W tym artykule zbadamy wpływ Arsienij Tarkowski na różne aspekty dzisiejszego społeczeństwa. Arsienij Tarkowski był tematem o dużym znaczeniu w ostatnich latach, wywołując debatę i zainteresowanie w różnych sektorach. Poprzez tę analizę chcemy głębiej przyjrzeć się temu, jak Arsienij Tarkowski zmienił sposób, w jaki żyjemy, pracujemy i współpracujemy. Od wpływu na politykę i ekonomię po wpływ na kulturę i rozrywkę, Arsienij Tarkowski pozostawił znaczący ślad w naszym społeczeństwie. Dodatkowo zbadamy możliwe przyszłe implikacje Arsienij Tarkowski i to, jak może to ukształtować świat w nadchodzących latach.
![]() Tarkowski w latach 30. XX w. | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Język | |
Dziedzina sztuki | |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() ![]() |
Arsienij Aleksandrowicz Tarkowski (ros. Арсений Александрович Тарковский, ur. 12 czerwca?/25 czerwca 1907 w Jelizawietgradzie, zm. 27 maja 1989 w Moskwie) – radziecki poeta i tłumacz, ojciec reżysera filmowego Andrieja Tarkowskiego.
Urodził się w rodzinie urzędnika bankowego. Jego ojciec Aleksander (1862–1924) pochodził z polskiej rodziny szlacheckiej, był związany z Narodnikami, występował w teatrze amatorskim.
W 1921 Arsienij wraz z przyjaciółmi opublikował w miejscowej gazecie akrostych, w którym ukryte było nazwisko Lenina. Autorzy tegoż zostali aresztowani, Arsienijowi udało się uciec z transportu skazańców.
W 1924 przeniósł się do Moskwy, gdzie prowadził w gazecie kolejarskiej „Gudok” dział redakcyjny pisany wierszem.
W latach 1925–1929 studiował literaturę na Wyższych Państwowych Kursach Literackich. W tym czasie tłumaczył poezje z języków turkmeńskiego, gruzińskiego, ormiańskiego i arabskiego.
W roku 1940 został członkiem Związku Pisarzy Radzieckich.
W październiku 1941 został ewakuowany z Moskwy do Kazania, stąd do Czystopola. Zgłosił się na ochotnika do wojska i został korespondentem frontowym gazety „Bojewaja triewoga”. W grudniu 1943 został raniony pociskiem w nogę, z czego wywiązała się zgorzel gazowa. Przeszedł sześć zabiegów chirurgicznych.
Do końca życia zajmował się przekładami z literatury krajów Bliskiego Wschodu. Jego pierwszy zbiór własnych wierszy, „Przed śniegiem” ukazał się w roku 1962.