W tym artykule poruszymy kwestię Clive Donner, która stanowi dziś bardzo ważną kwestię. Od swoich początków do dzisiejszego znaczenia, Clive Donner był przedmiotem debaty i analiz w różnych obszarach. W całej historii Clive Donner odgrywał kluczową rolę w społeczeństwie, bezpośrednio lub pośrednio wpływając na życie milionów ludzi na całym świecie. W tym sensie istotne jest dogłębne zrozumienie jego wpływu i znaczenia, a także konsekwencji, jakie niesie ze sobą dla teraźniejszości i przyszłości. Poprzez wyczerpującą analizę staramy się rzucić światło na różne aspekty związane z Clive Donner, zapewniając czytelnikowi kompleksową i szczegółową wizję tego bardzo istotnego tematu.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Zawód |
Clive Donner (ur. 21 stycznia 1926 w Londynie, zm. 7 września 2010) – brytyjski reżyser i montażysta filmowy.
Jego ojciec był muzykiem, matka prowadziła sklep z ubraniami. Dziadkowie byli polskimi imigrantami. W wieku 16 lat rozpoczął pracę w studiu filmowym Denham Film Studios jako asystent montażysty. Po służbie w Marynarce Królewskiej (w latach 1944–1947), wrócił do studia i uczył się zawodu reżysera i montażysty od reżysera Davida Leana. Wkrótce, już jako samodzielny montażysta, rozpoczął pracę w Pinewood Studios, a w wieku 32 lat rozpoczął pracę reżysera niskobudżetowych filmów (jego debiut to The Secret Place – 1956). W latach 70. i 80. współpracował głównie z telewizją, reżyserując seriale telewizyjne, filmy dokumentalne oraz reklamy.
Światową sławę przyniósł mu film Co słychać, koteczku? (1965) – komedia o kawalerze usiłującym opanować impuls popychający go do uwodzenia każdej kobiety. Scenariusz filmu napisał Woody Allen (zagrał również jedną z drugoplanowych ról). Film wywołał skrajne opinie krytyków. „New York Herald Times” pisało, że film jest „Krzykliwym zlepkiem wulgarnych dowcipów, ekstrawaganckiego kiczu i rażącej seksualności, rozsnutych wokół monotonnej intrygi i zużytych komediowych sytuacji”, ale „Village Voice” uznał film za „najlepszy jak dotąd film roku, a już z całą pewnością najlepsza komedia”[1]. W 1963 otrzymał Srebrnego Niedźwiedzia na Festiwalu Filmowym w Berlinie za Dozorcę.