Antonio Caldara

Rośnie zainteresowanie Antonio Caldara, albo ze względu na jego wpływ na społeczeństwo, albo ze względu na jego znaczenie w dziedzinie nauki. Od dziesięcioleci Antonio Caldara przyciąga uwagę naukowców, profesjonalistów i ogółu społeczeństwa ze względu na jego znaczenie w różnych aspektach życia codziennego. W tym artykule zbadamy różne aspekty Antonio Caldara, od jego pochodzenia i ewolucji po jego dzisiejszy wpływ. Przeanalizujemy, jak Antonio Caldara ukształtował świat, w którym żyjemy i jakie perspektywy otwierają się wokół tego tematu. Ponadto zbadamy implikacje etyczne i moralne, jakie może wywołać Antonio Caldara, nie zaniedbując postępu, jaki został osiągnięty w tej dziedzinie.

Antonio Caldara
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1670 lub 1671
Wenecja

Pochodzenie

włoskie

Data i miejsce śmierci

26 grudnia 1736
Wiedeń

Gatunki

muzyka poważna, muzyka barokowa

Zawód

kompozytor

Multimedia w Wikimedia Commons

Antonio Caldara (ur. 1670[1] lub 1671[2] w Wenecji, zm. 26 grudnia 1736 w Wiedniu)[1][2] – włoski kompozytor barokowy.

Życiorys

Był synem skrzypka. Został chórzystą w bazylice św. Marka. Tam też pobierał naukę gry na kilku instrumentach, prawdopodobnie pod okiem Giovanniego Legrenziego. W 1699 przeniósł się do Mantui, gdzie otrzymał posadę książęcego maestro di cappella. Pozostawał tam aż do 1707, kiedy to został kompozytorem na dworze Karola VI Habsburga w Barcelonie. W trakcie pobytu w Hiszpanii napisał kilka oper. Następnie przeniósł się do Rzymu, zostając maestro di cappella u księcia Ruspoli. Stworzył wtedy La costanza in amor vince l'inganno dla teatru w Maceracie. W 1716 otrzymał podobną posadę w Wiedniu, gdzie pozostał aż do śmierci w 1736.

Caldara jest najbardziej znany jako kompozytor oper i oratoriów. Libretto do niektórych z jego dzieł napisał Metastasio. Uznawany jest za prekursora szkoły starowiedeńskiej[3].

Wybrane dzieła

  • Maddalena ai piedi di Cristo, oratorium, ok. 1700
  • Santo Stefano, primo Re d'Ungheria, oratorium, 1713
  • La Conversione di Clodoveo Re di Francia, oratorium, 1715
  • La Passione di Gesù Cristo Signor Nostro, oratorium, 1716
  • Sebben, crudele, aria
  • D'improvviso, kantata
  • Pur Dicesti, O Bocca Bella, aria
  • Alma Del Core, aria
  • Selve amiche, aria

Przypisy

  1. ↑ a b Chodkowski 1995 ↓, s. 134.
  2. ↑ a b Pritchard 2004 ↓.
  3. ↑ "Słownik muzyki" pod redakcją Wojciecha Marchwicy, Wydawnictwo Zielona Sowa, Kraków 2006; ISBN 83-7435-239-6; ISBN 978-83-7435-239-0

Bibliografia