Zawsze mówiono, że Antonio Martino to temat, który budzi duże zainteresowanie współczesnego społeczeństwa. Przez dziesięciolecia Antonio Martino był przedmiotem debat, badań i badań, a jego znaczenie wzrosło z biegiem czasu. Zarówno eksperci, jak i zwykli ludzie wyrazili swoją opinię na temat Antonio Martino, a perspektywy na ten temat są zróżnicowane i złożone. W tym artykule szczegółowo zbadamy ten fascynujący temat, analizując jego różne aspekty, wpływ na życie codzienne i znaczenie w obecnym kontekście. Przygotuj się na zanurzenie się w ekscytującym świecie Antonio Martino i odkryj wszystko, co ma do zaoferowania.
Data i miejsce urodzenia |
22 grudnia 1942 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
5 marca 2022 |
Minister spraw zagranicznych Włoch | |
Okres |
od 10 maja 1994 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Przewodniczący OBWE | |
Okres |
od 12 maja 1994 |
Poprzednik | |
Następca | |
Minister obrony Włoch | |
Okres |
od 11 czerwca 2001 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca |
Antonio Martino (ur. 22 grudnia 1942 w Mesynie, zm. 5 marca 2022 w Rzymie) – włoski polityk, politolog i nauczyciel akademicki, były minister, parlamentarzysta.
Ukończył prawoznawstwo w 1964. Po studiach zajął się karierą naukową. Doszedł do stanowiska docenta ekonomii na Uniwersytecie LUISS w Rzymie. Opublikował m.in. kilkanaście pozycji książkowych poświęconych myśli liberalnej i systemom wyborczym.
Będąc synem Gaetana Martino, zaangażował się w działalność ugrupowania swojego ojca, Włoskiej Partii Liberalnej. W latach 80. bez powodzenia ubiegał się o stanowisko sekretarza krajowego (lidera) tego ugrupowania.
W 1994 znalazł się wśród założycieli Forza Italia, otrzymał legitymację z numerem 2. (zaraz po Silviu Berlusconim). W tym samym roku po raz pierwszy został posłem, uzyskiwał regularnie reelekcję, wchodząc w skład Izby Deputowanych XII, XIII, XIV, XV, XVI i XVII kadencji i zasiadając w niej do 2018.
W latach 1994–1995 zajmował stanowisko ministra spraw zagranicznych w rządzie Silvia Berlusconiego. Od 12 maja do 31 grudnia 1994 pełnił funkcję przewodniczącego OBWE. Po powrocie centroprawicy do władzy od 2001 do 2006 w dwóch kolejnych gabinetach lidera FI sprawował urząd ministra obrony.