W tym artykule poznamy fascynujący świat Dywizja Kawalerii „Zaza”. Od swoich początków po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo, Dywizja Kawalerii „Zaza” odegrał kluczową rolę w życiu ludzi, wpływając na kulturę, technologię i sposób, w jaki odnosimy się do siebie nawzajem. W całej historii Dywizja Kawalerii „Zaza” był przedmiotem badań i debat, generując sprzeczne opinie i wzbudzając ciekawość milionów ludzi na całym świecie. W tym artykule postaramy się rzucić światło na najważniejsze aspekty Dywizja Kawalerii „Zaza”, analizując jego znaczenie i konsekwencje, jakie ma na nasze codzienne życie.
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie | |
Rozformowanie | |
Dowódcy | |
Pierwszy |
gen. bryg. Zygmunt Podhorski |
Działania zbrojne | |
kampania wrześniowa bitwa pod Kockiem (2–6 X 1939) | |
Organizacja | |
Rodzaj sił zbrojnych | |
Rodzaj wojsk |
Dywizja Kawalerii „Zaza” – wielka jednostka kawalerii Wojska Polskiego improwizowana w toku kampanii wrześniowej 1939.
Dywizja Kawalerii „Zaza” została sformowana 18 września 1939 roku[1] przez gen. bryg. Zygmunta Podhorskiego ps. „Zaza” w okolicach Białowieży w Puszczy Białowieskiej z oddziałów Podlaskiej i Suwalskiej Brygady Kawalerii, którym udało się przebić z okrążenia z okolic Zambrowa i Ostrowi Mazowieckiej[2].
Zgodnie z decyzją gen. Podhorskiego brygady kawaleryjskie miały maszerować na południe, aby połączyć się z wojskami walczącymi na terenie województwa lubelskiego. Dywizja maszerowała po równych osiach w kierunku Czeremchy. Po kilku utarczkach z Niemcami kawaleria weszła w lasy nadleśnictwa Nurzec. 24 września osiągnęła przeprawy na Bugu. Po całodziennych walkach odparte zostało natarcie czołgów niemieckich, a w nocy z 24 na 25 września Dywizja przeprawiła się przez Bug pod Mielnikiem.
25 września po południu maszerowała dalej na południe, omijając Białą Podlaską od zachodu. Po odpoczynku 26 września w rejonie miejscowości Sokole, Dywizja wywalczyła przeprawy na Wieprzu pod Kijanami, w Zawieprzycach i Spiczynie.
28 września przyszedł rozkaz podporządkowania Dywizji dowódcy SGO „Polesie” gen. bryg. Franciszkowi Kleebergowi. W składzie SGO "Polesie" wzięła udział w dniach 2-5 października w ostatniej bitwie wojny obronnej 1939 pod Kockiem i Wolą Gułowską, gdzie skapitulowała wraz z resztą SGO.