W tym artykule poznamy fascynujący świat Boston terrier. Od swoich początków po dzisiejsze zastosowania, Boston terrier odegrał ważną rolę w różnych obszarach codziennego życia. Poprzez szczegółową analizę zagłębimy się w różne aspekty, które sprawiają, że Boston terrier jest istotnym tematem wartym zbadania. Od korzyści po wyzwania, zajmiemy się różnymi perspektywami otaczającymi Boston terrier, oferując kompleksowe spojrzenie, które pozwoli czytelnikowi lepiej zrozumieć jego znaczenie we współczesnym świecie. Dołącz do nas w tej ekscytującej wycieczce po Boston terrier i odkryj wszystko, co ten motyw ma do zaoferowania.
![]() | |
Inne nazwy |
Boston Bull, Boston Bull & Terrier |
---|---|
Kraj patronacki | |
Kraj pochodzenia | |
Wymiary | |
Wysokość |
ok. 40 cm |
Masa |
Trzy klasy wagowe: |
Klasyfikacja | |
FCI |
Grupa IX, Sekcja 11 |
AKC |
Non-sporting |
ANKC |
Grupa 7 (Non-Sporting) |
CKC |
Grupa 6 – Non-Sporting Dogs |
KC(UK) |
Utility |
NZKC |
Non-sporting |
UKC |
Grupa 8 – Companion Dog |
Wzorce rasy | |
Boston terrier – jedna z ras psów terrierowatych, należąca do grupy psów głównie do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji małych psów molosowatych. Zgodnie z klasyfikacją amerykańską należy do grupy psów użytkowych[4]. Nie podlega próbom pracy[1].
W XIX wieku w Stanach Zjednoczonych były popularne walki psów, które specjalnie do tych celów hodowano i selekcjonowano. Szukając lepszych psów bojowych robotnicy z Bostonu krzyżowali angielskie buldogi bojowe z białymi terierami angielskimi, które obecnie są rasą wymarłą. Później do hodowli bostonów dodano jeszcze domieszkę krwi buldogów francuskich. Rasa uznana została przez Amerykański Związek Kynologiczny w 1893 roku[3].
Umaszczenie pręgowane, czarne lub focze z białymi zaznaczeniami. Delikatny, krótki włos łatwy do pielęgnacji. W Stanach występują również osobniki o kolorze czerwonym (red), niebiesko-szarym (blue) oraz kremowym (cream), jednak jest to odstępstwo od wzorca, nie akceptowane w Polsce[5].
Najważniejszą rzeczą w umaszczeniu u boston terrierów są charakterystyczne znaczenia na pysku i biały szal wokół szyi.
Łatwo adaptuje się do zmieniających warunków otoczenia, towarzyski i tolerancyjny wobec dzieci (o ile nie są zbyt napastliwe). Czujny, bez nadmiernej skłonności do szczekania, przywiązuje się do swych domowników, lecz jest psem jednego właściciela – jest jemu bezgranicznie oddany.
Pies towarzyszący i reprezentacyjny.
Sierść jest łatwa w pielęgnacji, wystarczy czesać ją raz na tydzień. Należy pamiętać o regularnym czyszczeniu wnętrza uszu i wycieraniu wilgotnym wacikiem kącików oczu. Najbardziej typowe dla rasy dolegliwości to brachycefalia, owrzodzenia rogówki, trudności przy porodzie[6], problemy z sercem, guzy skóry[7], zwichnięcie rzepki kolanowej, nadmierne zwężenie nozdrzy i kichanie wsteczne. Długość życia: 13 do 15 lat[8].
Dziś ta rasa jest popularniejsza w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie, skąd importuje się osobniki, aby odświeżyć hodowle w Europie.