Claude Ballif
W dzisiejszym świecie Claude Ballif stał się tematem o ogromnym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum ludzi. Niezależnie od tego, czy chodzi o sferę zawodową, akademicką czy osobistą, Claude Ballif budzi zainteresowanie osób w każdym wieku i o każdym zawodzie. Jego wpływ i znaczenie rozciągają się na całą historię i obejmują różnorodne aspekty wpływające na dzisiejsze społeczeństwo. W tym artykule szczegółowo zbadamy wiele aspektów Claude Ballif, od jego pochodzenia i ewolucji po jego implikacje w różnych kontekstach. Celem dogłębnej i wyczerpującej analizy jest rzucenie światła na złożoność i wymiary Claude Ballif, aby zapewnić wszechstronną perspektywę zachęcającą do refleksji i zrozumienia.
| |
| Imię i nazwisko |
Claude André François Ballif |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Odznaczenia | |
  
| |
| Strona internetowa | |
Claude André François Ballif[1][2] (ur. 22 maja 1924 w Paryżu[1][3][4], zm. 24 lipca 2004 w Poissons[3][4]) – francuski kompozytor, teoretyk muzyki i pedagog.
Życiorys
Studiował w konserwatorium w Bourdeaux u Juliena-Fernanda Vaubourgoin[4] oraz w Konserwatorium Paryskim u Noëla Gallona, Tony Aubina i Oliviera Messiaena[1][4]. Następnie kontynuował naukę w Berlinie u Borisa Blachera i Josefa Rufera[1][3][4] oraz u Hermanna Scherchena w Darmstadcie[4]. Wykładał w Instytucie Francuskim w Berlinie (1955–1957) i Hamburgu (1957–1958)[4]. Od 1959 do 1963 roku pracownik działającej przy Radiodiffusion-Télévision Française (RTF) Groupe de recherches musicales[4]. Wykładowca konserwatoriów w Reims (1965–1968) i Paryżu (1971–1990)[2].
Otrzymał I nagrodę na konkursie kompozytorskim w Genewie (1955)[1][3] i nagrodę im. Arthura Honeggera (1973)[1]. Laureat nagrody muzycznej miasta Paryża (1980)[4]. Napisał książkę poświęconą Hectorowi Berliozowi (Paryż 1968)[2]. Ponadto był autorem prac Introduction à la métatonalité (Paryż 1956), Bach et les musiques d’aujourd’hui (Tuluza 1985), Economie musicale: Souhaits entre symboles (Paryż 1988), L’habitant du labyrinthe: Entretiens avec Alain Galliari (Isles-lès-Villenoy 1992)[3].
Odznaczenia
- 1984 – Kawaler Orderu Sztuki i Literatury[5]
- 1991 – Kawaler Orderu Narodowego Zasługi[5]
- 1994 – Oficer Orderu Narodowego Zasługi[5]
Twórczość
Wychodząc od tradycyjnych technik kompozytorskich i zasad dodekafonii, sformułował Ballif koncepcję metatonalności, systemu łączącego w sobie diatonikę i chromatykę, opartego na skali 11-dźwiękowej[1]. Jej zasady przedstawił w pracy Introduction à la métatonalité (Paryż 1956)[1].
Ważniejsze kompozycje
(na podstawie materiałów źródłowych[1][2][3][4])
- La Vie du mont qui vient, symfonia na chór i orkiestrę (1953, wersja zrewidowana 1972–1973)
- 4 antiennes à la Sainte Vierge na chór i orkiestrę kameralną (1953)
- Airs comprimés na fortepian (1953)
- Lovecraft (1955)
- Fantasio (1957, wersja zrewidowana 1976)
- Voyage de mon oreille (1957)
- Sonata na flet (1958)
- Kwintet na flet, obój i trio smyczkowe (1958)
- Phrases sur le souffle na alt i 8 instrumentów (1958)
- Mouvement pour 2 na flet i fortepian (1959)
- Solfeggietto na flet, różek angielski, skrzypce lub klarnet (1961)
- muzyka konkretna Étude au ressort (1961)
- Podwójne trio na flet, obój i wiolonczelę oraz skrzypce, klarnet i róg (1961)
- A cor et à cri (1962)
- Point, mouvement (1962)
- Sonata na wiolonczelę i fortepian (1962)
- Cahier de Violon (1962)
- Imaginaire I na 7 instrumentów (1963)
- Ceci et cela (1965)
- Imaginaire II na 7 instrumentów (1967)
- Requiem na 5 chórów, 8 głosów solowych i orkiestrę (1968)
- Prières (1971)
- Chapelet (1971)
- Concert Symphonique I (1976)
- Poème de la félicité (1978)
- Cinquième imaginaire na 2 fortepiany, flet, obój, klarnet, kornet, róg, altówkę i kontrabas (1978)
- Solfeggietto n° 8 na saksofon (1981)
- Concert Symphonique II (1984)
- Haut les Rêves na skrzypce i orkiestrę kameralną (1984)
- Le Livre du serviteur na tenora, chór i orkiestrę (1984)
- Concert Symphonique III (1988)
- La Transfiguration de l’univers. Symphonie mystique No. 3 na 3 chóry mieszane, instrumenty dęte blaszane i perkusję (1992)
- Battez sons pleins, kwartet na dzwonki (1996)
- Concert Symphonique IV (1999)
- Au clair de la lune bleue (2000–2001)
- 5 kwartetów smyczkowych (1955, 1958, 1959, 1987, 1989)
- 4 tria smyczkowe (1956, 1959, 1969, 1992)
- 4 sonaty organowe (1956)
- 6 sonat fortepianowych (1957–1994)
- kwartet saksofonowy (1995)
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 1. Część biograficzna ab. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1979, s. 175–176. ISBN 83-224-0113-2.
- ↑ a b c d The Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 52. ISBN 978-0-19-957854-2.
- ↑ a b c d e f Musiklexikon. T. 1. A–E. Stuttgart-Weimar: Verlag J.B. Metzler, 2006, s. 176–177. ISBN 978-3-476-02087-1.
- ↑ a b c d e f g h i j Franck Jedrzejewski: Dictionnaire des musiques microtonales. Nouvelle édition revue et augmentée. Paris: L’Harmattan, 2014, s. 18–19. ISBN 978-2-343-03540-6.
- ↑ a b c Claude Ballif. brahms.ircam.fr. . (fr.).