W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Apolinaryzm, badając jego różne aspekty i znaczenia. Apolinaryzm to temat, który przykuł uwagę ludzi na całym świecie, wywołując szeroką debatę i analizy. Od powstania po ewolucję na przestrzeni lat Apolinaryzm był przedmiotem badań w różnych dziedzinach, budząc ciekawość i zainteresowanie zarówno ekspertów, jak i amatorów. Mamy nadzieję, że dzięki tej eksploracji rzucimy światło na wiele wymiarów Apolinaryzm i zaoferujemy dogłębną analizę, która wzbogaci zrozumienie tego zjawiska.
Apolinaryzm – jest poglądem odnoszącym się do natury Chrystusa. Nazwa pochodzi od głównego przedstawiciela tej doktryny, Apolinarego, będącego w latach około 360-392 biskupem Laodycei. Interpretując dogmat ogłoszony na Soborze Nicejskim (325), który wobec arianizmu głosił, że oprócz natury ludzkiej, Chrystus w całej pełni posiada boską naturę. Apolinary stwierdził, że aby boskość Chrystusa mogła się w nim w pełni przejawić, Jego natura ludzka musiała być niekompletna, np. nie posiadała duszy rozumnej. Apolinaryzm kwestionował zatem integralność ludzkiej natury Chrystusa, wyznając pogląd, że posiada On tylko jedną, zmieszaną i zmodyfikowaną, naturę, w myśl słynnej formuły Apolinarego z Laodycei:
Jedna jest natura /(gr.) fysis/ Słowa Boga, które się wcieliło[1].
Apolinaryzm kładł też szczególny nacisk na świętość Chrystusa.
Wynikał z błędnego zrozumienia słów z Ewangelii:
A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy.
Kryzys związany z tą doktryną doprowadził do sprecyzowania w teologii pojęć takich jak:
Określenia te w apolinaryzmie były praktycznie synonimami.
Apolinaryzm został potępiony przez sobór konstantynopolitański I (381).