Bitwa pod Placentią

W tym artykule szczegółowo zgłębimy i przeanalizujemy temat Bitwa pod Placentią, który od lat jest przedmiotem zainteresowań i badań. Bitwa pod Placentią to temat, który wywołał debatę w różnych obszarach i dziedzinach, od nauki po politykę, w tym kulturę i ogólnie społeczeństwo. Przez dziesięciolecia Bitwa pod Placentią ewoluował i przyjął nowe wymiary, co wzbudziło ciągłe zainteresowanie zrozumieniem jego implikacji i konsekwencji. W tym sensie kluczowe jest krytyczne zbadanie różnych perspektyw i podejść związanych z Bitwa pod Placentią, aby pogłębić nasze zrozumienie i wywołać konstruktywną debatę na ten temat.

Bitwa pod Placencją
Czas

271

Miejsce

w pobliżu Placencji (obecnie Piacenza)

Terytorium

Włochy

Wynik

zwycięstwo Jutungów i Alamanów

Strony konfliktu
Rzymianie Jutungowie, Alamanowie
Dowódcy
Aurelian
Siły
15 000 (10 000 legionistów, 5 000 wojsk pomocniczych) 10 000 wojowników
Straty
6 000 zabitych, 4 000 rannych 2 000 – 3 000 zabitych i rannych
Położenie na mapie Włoch
Mapa konturowa Włoch, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
45°03′00,0000″N 9°42′00,0000″E/45,050000 9,700000

Bitwa pod Placencją – starcie zbrojne, które miało miejsce w roku 271 w trakcie walk Rzymian z Jutungami i Alamanami za rządów cesarza Aureliana.

Do bitwy doszło w pobliżu dzisiejszego miasta Piacenza (starożytna Placentia) we Włoszech. Dowodzeni przez cesarza Aureliana Rzymianie ulegli armii Alamanów. Bezpośrednią przyczyną bitwy był najazd Jutungów, którzy przekroczyli przełęcze w Alpach i wykorzystali zaangażowanie cesarza w walki z Wandalami w Panoni[1].

W roku 271 wojska Aureliana podjęły marsz przeciwko odłamowi Jutungów, którzy nieco wcześniej najechali Italię. W trakcie walk Aurelian wpadł w zastawioną przez Alamanów pułapkę. Cesarz uratował życie, jednak jego armia została całkowicie zniszczona przez Germanów. Wiadomość o klęsce wywołała wielki niepokój w Rzymie i problemy finansowe państwa[2].

Po zwycięstwie Jutungowie podzielili oddziały i dokonywali grabieży na terenie niziny nadpadańskiej, po czym udali się do środkowej Italii w stronę Rzymu. Jednakże podzielone oddziały zostały pokonane przez Aureliana koło Pisaurum, pod Fanum Fortunae, nad rzeką Metaurus i pod Ticinum (Pawia)[3].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Suski 2008 ↓, s. 59.
  2. ↑ Historia Augusta ↓, Aurelian 21, 1–5.
  3. ↑ Suski 2008 ↓, s. 60–61.

Bibliografia

Źródła
  • Historycy cesarstwa rzymskiego. Żywoty cesarzy od Hadriana do Numeriana. Opracowanie i tłumaczenie Hanna Szelest. Warszawa: 1966.
Opracowania
  • Karlheinz Fuchs, Martin Kempa: Die Alamannen (Ausstellungskatalog). Stuttgart: Theiss-Verlag, 2001. ISBN 3-8062-1535-9. (niem.).
  • Dieter Geuenich: Geschichte der Alemannen. Stuttgart: Kohlhammer, 2004. ISBN 3-17-018227-7. (niem.).
  • Tadeusz Kotula: Aurelian i Zenobia. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 2006, s. 58–59. ISBN 83-04-04593-1.
  • Robert Suski: Konsolidacja Cesarstwa rzymskiego za panowania Aureliana 270–275. Kraków: Wydawnictwo Avalon, 2008, s. 59–61. ISBN 978-83-60448-42-7.