Chris O’Donnell

Chris O’Donnell

Chris O’Donnell (2008)
Imię i nazwisko	Cristopher Eugene O’Donnell
Data i miejsce urodzenia	26 czerwca 1970 Winnetka
Zawód	aktor, producent
Współmałżonek	Caroline Fentress (od 1997)
Lata aktywności	od 1986
Multimedia w Wikimedia Commons

Chris O’Donnell, właśc. Christopher Eugene O’Donnell^[1][2][3] (ur. 26 czerwca 1970 w Winnetka) – amerykański aktor i producent filmowy i telewizyjny, model. Odtwórca roli agenta specjalnego Griszy Aleksandrowicza Nikołajewa „G.” Callena w serialu kryminalnym CBS Agenci NCIS (NCIS, 2009) i spin-off Agenci NCIS: Los Angeles (NCIS: Los Angeles, 2009–).

Nominowany do Złotego Globu dla najlepszego aktora drugoplanowego za przełomową rolę Charliego Simmsa w dramacie Martina Bresta Zapach kobiety (Scent of a Woman, 1992)^[4], został uznany za kolejnego „złotego chłopca” Hollywood po występie u boku Ala Pacino^[5].

W 2015 otrzymał własną gwiazdę w Alei Gwiazd w Los Angeles znajdującą się przy 6681 Hollywood Boulevard^[6][7].

Urodził się w Winnetka w Illinois w rodzinie rzymskokatolickiej jako najmłodsze z siedmiorga dzieci Julie Ann (z domu Rohs von Brecht) i Williama Charlesa O’Donnella^[8][9]. Jego rodzina była pochodzenia niemieckiego i irlandzkiego^[10]. Dorastał w Northfield z czterema siostrami i dwójką braci.

W latach 1983–1986 dorabiał jako model, pojawiał się w kilku reklamach i serialu ABC Jack i Mike (Jack and Mike, 1986)^[11] z Shelley Hack. W 1988 ukończył szkołę średnią Loyola Academy w Willmette^[12], a następnie college w Bostonie na kierunku marketingu^[13]. Studiował na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles^[14].

Po występie w reklamie sieci McDonald’s, gdzie obsługiwał Michaela Jordana^[15], zadebiutował w dramacie obyczajowym Mężczyźni nie odchodzą (Men Don’t Leave, 1990) jako czternastoletni, dorastający syn wdowy (w tej roli Jessica Lange) po tragicznie zmarłym ukochanym mężu Johnie i ojcu. Kiedy był na studiach, Barbra Streisand zaproponowała mu rolę syna w filmie Książę przypływów, którą jednak ostatecznie zagrał Jason Gould^[16]. Następnie został zaangażowany do dwóch udanych dramatów – Smażone zielone pomidory (Fried Green Tomatoes, 1991) oraz Więzy przyjaźni (School Ties, 1992) o antysemityzmie w elitarnej szkole amerykańskiej z udziałem Brendana Frasera, Matta Damona i Bena Afflecka.

Za ekranową kreację ucznia, opiekuna i towarzysza niewidomego emerytowanego oficera armii USA (Al Pacino) w filmie Zapach kobiety (Scent of a Woman, 1992) otrzymał nagrodę chicagowskich krytyków dla najbardziej obiecującego aktora i nominację do nagrody Złotego Globu. Znalazł się na liście Obiecujących Nowych Aktorów 1992 wydania 44 Ekranowego świata Johna Willisa. Jednak rola młodego D’Artagnana w jego interpretacji w jeszcze jednej ekranizacji powieści Aleksandra Dumasa Trzej muszkieterowie (The Three Musketeers, 1993)^[17], choć uhonorowana nowojorską nagrodą dla najlepszej ekranowej postaci książkowej i nagrodą Złotego Jabłka, doczekała się złych recenzji i nominacji do antynagrody Złotej Maliny dla najgorszego aktora drugoplanowego.

W dramacie obyczajowym Błękit nieba (Blue Sky, 1994) pojawił się jako sympatyczny chłopiec z sąsiedztwa. W 1994 roku odebrał nagrodę ShoWest Convention w Las Vegas, w stanie Nevada.

Po sukcesie filmu W kręgu przyjaciół (Circle of Friends, 1995) mógł liczyć na rolę młodego zbuntowanego akrobaty cyrkowego Richarda Dicka Graysona/Robina, pragnącego pomścić śmierć swoich rodziców i brata, którzy zginęli z ręki Dwóch-Twarzy w widowiskowym hicie fantasy Batman Forever (1995) z Valem Kilmerem w roli tytułowej. O tę rolę bowiem walczyli m.in. Leonardo DiCaprio, Matt Damon, Christian Bale, Jude Law, Ewan McGregor, Corey Haim, Corey Feldman, Toby Stephens i Scott Speedman. Lecz sequel ekranizacji komiksu o przygodach człowieka-nietoperza Batman i Robin (Batman & Robin, 1997) z udziałem George’a Clooneya jako tytułowego Batmana, poniósł klęskę, a rola Robina, choć przyniosła O’Donnellowi nagrodę Blockbuster Entertainment, zdobyła nominację do Złotej Maliny dla najgorszego aktora drugoplanowego i najgorszego ekranowego duetu.

Zagrał potem w komedii Roberta Altmana Kto zabił ciotkę Cookie? (Cookie’s Fortune, 1999) oraz hollywoodzkich produkcjach, takich jak Kawaler (The Bachelor, 1999), Granice wytrzymałości (Vertical Limit, 2000) i Kinsey (2004).

W 2002 debiutował na Broadwayu jako David Beeves w sztuce Arthura Millera The Man Who Had All the Luck^[18] z Samanthą Mathis, Richardem Riehle i Samem Robardsem.

Na małym ekranie wystąpił w roli wegetariańskiego doktora Finna Dandridge’a w serialu ABC Chirurdzy (Grey’s Anatomy, 2006). Popularność wśród telewidzów zyskał jako agent specjalny G. Callen w serialu Agenci NCIS (NCIS)^[19] i spin-off Agenci NCIS: Los Angeles (NCIS: Los Angeles)^[20].

Był na okładce „TV Guide”, „Redbook”, „Michigan Avenue”, „US”, „Entertainment Weekly” i „Men’s Fitness”^[21].

W 1997 poślubił nauczycielkę szkoły podstawowej Caroline Fentress^[22]. Mają dwie córki Lily Ann (ur. 1999) i Maeve Frances (ur. 2007) oraz trzech synów – Christophera Eugene’a Jr. (ur. 2000), Charlesa McHugh (ur. 2003) i Finleya (ur. 2006). Zamieszkali w Chicago.

• 2003: Praktyka (The Practice) jako Brad Stanfield
• 2003: Dwóch i pół (Two and a Half Men) jako Bill/Jill
• 2005: Główne przypadki (Head Cases) jako Jason Payne
• 2006: Chirurdzy (Grey’s Anatomy) jako dr Finn Dandridge
• 2007: The Company jako Jack McCauliffe
• 2009: Agenci NCIS (NCIS) jako agent specjalny G. Callen
• 2009: Agenci NCIS: Los Angeles (NCIS: Los Angeles) jako agent specjalny G. Callen
• 2012: Hawaii Five-0 jako G. Callen
• 2017: Amerykański tata jako G. Callen (głos)

• Chris O’Donnell w bazie IMDb (ang.)
• Chris O’Donnell w bazie Filmweb
• Chris O’Donnell w bazie Notable Names Database (ang.)