Detrytus (ekologia)
W tym artykule Detrytus (ekologia) zostanie szczegółowo przeanalizowany, uwzględniając jego różne aspekty, wpływ na społeczeństwo i jego dzisiejsze znaczenie. Od swoich początków po ewolucję w czasie, Detrytus (ekologia) odgrywał fundamentalną rolę w różnych aspektach życia codziennego. Dzięki podejściu multidyscyplinarnemu zbadane zostaną różne perspektywy, które pozwolą nam lepiej zrozumieć dzisiejsze znaczenie i znaczenie Detrytus (ekologia). Podobnie zbadane zostaną obecne trendy związane z Detrytus (ekologia) i rozważona zostanie jego rola w przyszłości.
Detrytus, detryt (łac. detritus – roztarty, rozdrobniony) – drobnoszczątkowa, martwa materia organiczna, martwe szczątki roślin, zwierząt oraz ich odchodów występujące na powierzchni gleby (np. opadłe liście i gałązki w lesie), na dnie zbiorników wodnych lub unoszące się w toni wodnej. Gromadzi się również na drzewach – pochodzi z odchodów i ciał owadów (głównie mrówek) wędrujących po drzewach i budujących na nich gniazda (mrowiska). Stanowi ważne źródło pokarmu dla detrytusożerców. W niektórych ujęciach w skład detrytusu wchodzą również drobne cząstki mineralnego pochodzenia[1].
Jest częścią łańcucha detrytusowego. W rozkładzie detrytusu uczestniczą bakterie, grzyby oraz detrytusofagi. W wyniku tego rozkładu powstają m.in. związki mineralne (przyswajalne przez rośliny). Mineralizacja przywraca do ekosystemu wiele ważnych pierwiastków.
W zbiornikach wodnych źródłem detrytusu jest roślinność wodna i zwierzęta wodne oraz, głównie allochtoniczna, pochodząca ze zlewni, materia organiczna (np. opadłe liście drzew). W małych ciekach allochtoniczny detrytus stanowi główną bazę pokarmową (rozdrabniacze, filtratory, zbieracze).
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Mały słownik biologiczny. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1972.
Bibliografia
- Encyklopedia Biologia. Greg, 2008. ISBN 978-83-7327-756-4.
- Annie Francé-Harrar: Bodenleben und Fruchtbarkeit. Bayerischer Landwirtschaftsverlag 1957
- Mały słownik biologiczny. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1972.