjny tej spółki - 5 grudnia 1918 roku - była to pierwsza spółka akcyjna założona w niepodległej Polsce). Był także członkiem tej spółki i członkiem jej rady nadzorczej[5]. Spółka między innymi dzięki jego staraniom stała się w ciągu 1919 roku wyłącznym dysponentem dwóch ośrodków energetycznych - elektrowni w Pruszkowie i w Warszawie. Z jego inicjatywy powstała Spółka Akcyjna „Elektrobank” w Warszawie[1].

W 1928 zamieszkał w Młocinach, gdzie pełnił funkcję sołtysa i prezesa Towarzystwa Młocin[3]. Tam zmarł 30 sierpnia 1938 roku[6].

Życie prywatne

Jego żoną była Zofia Maria z domu Lohrer (ur. 1871–1918), córka znanego lekarza – Juliusza Lohrera. Miał z nią syna Janusza Juliana (1891-1952)[1]. Został pochowany w krypcie Klasztoru Kamedułów na Bielanach w Warszawie[7][8][1]. Potomkowie Stamirowskiego mieszkają w São Paulo[1].

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k Andrzej Kempa, Przedsiębiorca, społecznik, patriota. Antoni Stamirowski (1863-1938), „Kronika Miasta Łodzi” (3), bc.wbp.lodz.pl, 2004 .
  2. ↑ Deklaracja programowa. Polska jako naród ani na chwilę nie przestawała istnieć  : 28 czerwca 1922 r. /
  3. ↑ a b c Antoni Ligęza-Stamirowski, „Kurier Warszawski” (nr 255), 17 września 1938, s. 9.
  4. ↑ Polskie Towarzystwo teatralne, „Rozwój” (66), 22 marca 1910.
  5. ↑ Nowa potencja 90-latki , przeglad-techniczny.pl .
  6. ↑ Ś. P. Antoni Ligęza- Stamirowski, „Republika” (nr 244), 6 września 1938, s. 9.
  7. ↑ a b nekrolog, „Kurier Polski.” (238), crispa.uw.edu.pl, 31 sierpnia 1938, s. 4 .
  8. ↑ Pogrzeb ś. p. Antoniego Ligęzy-Stamirowskiego. b. prze. kom. obyw. w Łodzi, „Echo” (242), 1 września 1938.
  9. ↑ 10 listopada 1938 „za zasługi na polu pracy społecznej” M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592
Administratorzy Łodzi
Do 1815
Królestwo Polskie
II Rzeczpospolita
(1919–1939)
Polska Ludowa
(1945–1989)
III Rzeczpospolita
(od 1989)

Łódź