Barnis
W dzisiejszym świecie Barnis stał się tematem o ogromnym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum ludzi. Od ekspertów w danej dziedzinie po tych, którzy po prostu szukają ogólnych informacji, Barnis to temat, który przykuł uwagę wielu osób. Wraz z rosnącym wpływem, jaki Barnis ma na różne obszary społeczeństwa, niezwykle istotne jest dalsze zrozumienie jego znaczenia i bezpośredniego wpływu na nasze życie. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Barnis, aby zapewnić szerszą i pełniejszą wizję tego tematu, który wywołał dziś tak wiele dyskusji i zainteresowania.
 Zdjęcie satelitarne | |
| Państwo | |
|---|---|
| Muhafaza | |
| Populacja (2006) • liczba ludności |
|
Położenie na mapie Egiptu  | |
 23°54′38″N 35°28′34″E/23,910556 35,476111
| |
Barnis (Barnīs, hist. Berenike, Berenice[2]) – miejscowość i port przy przylądku Ras Banas w południowo-wschodniej części Egiptu, położone nad Morzem Czerwonym (Riwiera Morza Czerwonego), ok. 450 km na południe od Hurghady, 145 km na południe od Marsa Alam.
Miasto Berenike założył w III wieku p.n.e. faraon Ptolemeusz II. Nazwa miejscowości pochodzi od imienia jego matki – Bereniki[3]. Znajduje się tu port oraz stanowisko archeologiczne – ruiny starożytnego portu Berenike Troglodytica. Początkowo port służył do przeładunku transportów słoni afrykańskich[4]. Niektóre z głównych celów podróży statków handlowych wypływających z portu znajdowały się w delcie Indusu, w Muziris i Arikamedu w Indiach, z których przywożono przyprawy i kamienie szlachetne. Z Chin sprowadzano jedwab; kość słoniową z wschodniej Afryki, a kadzidła i mirrę z Arabii. Z portu towary transportowano drogą lądową do Koptos nad Nilem.
Wokół miejscowości znajdują się szczyty górskie Dżabal Farajid i Bereke Bodkin – jedna z największych igieł skalnych północnej Afryki i Bliskiego Wschodu. W Barnis znajduje się Muzeum Beduińskie oraz ruiny świątyni Serapisa odkryte w XIX wieku przez Belzoniego. Miejscowość jest niedostępna dla turystów z uwagi na bazę marynarki wojennej.
Polsko-amerykańska ekspedycja archeologiczna w Berenike
Badania ekspedycji polsko-amerykańskiej na stanowisku Berenike (The Berenike Project) trwają od 2008 roku, kierują nimi S.E. Sidebotham z Uniwersytetu Delaware w USA oraz Iwona Zych z Centrum Archeologii Śródziemnomorskiej UW. Projekt stanowi kontynuację wcześniejszych badań amerykańsko-holenderskich prowadzonych w latach 1994–2001 pod kierunkiem S.E. Sidebothama oraz W.Z. Wendricha. Poza pracami wykopaliskowymi przeprowadzone zostały przez Tomasza Herbicha z Instytutu Archeologii i Etnologii PAN badania nieinwazyjne, w wyniku których powstała mapa magnetyczna całego stanowiska. Zidentyfikowano dzięki temu między innymi pozostałości hellenistycznych monumentalnych zabudowań fortowych, badanych w ramach ekspedycji polsko-amerykańskiej przez Marka Woźniaka z CAŚ UW[5]. W komorze bramy wczesnohellenistycznego Berenike odkryto wykutą w skale studnię, której zbadanie pozwoliło archeolog na rekonstrukcję historii wczesnohellenistycznej fortecy[6]. The Berenike Project koncentruje się na odkrywaniu i rekonstrukcji starożytnego krajobrazu południowo-zachodniej zatoki, która identyfikowana jest z portem. Przypływały tu statki z dalekich Indii, a także z południowych obszarów Morza Czerwonego, południowej Arabii czy wschodniej Afryki[7]. Podczas badań odsłonięto zabudowania warsztatowe, pozostałości desek statków, lin, cum a także tzw. portowy temenos z dwiema budowlami o charakterze najprawdopodobniej świątynnym, nazwanymi Lotus Temple i Square Feature[5]. Jednym z najciekawszych odkryć jest cmentarzysko psów, kotów i małpek, złożone z prawie 100 szkieletów tych zwierząt[8].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Wyniki spisu ludności z 2006 roku w Prowincji Morza Czerwonego. . (arab.).
- ↑ Nazewnictwo geograficzne świata, zeszyt 2. Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Polski, 2004. s. 31. .
- ↑ Ludwig Koenen, Reinhold Merkelbach, Zeitschrift fur Papyrologie und Epigraphik, Band 1, Heft 1, „Vigiliae Christianae”, 24 (4), 1970, s. 318, DOI: 10.2307/1583379, ISSN 0042-6032, JSTOR: 1583379 .
- ↑ Faraoński port w Berenike – coraz więcej zagadek , Nauka w Polsce (pol.).
- ↑ a b Berenike , pcma.uw.edu.pl (pol.).
- ↑ Jerzy Oleksiak, Studnia wyschła! Zmiany klimatyczne a zmierzch wczesnohellenistycznego Berenike, archeowieści.pl , 10 maja 2021 (pol.).
- ↑ Iwona Zych, The harbor of Berenike in the early Roman period: overview of the excavations from 2009 to 2015; with Appendix: The pottery evidence, „Polish Archaeology in the Mediterranean”, 26 (2), 2018, s. 93–132, DOI: 10.5604/01.3001.0012.1822, ISSN 1234-5415 .
- ↑ Marta Osypińska, Piotr Osypiński, New evidence for the emergence of the human-pet relation in early Roman Berenike (1st–2nd century AD), „Polish Archaeology in the Mediterranean”, 26 (2), 2018, s. 167–192, DOI: 10.5604/01.3001.0012.1825, ISSN 1234-5415 .
Bibliografia
- Egipt, wyd. Pascal, 2006, s. 448
- G. W. B. Huntingford The Ethnology and History of the Area Covered by the Periplus Huntingford (trans. & ed.), Periplus of the Erythraean Sea (London, 1980).
- S. Sidebotham and W. Wendrich, Roms Tor am Roten Meer nach Arabien und Indien, AW 32-3 (2001), ss. 251-263.
- Woźniak i inni, Berenike Trogodytika: a Hellenistic fortress on the Red Sea coast, Egypt, „Antiquity”, 96 (366), 2018, DOI: 10.15184/aqy.2018.252.
- I. Zych, The harbor of early Roman “Imperial” Berenike: overview of excavations from 2009 to 2015, „Polish Archaeology in the Mediterranean”, 26/2, 2017, s. 93–132.