Bona Sabaudzka

W tym artykule poruszymy kwestię Bona Sabaudzka, która dziś zyskała duże znaczenie. Bona Sabaudzka może odnosić się do osoby, aktualnego tematu, ważnej daty lub dowolnego innego elementu, który przykuł uwagę opinii publicznej. W tym kontekście zbadane zostaną różne aspekty związane z Bona Sabaudzka, od jego pochodzenia po konsekwencje dla obecnego społeczeństwa. Przeanalizowane zostaną jego możliwe konsekwencje, a także opinie i stanowiska, jakie pojawiły się wokół tego tematu. Bona Sabaudzka reprezentuje punkt zainteresowania, który budzi ciekawość i debatę, dlatego istotne jest zagłębienie się w jego badanie i zrozumienie.

Bona Sabaudzka
Ilustracja
ilustracja herbu
księżna Mediolanu
Okres

od 9 maja 1468
do 26 grudnia 1476

Jako żona

Galeazzo Marii Sforza

regentka Mediolanu
Okres

od 26 grudnia 1476
do 7 października 1480

W imieniu

Giana Galeazzo

Następca

Ludwik Sforza (jako regent)

Dane biograficzne
Dynastia

sabaudzka

Data i miejsce urodzenia

10 sierpnia 1449
Avigliana

Data i miejsce śmierci

23 listopada 1503
Fossano

Ojciec

Ludwik I Sabaudzki

Matka

Anna Cypryjska

Mąż

Galeazzo Maria Sforza

Dzieci

Gian Galeazzo,
Hermes,
Bianca Maria,
Anna

Multimedia w Wikimedia Commons

Bona di Savoia (ur. 10 sierpnia 1449 w Aviglianie, zm. 23 listopada 1503 w Fossano) – księżniczka Sabaudii, księżna Mediolanu od 1468 r. jako żona Giana Marii Sforzy. W latach 1476–1480 regentka Mediolanu w imieniu małoletniego syna – księcia Giana Galeazzo.

Urodziła się jako szósta córka (piętnaste spośród dziewiętnaściorga dzieci) księcia Sabaudii Ludwika I i jego żony księżnej Anny. Jej siostra Karolina została królową Francji jako druga żona Ludwika XI.

W 1464 r. doradca króla Anglii Edwarda IV, Ryszard Neville, zaproponował swemu królowi małżeństwo z Boną, jednak ten oświadczył, że już jest żonaty z Elżbietą Woodville[1]. Odmowa zrealizowania tego mariażu przyczyniła się do otwartego konfliktu pomiędzy Edwardem a jego doradcą[1].

9 maja 1468 poślubiła księcia Mediolanu Galeazzo Marię Sforzę. Para miała czworo dzieci:

Przypisy

  1. ↑ a b Phillipa Gregory, Kobiety wojny dwóch róż, 2011, s. 119.

Bibliografia