Cerkiew św. Włodzimierza w Szeptyckim

Obecnie Cerkiew św. Włodzimierza w Szeptyckim to temat, który przykuł uwagę wielu ludzi na całym świecie. Niezależnie od tego, czy ze względu na wpływ na życie codzienne, znaczenie historyczne czy wpływ na różne sektory, Cerkiew św. Włodzimierza w Szeptyckim zyskał dziś duże znaczenie. Od początków po ewolucję w czasie, Cerkiew św. Włodzimierza w Szeptyckim był przedmiotem badań, debat i refleksji zarówno ekspertów, jak i fanów. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Cerkiew św. Włodzimierza w Szeptyckim, analizując jego znaczenie, implikacje i znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie.

Cerkiew św. Włodzimierza
Церква святого Володимира
Zabytek: nr rej. 46-118-0005[1]
cerkiew parafialna
Ilustracja
Cerkiew św. Włodzimierza w Szeptyckim
Państwo

 Ukraina

Obwód

 lwowski

Miejscowość

Szeptycki

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Kościół Prawosławny Ukrainy

Eparchia

lwowsko-sokalska

Wezwanie

św. Włodzimierza

Wspomnienie liturgiczne

15/28 lipca

Położenie na mapie obwodu lwowskiego
Mapa konturowa obwodu lwowskiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Cerkiew św. Włodzimierza”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Cerkiew św. Włodzimierza”
Ziemia50°23′02,7″N 24°14′02,9″E/50,384083 24,234139
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Cerkiew św. Włodzimierza (ukr. Церква Святого Володимира) – zabytkowa prawosławna cerkiew, mieszcząca się w Szeptyckim na zachodniej Ukrainie, dawniej kościół oo. bernardynów Świętego Ducha[2]

Historia

Wnętrze cerkwi (2008)

Kościół oo. bernardynów został ufundowany przez Józefa Felicjana Potockiego w 1703 r. Zbudowany z cegły, na planie krzyża z trójnawowym korpusem, znajduje się w starej części miasta, przy obecnej ul. Bogdana Chmielnickiego 20.

Kościół zaprojektowany był w stylu barokowym. Główna fasada ozdobiona jest pilastrami, zwieńczona gzymsem i frontonem o zakrzywionym kształcie. Przy głównym wejściu w XIX wieku został dobudowany mały ganek z trójkątnym przyczółkiem. Południowa fasada kościoła pozbawiona jest dekoracji architektonicznej. Aż do 1990 r. wnętrze kościoła było z XVIII wieku. Większość obrazów przedstawiała sceny z życia św. Bernarda. Obrazy namalowane zostały przez malarza lwowskiego Stanisława Stroińskiego. Ołtarz w kościele był typowy dla epoki baroku, ozdobiony drewnianymi rzeźbami wokół centralnych postaci śś. Bernarda i Franciszka, które były charakterystyczne dla kościoła katolickiego. Ołtarze w kaplicach bocznych zostały wykonane w stylu malarstwa iluzorycznego. Kościół był słynny z relikwii św. Klemensa. Przy kościele działał klasztor oo. bernardynów, w którym żyli mnisi i 10–12 nowicjuszy. Budynki klasztorne z wewnętrznym dziedzińcem przylegają do kościoła od strony północno-wschodniej[2]. Kościół wielokrotnie niszczony był przez pożary. Po wielkim pożarze w 1852 r. malarz kościelny Stanisław Rodecki przywrócił polichromię S. Stroińskiego. Wojny XX wieku nie spowodowały zniszczeń kościoła i klasztoru. Tylko w 1944 r. została uszkodzona kopuła. Po r. 1951, kiedy ten fragment terytorium Polski został przejęty przez ZSRR na podstawie umowy o zmianie granic, kościół był używany do innych celów i powoli chylił się do ruiny. W 1988 r., kiedy obchodzono 1000-lecie chrztu Rusi, decyzją rady miasta budynek został przekazany społeczności prawosławnej[2]. W latach 1988–1989 kościół był remontowany i zmienił się zewnętrznie. Do głównej kopuły dodano cztery mniejsze, które w 2006 r. zostały pomalowane niebieską farbą i ozdobione złotymi gwiazdami.

Przypisy

  1. ↑ Państwowy Rejestr Zabytków Nieruchomych Ukrainy
  2. ↑ a b c Aleksander Strojny, Krzysztof Bzowski, Artur Grossman: Ukraina zachodnia: tam szum Prutu, Czeremoszu.... Kraków: Wyd. Bezdroża, 2005, s. 148. ISBN 83-921981-6-6.

Bibliografia

  • Ukraina zachodnia: tam szum Prutu, Czeremoszu..., zespół red. A. Strojny, K. Bzowski, A. Grossman, Kraków, Wyd. Bezdroża, 2005, ISBN 83-921981-6-6, s. 148.

Linki zewnętrzne