Obecnie Drewniany różaniec to temat, który zyskał duże znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie. Wraz z ciągłą ewolucją technologii i nieograniczonym dostępem do informacji, Drewniany różaniec stał się centralnym punktem debat, dyskusji i analiz we wszystkich obszarach. Niezależnie od tego, czy chodzi o sferę polityczną, gospodarczą, społeczną czy kulturową, Drewniany różaniec jest w taki czy inny sposób obecny w naszym codziennym życiu. To temat, który budzi pasje, różnorodne opinie i porusza tłumy. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Drewniany różaniec, analizując jego wpływ, ewolucję i dzisiejsze znaczenie.
Gatunek | |
---|---|
Rok produkcji |
1964 |
Data premiery |
6 stycznia 1965 |
Kraj produkcji | |
Język | |
Czas trwania |
81 minut |
Reżyseria | |
Scenariusz | |
Główne role | |
Muzyka |
Drewniany różaniec – polski czarno-biały film obyczajowy z 1964 roku, w reżyserii Ewy i Czesława Petelskich[1]. Pierwowzorem scenariusza do filmu była autobiograficzna powieść Natalii Rolleczek pt. Drewniany różaniec z 1953 roku.
Zarówno książka, jak i film były uważane za oręż wykorzystywany przez peerelowskie państwo do walki z Kościołem katolickim w Polsce[2].
Akcja filmu dzieje się w Zakopanem w 1936 roku. Do sierocińca prowadzonego przez siostry zakonne felicjanki przybywa pochodząca z ubogiej rodziny nowa dziewczynka, Natalia. Spędza tam dwa ciągnące się lata. W nowym otoczeniu przekonuje się, że liczą się tylko układy i hipokryzja. W ośrodku wychowankowie cierpią głód, dokuczają im rozmaite choroby i brud na strychu gdzie mieszkają. Warunki te kontrastują z czystością i porządkiem pobliskiego kościoła. Zakonnice wymuszają posłuszeństwo dziewczynek używając jako narzędzia kary drewnianego różańca, którym biją podopieczne po gołych plecach. Natalia nie może tego znieść. Wreszcie zmuszona do kilkunastogodzinnej samotnej pracy przy sprzątaniu kościoła naciera sobie oczy denaturatem.
Źródło: Filmpolski.pl[1].