W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Charles Ives, temat, który z biegiem czasu wzbudził zainteresowanie i ciekawość niezliczonych osób. Charles Ives to element obecny w różnych aspektach życia codziennego, od historii po naukę, poprzez sztukę i kulturę. Idąc tym tropem, zbadamy różne aspekty, które sprawiają, że Charles Ives jest tematem wartym szczegółowego omówienia i analizy. Od jego początków po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo – zanurzymy się w podróż pełną odkryć i wiedzy, która pozwoli nam lepiej zrozumieć znaczenie i znaczenie Charles Ives w otaczającym nas świecie.
![]() | |
Imię i nazwisko |
Charles Edward Ives |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
20 października 1874 |
Pochodzenie | |
Data i miejsce śmierci |
19 maja 1954 |
Gatunki | |
Zawód | |
Strona internetowa |
Charles Edward Ives (ur. 20 października 1874 w Danbury, zm. 19 maja 1954 w Nowym Jorku) – amerykański kompozytor.
Tworzył pod koniec XIX i na początku XX wieku. Przez całe swe twórcze życie łączył komponowanie z pracą w firmie ubezpieczeniowej. Do jego najwybitniejszych dzieł należą cztery symfonie. Uważa się, że Ives wyprzedził eksperymenty Strawinskiego, Debussy’ego, Schönberga, Berga i Weberna.
Charles Ives rozpoczął edukację muzyczną w wieku pięciu lat. Uczył go ojciec, który był kapelmistrzem i nauczycielem[1]. W wieku trzynastu lat Ives skomponował swój pierwszy utwór, a w wieku czternastu lat objął stanowisko organisty w miejscowym kościele. Był znany z fotograficznej pamięci – zapamiętywał wszystko, co usłyszał. W dzieciństwie był świadkiem spotkania się dwóch orkiestr marszowych, które grały różną muzykę. Wywarło to na nim wielkie wrażenie i odcisnęło piętno na jego późniejszych kompozycjach.
Ives pracował w dzień jako agent ubezpieczeniowy, później zaś jako współwłaściciel firmy ubezpieczeniowej, a nocami pisał swe utwory. Łączył ze sobą: atonalność, politonalność, dysonanse, ćwierćtony i asymetryczne rytmy. Zaprzestał komponowania w wieku pięćdziesięciu paru lat – powody tej niemocy artystycznej są nieznane. Do najwybitniejszych dzieł Ivesa należą jego cztery symfonie.
W 1946 roku Lou Harrison – miłośnik twórczości Ivesa – poprowadził premierowe wykonanie jego III Symfonii. Rok później kompozycja ta zdobyła Muzyczną Nagrodę Pulitzera. Ives zrezygnował z tych pieniędzy, przekazując ich połowę Harrisonowi. Kompozytor skomentował to słowami: „Nagrody są dla dzieci – ja jestem dorosły”.
Muzyka Ivesa zaczęła zyskiwać sobie prawdziwą popularność dopiero po jego śmierci. Jego najważniejszą kompozycją jest prawdopodobnie IV Symfonia. Ponieważ wymaga ona użycia bardzo dużych środków, pierwsze jej wykonanie miało miejsce dopiero w 1965 roku – niemal pół wieku po jej powstaniu i ponad dekadę po śmierci kompozytora.