Borys Aristow
Obecnie Borys Aristow to temat, który przykuł uwagę dużej liczby osób na całym świecie. Wraz z szybką ewolucją społeczeństwa i technologii, Borys Aristow zyskał niespotykane dotąd znaczenie w życiu codziennym. Niezależnie od tego, czy na poziomie osobistym, zawodowym czy społecznym, Borys Aristow stał się tematem ciągłej dyskusji, generując różnorodne opinie i gorącą debatę. W tym artykule dokładnie zbadamy Borys Aristow, od jego początków do obecnego wpływu na społeczeństwo. Przeanalizujemy różne perspektywy i opinie na ten temat, aby zapewnić szeroki i zrównoważony pogląd na Borys Aristow.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Ambasador ZSRR w Polsce | |
| Okres | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Borys Iwanowicz Aristow (ros. Борис Иванович Аристов; ur. 13 września 1925 w Kostromie, zm. 27 listopada 2018[1]) – polityk KPZR, dyplomata radziecki.
Ukończył studia inżynieryjno-techniczne. Członek WKP(b) od 1945, od 1952 pracownik aparatu partyjnego. Od 1971 pierwszy sekretarz komitetu miejskiego KPZR w Leningradzie. W latach 1971–1990 członek Komitetu Centralnego KC KPZR.
Od czerwca 1978 ambasador ZSRR w PRL. Na stanowisku tym zastąpił Stanisława Piłotowicza. Od 1983 wiceminister spraw zagranicznych ZSRR, na stanowisku ambasadora ZSRR w PRL zastąpił go Alaksandr Aksionau. Od października 1985 minister handlu wewnętrznego. Od czerwca 1988 ambasador ZSRR w Finlandii. W marcu 1992 przeszedł na emeryturę.
Deputowany Rady Najwyższej ZSRR dwu kadencji. Dwukrotnie nagrodzony Orderem Lenina, Orderem Rewolucji Październikowej i Orderem Czerwonego Sztandaru Pracy.
W 1980 r. Aristow domagał się od władz polskich odebrania złotego medalu olimpijskiego Władysławowi Kozakiewiczowi, unieważnienia rekordu oraz dożywotniej dyskwalifikacji za obrazę narodu radzieckiego. Chodziło o tak zwany gest Kozakiewicza, który polski tyczkarz pokazał po zwycięskim skoku w czasie Letnich Igrzysk Olimpijskich w Moskwie wygwizdującej go radzieckiej publiczności.