Beir Alkur

W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Beir Alkur, zagłębiając się w jego znaczenie i znaczenie w różnych kontekstach. Idąc tym tropem, przeanalizujemy jego wpływ i wpływ na współczesne społeczeństwo, a także jego ewolucję w czasie. Ponadto zbadamy różne perspektywy i opinie istniejące wokół Beir Alkur, aby zaoferować szeroką i kompletną wizję na ten temat. Od jego początków do obecnego stanu, w tym artykule przyjrzymy się Beir Alkur z wielu punktów widzenia, zapewniając czytelnikowi wszechstronne i wzbogacające jego zrozumienie. Bez wątpienia jest to fascynujący temat, który zasługuje na szczegółowe zgłębienie.

Beir Alkur (بير الكور)
Ilustracja
Siostrzany niemiecki „Weihe” w 1985 roku
Klasa

kuter rakietowy

Typ

La Combattante IIG

Historia
Stocznia

CMN(inne języki), Cherbourg

Położenie stępki

20 października 1980

Wodowanie

30 listopada 1981

 Libia
Nazwa

„Beir Alkur” (بير الكور) → „Rad” (رد)

Wejście do służby

19 maja 1983

Los okrętu

uszkodzony w maju 2011, porzucony

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

standardowa: 258 ton
pełna: 311 t

Długość

49 m
46,2 m między pionami

Szerokość

7,1 m

Zanurzenie

2 m

Materiał kadłuba

stal

Napęd
4 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 11,29 MW (15 360 KM)
4 śruby
Prędkość

39 węzłów

Zasięg

1600 Mm przy 15 w.

Sensory
radary Decca, Triton II i Castor IIB
Uzbrojenie
1 działo uniwersalne kal. 76 mm
2 działka plot. kal. 40 mm (1 x II)
4 pociski rakietowe Otomat(inne języki) (2 x II)
Wyposażenie
system kierowania ogniem Vega II
Załoga

27

Beir Alkur (بير الكور) – libijski kuter rakietowy z lat 80. XX wieku, jedna z 10 zamówionych przez Libię jednostek typu La Combattante IIG. Okręt został zwodowany 30 listopada 1981 roku we francuskiej stoczni CMN(inne języki) w Cherbourgu, a do służby w marynarce wojennej Libii(inne języki) wszedł 19 maja 1983 roku. W 1983 roku nazwę jednostki zmieniono na „Rad” (رد). Jednostka, oznaczona numerami taktycznymi P526 i 538, została uszkodzona w wyniku ataku samolotów NATO w maju 2011 roku i została porzucona.

Projekt i budowa

 Osobny artykuł: Kutry rakietowe typu La Combattante II.

Kutry rakietowe typu La Combattante IIG zostały zamówione przez Libię we Francji w maju 1977 roku[1][2]. Łączna wartość kontraktu opiewała na 300 mln £[1].

„Beir Alkur” zbudowany został w stoczni CMN(inne języki) w Cherbourgu[3]. Stępkę okrętu położono 20 października 1980 roku, a zwodowany został 30 listopada 1981 roku[1][2].

Dane taktyczno-techniczne

Okręt był kutrem rakietowym o długości całkowitej 49 metrów (46,2 metra między pionami), szerokości całkowitej 7,1 metra i zanurzeniu 2 metrów[3][4]. Kadłub jednostki wykonano ze stali, zaś nadbudówkę ze stali stopowej[5][6]. Wyporność standardowa wynosiła 258 ton, zaś pełna 311 ton[1][3]. Okręt napędzany był przez cztery 20-cylindrowe silniki wysokoprężne MTU 20V 538 TB91 o łącznej mocy 11,29 MW (15 360 KM), poruszające poprzez wały napędowe czterema śrubami[6][a]. Maksymalna prędkość jednostki wynosiła 39 węzłów[1][6][b]. Zasięg wynosił 1600 Mm przy prędkości 15 węzłów lub 850 Mm przy prędkości 25 węzłów[3][4].

Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składało się z umieszczonej na dziobie w wieży pojedynczej armaty uniwersalnej OTO Melara Compact kalibru 76 mm L/62[1][3]. Masa pocisku wynosiła 6 kg, kąt podniesienia lufy 85°, donośność pozioma 16 000 metrów (12 000 metrów do celów powietrznych), a szybkostrzelność 85 strz./min[5][6]. Prócz tego na rufie znajdowała się wieża z dwoma działkami przeciwlotniczymi Breda Compact kal. 40 mm L/70[1][3]. Kąt podniesienia luf wynosił 85°, waga pocisku 0,96 kg, donośność 12 500 metrów w poziomie i 4000 metrów w pionie, zaś szybkostrzelność od 300 do 450 strz./min[5][6].

Uzbrojenie rakietowe stanowiły umieszczone za nadbudówką dwie podwójne wyrzutnie przeciwokrętowych pocisków rakietowych Otomat(inne języki) Mark 1 (okręt przenosił cztery rakiety)[3][6]. Pocisk rozwijał prędkość 0,9 Ma, masa głowicy bojowej wynosiła 210 kg, zaś maksymalny zasięg 80 km[5][6].

Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało radar nawigacyjny Decca(inne języki) SMA 3 RM 20, radar dozoru ogólnego Thomson Triton II o zasięgu 33 km i radar kierowania ogniem Thomson Castor IIB o zasięgu 15 km, zintegrowany z systemem kierowania ogniem Thomson Vega II[4][6].

Załoga okrętu składała się z 27 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][3].

Służba

„Beir Alkur” (بير الكور) został przyjęty do służby w marynarce wojennej Libii(inne języki) 19 maja 1983 roku[3]. Jednostka otrzymała numer taktyczny P526[3]. W 1983 roku nazwę okrętu zmieniono na „Rad” (رد), a numer burtowy na 538[1][3]. W drugiej połowie maja 2011 roku jednostka została uszkodzona w wyniku nalotów samolotów NATO na libijskie bazy w ramach operacji Odyssey Dawn i opuszczona[3][7][c].

Uwagi

  1. ↑ Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 257 i Gogin 2021 ↓ podają, że moc siłowni okrętu wynosiła 18 000 KM.
  2. ↑ Faulkner 2004 ↓, s. 316 podaje, że prędkość maksymalna wynosiła 36,5 węzła.
  3. ↑ Okręt nie występuje już w roczniku flot Jane’s Fighting Ships 2015-2016[8].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 257.
  2. ↑ a b Moore 1985 ↓, s. 323.
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l Gogin 2021 ↓.
  4. ↑ a b c Faulkner 2004 ↓, s. 316.
  5. ↑ a b c d Sharpe 1991 ↓, s. 367.
  6. ↑ a b c d e f g h Saunders 2004 ↓, s. 446.
  7. ↑ Pacholski 2011 ↓, s. 13.
  8. ↑ Saunders 2015 ↓, s. 503.

Bibliografia

  • Keith Faulkner: Jane’s Okręty Wojenne Przewodnik Encyklopedyczny. Poznań: Zysk i S-ka, 2004. ISBN 83-7298-588-X.
  • Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
  • Ivan Gogin: BEIR GRASSA fast attack craft (missile) (1982-1983). Navypedia. . (ang.).
  • Jane’s Fighting Ships 1984-85. John E. Moore (red.). London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985. ISBN 0-7106-0795-4. (ang.).
  • Łukasz Pacholski. Operacja „Odyssey Dawn” na Morzu Śródziemnym. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 6 (113), 2011. Magnum-X. ISSN 1426-529X. 
  • Jane’s Fighting Ships 2004-2005. Stephen Saunders (red.). London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
  • Jane’s Fighting Ships 2015-2016. Stephen Saunders (red.). Jane’s Information Group Ltd, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).
  • Jane’s Fighting Ships 1991-92. Richard Sharpe (red.). London: Jane’s Defence Data, 1991. ISBN 0-7106-0960-4. (ang.).
Libijskie kutry rakietowe typu La Combattante II

Libia