Antoni Wereszczyński (oficer)

Obecnie Antoni Wereszczyński (oficer) to temat, który zyskał duże znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie. Od kilku lat Antoni Wereszczyński (oficer) jest źródłem debaty i refleksji w różnych obszarach, czy to w polityce, kulturze, ekonomii czy technologii. Antoni Wereszczyński (oficer) wzbudził zainteresowanie ekspertów i naukowców, a także zwykłych ludzi, którzy chcą dowiedzieć się więcej na ten temat. W tym artykule zbadamy różne aspekty i perspektywy związane z Antoni Wereszczyński (oficer), analizując jego wpływ i znaczenie dzisiaj.

Antoni Wereszczyński
Ilustracja
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

17 grudnia 1890
Winniki

Data i miejsce śmierci

4 września 1953
więzienie mokotowskie w Warszawie

Przebieg służby
Lata służby

1923–1953

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

1 Grupa Artylerii
14 Pułk Artylerii Lekkiej
11 Dywizjon Artylerii Konnej
25 Pułk Artylerii Lekkiej
25 Dywizja Piechoty
Łódzki Okręg Wojskowy
Pomorski Okręg Wojskowy

Stanowiska

oficer sztabu
zastępca dowódcy pułku
dowódca dywizjonu artylerii
dowódca pułku artylerii
dowódca artylerii dywizyjnej
okręgowy inspektor artylerii

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
kampania wrześniowa
bitwa nad Bzurą
obrona Warszawy

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Odznaka Pamiątkowa Artylerii Konnej Odznaka pamiątkowa Więźniów Ideowych

Antoni Wereszczyński (ur. 17 grudnia 1890 w Winnikach, zm. 4 września 1953 w Warszawie) – oficer artylerii Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, pułkownik ludowego Wojska Polskiego. Mianowany pośmiertnie generałem brygady.

Życiorys

Urodził się 17 grudnia 1890 roku w Winnikach, pow. lwowski jako syn Marcelego. W Wojsku Polskim od listopada 1918. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1919–1920. Zweryfikowany po wojnie w stopniu kapitana sł. st. art. ze starszeństwem od 1 czerwca 1919. W 1923 pełnił służbę w 22 pułku artylerii polowej w Rzeszowie. W następnym roku służył w Oddziale Szkolnym Oficerskiej Szkoły dla Podoficerów, pozostając oficerem nadetatowym 22 pap. Cztery lata później dowodził I dywizjonem 1 pułku artylerii polowej Legionów w Wilnie. W 1932 roku pełnił służbę w dowództwie 1 Grupy Artylerii w Warszawie na stanowisku oficera sztabu. W czerwcu 1934 roku, po awansie na podpułkownika, wyznaczony został na stanowisko zastępcy dowódcy 14 pułku artylerii lekkiej w Poznaniu. Od grudnia 1937 roku do listopada 1938 roku dowodził 11 dywizjonem artylerii konnej w Bydgoszczy.

Do mobilizacji, w sierpniu 1939 roku, dowodził 25 pułkiem artylerii lekkiej w Kaliszu, a następnie objął stanowisko dowódcy artylerii dywizyjnej 25 Dywizji Piechoty.

W kampanii wrześniowej walczył nad Bzurą i w obronie Warszawy. Po kapitulacji stolicy, w niemieckiej niewoli, w Oflagu Marburg.

W 1945 roku wrócił do Polski i przyjęty został do Wojska Polskiego. Od 1 września 1946 pełnił służbę na stanowisku okręgowego inspektora artylerii w Dowództwie Łódzkiego Okręgu Wojskowego, a od 11 grudnia 1946 do 1948 na stanowisku okręgowego inspektora artylerii w Dowództwie Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy. Zamordowany 4 września 1953 w Głównym Zarządzie Informacji w Warszawie. Grób symboliczny znajduje się w Kwaterze „Na Łączce” na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

Awanse

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne , wbh.wp.mil.pl .
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 757, 819.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 678, 743, 1373.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 375, 457.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 182, 498.
  6. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 149.
  7. ↑ Igor Błagowieszczański, Artyleria Wojska Polskiego w latach 1918–1939, s. 249.
  8. ↑ Piotr Bauer i Bogusław Polak, Armia „Poznań”..., s. 478.
  9. ↑ Ludwik Głowacki, Obrona Warszawy..., s. 342.
  10. ↑ Jarno 2014 ↓, s. 268.
  11. ↑ Tadeusz Pióro, Armia ze skazą..., s. 72.
  12. ↑ M.P. z 2019 r. poz. 621
  13. ↑ M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  14. ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  15. ↑ M.P. z 1929 r. nr 123, poz. 302 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
  16. ↑ na podstawie fotografii

Bibliografia

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. .
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
  • Ludwik Głowacki, Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1985, wyd. V, ISBN 83-11-07109-8.
  • Witold Jarno. Samodzielne jednostki artylerii Wojska Polskiego w latach 1945–1949 – organizacja, dyslokacja i wyposażenie. „Piotrkowskie Zeszyty Historyczne”. 15, 2014. Piotrków Trybunalski: Filia Instytutu Historii Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach. ISSN 2081-2663. 
  • Tadeusz Pióro, Armia ze skazą. W Wojsku Polskim 1945–1968 (wspomnienia i refleksje), „Czytelnik”, Warszawa 1994, wyd. I.
  • Igor Błagowieszczański, Artyleria Wojska Polskiego w latach 1918–1939, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 4 (71), Warszawa 1974.
  • Piotr Bauer i Bogusław Polak, Armia „Poznań” w wojnie obronnej 1939, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 1983, ISBN 83-210-0385-0.