We współczesnym świecie Apoloniusz z Tiany stał się tematem ciągłego zainteresowania i debaty. Jego znaczenie obejmuje wiele obszarów, od technologii po kulturę, w tym ekonomię i politykę. Apoloniusz z Tiany przyciągnął uwagę ludzi w każdym wieku i wywołał mieszane opinie. W tym artykule przyjrzymy się różnym perspektywom Apoloniusz z Tiany i przeanalizujemy jego wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. Od jego początków po możliwe długoterminowe konsekwencje – zagłębimy się w głęboką i rygorystyczną analizę, aby lepiej zrozumieć to zjawisko, które jest dziś tak wszechobecne.
![]() | |
Data i miejsce urodzenia |
15 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
98 |
Zawód, zajęcie |
filozof |
Apoloniusz z Tiany, Apollonios z Tyany (ur. 15 w Tianie w Kapadocji, zm. w 98 w Efezie) – neopitagorejski filozof, mędrzec założyciel szkoły pitagorejskiej w Efezie.
Przez współczesnych uważany za pośrednika między bogami i ludźmi, cudotwórcę, czarownika i proroka. Wiele podróżował (m.in. Azja Mniejsza, Syria, Grecja, Rzym i Indie[1]), zdobywając rozległą wiedzę o religiach i filozofii wschodniej. Doktrynę braminów usiłował pogodzić z nauką Pitagorasa. W dzisiejszej ocenie uznaje się go za religijnego wyznawcę neopitagoreizmu i teozoficznego gnostyka. Był autorem biografii Pitagorasa oraz księgi zatytułowanej O ofiarach (zachowany fragment). Zachowały się także Listy Apoloniusza, jednak autorstwo ich bywa podważane[2]. Przypisywano mu również odnalezienie i opublikowanie Tablicy szmaragdowej – jednego z doniosłych tekstów alchemicznych i ezoterycznych (jakkolwiek współczesne badania uznają ją za utwór pochodzenia arabskiego, najwcześniej poświadczony u Balinusa (VIII w.), czasem określanego jako „pseudo-Apoloniusz z Tiany”[3]).
Jego działalność wśród społeczeństwa przyczyniła się do jego sławy jako cudotwórcy: miał nauczać, uzdrawiać chorych i reformować kulty. Zdumiewające współczesnych dokonania zyskały mu sławę człowieka obdarzonego boskością (sam podawał się za Syna Bożego). Jego życie i dokonania w Żywocie Apolloniosa z Tyany przedstawił Flawiusz Filostrat na polecenie cesarzowej Julii Domny w III stuleciu n.e. jako idealny obraz greckiego filozofa.