W tym artykule zostanie poruszony temat Booker Ervin, który w ostatnich latach zyskał duże znaczenie ze względu na jego wpływ na różne aspekty społeczeństwa. Booker Ervin to temat, który wzbudził zainteresowanie na całym świecie, wywołując debaty i refleksje w różnych obszarach. Od swoich początków do chwili obecnej Booker Ervin był przedmiotem badań ekspertów i naukowców, którzy starali się zrozumieć jego implikacje i konsekwencje. W tym artykule zostaną zbadane różne perspektywy dotyczące Booker Ervin, a także jego znaczenie w bieżącym kontekście i możliwe implikacje na przyszłość.
| Imię i nazwisko |
Booker Telleferro Ervin II |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Aktywność |
1958–1970 |
| Wydawnictwo | |
| Powiązania |
Bill Barron, Jaki Byard, Teddy Charles, Ted Curson, Núria Feliu, Dexter Gordon, Roy Haynes, Andrew Hill, Eric Kloss, Lambert, Hendricks & Ross, Charles Mingus, Horace Parlan, Don Patterson, Pony Poindexter, Mal Waldron, Randy Weston |
| Instrument | |
| saksofon tenorowy | |
Booker Ervin, właśc. Booker Telleferro Ervin II (ur. 31 października 1930 w Denison, zm. 31 sierpnia 1970 w Nowym Jorku) – amerykański saksofonista i kompozytor jazzowy, znany zarówno z kariery solowej, jak też ze współpracy z innymi muzykami, zwłaszcza z Charlesem Mingusem[1][2][3][4][5][6].
Urodził się w mieście Denison w Teksasie. Początkowo uczył się gry na puzonie pod kierunkiem ojca, Bookera Ervina Seniora, który koncertował u boku saksofonisty i klarnecisty Buddy’ego Tate’a[2][7]. Jako nastolatek, w okresie nauki w Terrell High School, występował z grupami szkolnymi[6]. Potem, w latach 1950–1953 służąc w stacjonujących na Okinawie Siłach Powietrznych Stanów Zjednoczonych, sam szkolił się w grze na saksofonie tenorowym. Po zakończeniu służby wojskowej przez około dwa lata studiował w bostońskiej Berklee College of Music[8]. Niebawem przeniósł się do miasta Tulsa w Oklahomie i rozpoczął współpracę z puzonistą i pianistą Ernestem „Ernie” Fieldsem, który kierował zespołem wykonującym muzykę R&B[4][8]. W owym czasie grywał w różnych miastach, w Dallas, Denver, Pittsburghu i in.[2]
Po osiedleniu się w Nowym Jorku w 1958 roku nawiązał kilkuletnią (1958-1963), owocną, choć nieregularną współpracę z kontrabasistą Charlesem Mingusem, współrejestrując liczne sygnowane przez tegoż albumy, takie jak Mingus Ah Um, Blues & Roots, Mingus at Antibes czy Mingus Mingus Mingus Mingus Mingus[6]. Jako sideman grywał i nagrywał również z wieloma innymi muzykami, choćby z pianistami Randym Westonem, Johnem „Jaki” Byardem i Horace’em Parlanem, który to właśnie polecił go Mingusowi[6]. Co istotniejsze, począwszy od roku 1960 nagrywał pod własnym nazwiskiem płyty utrzymane w stylistyce hard bopu i post-bopu, np. The Book Cooks, That’s It!, The Freedom Book, The Blues Book, Groovin’ High! czy The In Between, ogłaszane pod szyldem różnych wytwórni, w tym Prestige i Blue Note. W latach 60. sporo czasu spędził w Europie, zwłaszcza pomiędzy 1964 a 1966 rokiem[8]. Zmarł w roku 1970 w wieku niespełna 40 lat, owdowiając żonę Jane Wilkie Ervin i osierocając syna Bookera oraz córkę Lynn[7]. Przyczyną śmierci była choroba nerek.
Był porywającym improwizatorem, który pomimo słyszalnego w jego grze wpływu takich saksofonistów, jak John Coltrane, Dexter Gordon czy Lester Young, był muzykiem oryginalnym, wyróżniającym się swoim twardym i mocnym, wyjątkowo ekspresyjnym i temperamentnym, pełnym emocji i żarliwości brzmieniem[3][8].
Opracowano na podstawie materiału źródłowego[5][6][9][10].
Bill Barron
Teddy Charles
Ted Curson
Núria Feliu
Eric Kloss
Lambert, Hendricks & Bavan
Don Patterson
Mal Waldron
Randy Weston