Baekje

W dzisiejszym świecie Baekje nadal jest tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum ludzi. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, politykę czy kulturę popularną, Baekje nadal wywołuje debatę i refleksję w różnych obszarach. W tym artykule zbadamy różne aspekty Baekje, analizując jego znaczenie, konsekwencje i możliwe perspektywy na przyszłość. Dzięki podejściu multidyscyplinarnemu staramy się lepiej zrozumieć znaczenie Baekje dzisiaj, a także jego potencjalny wpływ na przyszłość współczesnego społeczeństwa.

Baekje
백제 • 百濟
18 p.n.e. – 660
Godło
Godło
Ustrój polityczny

monarchia

Stolica

Wiryesŏng,
Ungjin,
Sabi

Data powstania

18 p.n.e.

Data likwidacji

18 lipca 660

Władca

Ŭija

Narody i grupy etniczne

Koreańczycy

Język urzędowy

starokoreański

Religia dominująca

buddyzm

Mapa opisywanego kraju
Trzy Królestwa Korei
Położenie na mapie świata
Mapa konturowa świata, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Baekje”
35°47′24″N 127°07′12″E/35,790000 127,120000
Multimedia w Wikimedia Commons

Baekje lub Paekche (kor. 백제 [pɛk̚.t͈ɕe]) – historyczne koreańskie wczesnofeudalne królestwo[1], jedno z Trzech Królestw Korei[2][3].

Dzieje

Powstanie państwa Baekje najczęściej datuje się na rok 18 p.n.e.[1], a jego pierwszym władcą według kronik Samguk sagi był Onjo[4], syn Dongmyeonga, założyciela królestwa Goguryeo.

Baekje przeżywało swój rozkwit w IV wieku, gdy obejmowało większość zachodniego wybrzeża Półwyspu Koreańskiego[1]. Za panowania króla Kŭnch’ogo (346–375) sprawowało kontrolę nad całym dorzeczem rzeki Han w środkowej Korei, lecz następnie wdało się w konflikty z Goguryeo (Koguryŏ) i utraciło znaczną część terytorium[2].

W 384 roku oficjalnie przyjęło buddyzm[1], zapraszając mnichów z chińskiego Qin[5]. Z okresu Baekje pochodzą klasztory buddyjskie Paegyang sa i Sudŏk sa.

Państwo było podzielone na pięć okręgów administracyjnych[2][6]. Od III wieku w administracji królestwa wyróżniono 16 rang urzędniczych, zaś rząd tworzyło sześciu mianowanych przez króla ministrów[7]. W 475 stolicę przeniesiono do miasta Ungjin (dzisiejsze Gongju)[8], zaś w VI wieku do Sabi. Baekje utrzymywało kontakty z chińską Wschodnią dynastią Jin[9], a także z krajem Wa (Japonią)[1][10]. Sojusze wśród Trzech Królestw kilkukrotnie się odwracały, np. w 433/434 Baekje zawarło układ z Sillą wymierzony przeciw rosnącej sile Koguryŏ[11], natomiast w VI i VII wieku Baekje i Koguryŏ współpracowały przeciw ekspansji Silli[8].

 Osobny artykuł: Wojna chińsko-koreańska (660–674).

W 660 roku zostało podbite przez Sillę[2].

Baekje i Japonia

 Zobacz też: Wa (Japonia).

Baekje najbardziej spośród Trzech Królestw utrzymywało kontakty z krajem Wa, czyli Japonią, przyczyniając się do kulturowego i społecznego rozwoju Japończyków[12][13]. Według Nihon-shoki Japończycy mieli przyjąć za sprawą Baekje pismo chińskie, które wprowadził tam uczony Wani, a także nauczyć się tkania jedwabiu od Koreanki imieniem Maketu[14].

W 369 lub 372 roku król Baekje podarował Japończykom miecz Chiljido[15][16]. Pod koniec IV wieku za rządów Ōjina Japonia zawarła sojusz z Baekje[17]. V-wieczna inskrypcja na steli króla Kwanggaet’o z Koguryŏ odnotowuje najazd Wa na Półwysep Koreański, podczas którego Baekje, wbrew obietnicą składanym Koguryŏ, wchodziło w układy z Japończykami. Możliwe też, że po upadku Baekje (660) część jego dworzan i urzędników wyemigrowała na Wyspy, gdzie uczestniczyli w budowie nowej stolicy w Nara[18]. Zapisy historyczne z Baekje były używane przy skompilowaniu tekstu Nihon-shoki[19], a zestawienie wzmianek o Baekje zawartych w Nihon-shoki z koreańskimi kronikami Samguk sagi pozwala skorygować 120-letnie przesunięcie chronologii w części Nihon-shoki[20].

W okresie japońskiego panowania kolonialnego forsowana była koncepcja Nissen dōsoron, jakoby Koreańczycy byli bocznym odłamem „rasy japońskiej”, a koreańskie królestwa wasalami Japonii[21]. W odpowiedzi na japońską politykę wynaradawiania Korei, koreański działacz niepodległościowy i historyk Sin Ch’ae-ho twierdził, że to Baekje podbiło Japonię w V wieku, gdyż wtedy Japonia przejęła wyżej stojącą kulturę Baekje[21]. Sformułowana w drugiej połowie XX wieku „teoria jeźdźców” (inaczej „teoria Kudara-Yamato”) głosi, że Baekje opanowało w IV wieku Wyspy Japońskie i przyczyniło się w ten sposób do utworzenia państwowości japońskiej[21][22]. Teorię tę propagowali Egami Namio i Wontack Hong[23][24], natomiast skrytykowała ją m.in. japonistka Gina Barnes[22].

Zobacz też

 Zobacz więcej w artykule Władcy Korei, w sekcji Baekje.

Przypisy

  1. ↑ a b c d e Asmołow ↓.
  2. ↑ a b c d Britannica ↓.
  3. ↑ Warneńska 1966 ↓, s. 16.
  4. ↑ Lee 1984 ↓, s. 389.
  5. ↑ Lee 1984 ↓, s. 59.
  6. ↑ Lee 1984 ↓, s. 54.
  7. ↑ Lee 1984 ↓, s. 37 i 52–53.
  8. ↑ a b Lee 1984 ↓, s. 44.
  9. ↑ Brown 1997 ↓, s. 122.
  10. ↑ Warneńska 1966 ↓, s. 28.
  11. ↑ Lee 1984 ↓, s. 41 i 46.
  12. ↑ Japan – Rise and expansion of Yamato, Encyclopædia Britannica (ang.).
  13. ↑ Japanese art – Asuka period, Encyclopædia Britannica (ang.).
  14. ↑ Нихон сёки – анналы Японии, L.M. Jermakowa (tłum.), t. 1, Moskwa: Гиперион, 1997, s. 291–292 (ros.).
  15. ↑ Sakamoto 1991 ↓, s. 63.
  16. ↑ Brown 1997 ↓, s. 121.
  17. ↑ Sakamoto 1991 ↓, s. 64.
  18. ↑ Brown 1997 ↓, s. 39.
  19. ↑ Sakamoto 1991 ↓, s. 48.
  20. ↑ Sakamoto 1991 ↓, s. 62.
  21. ↑ a b c Chizuko T. Allen, Early Migrations, Conquests, and Common Ancestry: Theorizing Japanese Origins in Relation with Korea, „Sungkyun Journal of East Asian Studies”, 8 (1), 2008 (ang.).
  22. ↑ a b Gina Barnes, Typescript of Book Review of "Korea and Japan in East Asian History: A Tripolar Approach to East Asian History" by Hong Wontack, „Korean Studies”, University of Hawai‘i Press, 2007.
  23. ↑ Wontack Hong, Paekche of Korea and the Origin of Yamato Japan, 1994, ISBN 89-85567-02-0 (ang.).
  24. ↑ Wontack Hong, Yayoi Wave, Kofun Wave, and Timing: The Formation of the Japanese People and Japanese Language, „Korean Studies”, 29, University of Hawai‘i Press, 2005, JSTOR: 23719525.

Bibliografia