Astereognozja
W dzisiejszych czasach Astereognozja to temat, który przyciąga uwagę wielu osób na całym świecie. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje znaczenie w branży zawodowej, wpływ na społeczeństwo, czy po prostu ze względu na swój ogólny interes, Astereognozja stał się powracającym tematem rozmów w różnych kręgach. Więcej informacji na temat Astereognozja i jego znaczenia stało się dla wielu priorytetem, ponieważ jego implikacje mogą być znaczące w różnych aspektach codziennego życia. W tym artykule dokładnie zgłębimy temat Astereognozja i przeanalizujemy jego wpływ w różnych kontekstach.
Astereognozja (ang. astereognosis) – zaburzenie polegające na niemożności rozpoznania przedmiotów za pomocą dotyku, mimo braku zaburzeń czucia[1]. Jest formą agnozji czuciowej.
Termin "astereognozja" bywa używany zamiennie z terminem "agnozja dotykowa". Niektórzy proponują jednak, aby termin "agnozja dotykowa" zarezerwować dla niewielkich zaburzeń, w których nie występują istotne deficyty somatosensoryczne, natomiast terminem "astereognozja" określać deficyty somatosensoryczne "niższego rzędu", to znaczy spowodowane uszkodzeniami kory mózgowej, rdzenia kręgowego albo nerwów obwodowych[2].
Chory posiada czucie i potrafi opisać wrażenia czuciowe, formę trzymanego w ręce przedmiotu, ale nie jest w stanie scalić wrażeń i zidentyfikować go, jeśli go nie widzi. Choroba może dotyczyć tylko jednej ręki – oznacza to, że uszkodzenie powstało przeciwnej półkuli mózgowej (odpowiednio lewa ręka – prawa półkula).
Jest spowodowane uszkodzeniem pierwszych trzech pól Brodmanna znajdujących się w korowym ośrodku czucia i pierwszorzędowej korze czuciowej.[potrzebny przypis]
Stanowi jedną z manifestacji wielu chorób centralnego układu nerwowego.
Przypisy
- ↑ S.B. O’Sullivan: Physical Rehabilitation. Philadelphia: F.A. Davis Company, s. 1180–1181.
- ↑ Kevin Walsh, David Darby: Neuropsychologia kliniczna. Sopot: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, 2014, s. 226-227. ISBN 978-83-7489-540-8.
