Dołczan

W tym artykule zagłębimy się w temat Dołczan, temat, który w ostatnim czasie wzbudził zainteresowanie i dyskusję. _Var1 zyskał na znaczeniu ze względu na swój wpływ na różne obszary, od polityki po naukę, w tym kulturę i społeczeństwo w ogóle. W tym artykule przeanalizujemy różne perspektywy istniejące na Dołczan, oferując pełny i obiektywny przegląd, który pozwoli czytelnikowi wyrobić sobie świadomą opinię na ten temat. Dodatkowo zbadamy pochodzenie i ewolucję Dołczan, a także jego znaczenie w bieżącym kontekście. Bez wątpienia Dołczan stanowi temat o ogromnym znaczeniu, który zasługuje na ostrożne i obiektywne potraktowanie, i właśnie celem tego artykułu jest przedstawienie pełnej i szczegółowej wizji tego tematu, który jest dziś tak aktualny.

Dołczan
Stenobothrus
Fischer, 1853
Ilustracja
Stenobothrus grammicus
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Rząd

prostoskrzydłe

Podrząd

prostoskrzydłe krótkoczułkie

Rodzina

szarańczowate

Podrodzina

Gomphocerinae

Plemię

Stenobothrini

Rodzaj

Stenobothrus

Typ nomenklatoryczny

Gryllus lineatus Panzer, 1976

Synonimy
  • Stenobothroides Otte, 1995
  • Anabothrus Mistshenko, 1951
  • Crotalacris Chopard, 1951
  • Stenobothrodes Tarbinsky, 1948
Multimedia w Wikimedia Commons

Dołczan[1] (Stenobothrus) – rodzaj owadów prostoskrzydłych z rodziny szarańczowatych (Acrididae) obejmujący około 50 gatunków o palearktycznym zasięgu występowania.

Takson ten wprowadzony został w 1853 roku przez H.L. Fischera[2]. W 1910 roku W.F. Kirby wyznaczył jego gatunkiem typowym Gryllus lineatus[3].

Owady te są małych lub średnich rozmiarów. Głowę ich cechuje krótkie ciemię, długie i wąskie dołki ciemieniowe oraz czułki pozbawione zgrubień wierzchołkowych. Przedplecze u obu płci z wierzchu szerokie, o bocznych listewkach wygiętych słabo, tak, że odległość między nimi z tyłu wynosi najwyżej półtorakrotność tej z przodu. Narząd bębenkowy częściowo nakryty jest fałdem oskórka. U obu płci występuje aparat strydulacyjny. Pokrywy (tegminy) i tylne skrzydła są dobrze wykształcone, rzadziej skrócone. Tegminy mają prosty przedni brzeg i niezwężone u nasady pole marginalne. Zewnętrzne krawędzie płatów pokładełka mają wyraźny ząb[4].

Rodzaj palearktyczny[5]. Z Polski wykazywano 6 gatunków z tego rodzaju, ale tylko trzy: dołczana wysmukłego, czarnoplamego i deresza zaliczono do polskiej ortopterofauny[4][6]. Występowanie we współczesnych granicach Polski pozostałych trzech gatunków, tzn.: S. crassipes, S. fischeri, S. rubicundulus nie zostało potwierdzone[4].

Należy tu 48 opisanych gatunków[5]:

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Władysław Bazyluk: Klucze do oznaczania owadów Polski cz. XI Prostoskrzydłe – Salwatoriany. Warszawa: PWN, Polskie Towarzystwo Entomologiczne, 1956, s. 106-118.
  2. ↑ Heinrich Leopold Fischer: Orthoptera Europaea. 1853, s. 296, 313.
  3. ↑ W.F. Kirby, A Synonymic Catalogue of Orthoptera (Orthoptera Saltatoria, Locustidae vel Acridiidae) vol. III Orthoptera. Saltatoria. Part II. Locustidae vel Acridiidae, Londyn 1910, s. 260.
  4. ↑ a b c Władysław Bazyluk, Anna Liana: Prostoskrzydłe - Orthoptera. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2000, seria: Katalog Fauny Polski cz. 17, z. 2. ISBN 83-85192-94-8.
  5. ↑ a b Eades, D.C.; D. Otte; M.M. Cigliano & H. Braun: Orthoptera Species File Online: species Stenobothrus nigromaculatus (Herrich-Schäffer, 1840). . (ang.).
  6. ↑ Fauna Polski - charakterystyka i wykaz gatunków. Bogdanowicz W., Chudzicka E., Pilipiuk I. i Skibińska E. (red.). T. II. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2007. ISBN 978-83-881470-7-4.