Electric Light Orchestra

Wygląd przypnij ukryj Electric Light Orchestra
Ilustracja
ELO podczas koncertu w 1978 w Oslo
Inne nazwy

ELO
Jeff Lynne's ELO (od 2014)

Rok założenia

1970

Pochodzenie

 Wielka Brytania

Gatunek

rock albumowy, art rock, rock progresywny, contemporary pop/rock, disco, synth pop

Aktywność

1970–1987, 2000–2001, 2014-...

Wydawnictwo

BMG, Sony, Epic, Jet, EMI, United Artists, Columbia

Powiązania

The Move, Traveling Wilburys, The Idle Race

Strona internetowa
Zespół koncertujący w 1981 r.

Electric Light Orchestra – brytyjska grupa rockowa, działająca w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX wieku oraz w latach 2000–2001 i od 2014 roku jako Jeff Lynne's ELO. Muzyka zespołu była różnorodna stylistycznie i podlegała zmianom zależnym od panującej aktualnie mody: poczynając od rocka progresywnego, poprzez wyraźne wpływy disco w środkowym etapie, aż po synth pop w ostatnim okresie działalności. W krajach anglosaskich nurt ten określa się mianem „mainstream rock”. Była bogata brzmieniowo i wykorzystywała szerokie i nietypowe dla rocka instrumentarium, między innymi instrumenty smyczkowe jako wiodące. W latach siedemdziesiątych zespół zaliczany był do czołowych grup rockowych i zdobył olbrzymią popularność. Rozpadł się, gdy jego lider Jeff Lynne postanowił poświęcić się działalności producenckiej i promocyjnej.

Do największych przebojów ELO należały m.in.: „Ticket to the Moon”, „Without Someone”, „10538 Overture”, „Can't Get It Out of My Head”, „Evil Woman”, „Four Little Diamonds”, „Strange Magic”, „Telephone Line”, „Livin' Thing”, „Shine a Little Love”, „Don't Bring Me Down”, „Rock’n’roll is King”, „Hold On Tight”, „Here is the News” oraz cover piosenki Chucka Berry’ego „Roll Over Beethoven”.

Dyskografię zespołu uzupełniają: wydawnictwo dokumentujące koncert w kalifornijskim mieście Long Beach (1974) oraz soundtrack do filmu Xanadu z 1980 roku, którego 2. część jest autorstwa Lynne'a, zaś 1. część (zaśpiewana przez Olivię Newton-John) – Johna Farrara.

Historia

Początki

Początek istnienia datuje się na rok 1970, kiedy rozpadł się zespół The Move. Jego dwaj członkowie, Jeff Lynne (gitara) i Roy Wood (gitara basowa), postanowili stworzyć nowy zespół, którego brzmienie oparte byłoby na instrumentarium rockowo-symfonicznym. Do projektu dołączył Bev Bevan (perkusja) – także z The Move. Do grupy przyjęto też Billa Hunta (instrumenty klawiszowe) i Steve’a Woolama (wiolonczela, skrzypce). W takim składzie, ze śpiewającym Lynne'em i Woodem, grupa nagrała album The Electric Light Orchestra (w USA pod tytułem No Answer). Album został ciepło przyjęty przez krytykę i osiągnął spory sukces komercyjny. Grupa jednak była dopiero na etapie poszukiwania własnego stałego stylu, a poza tym elegancki i szlachecki charakter Lynne'a, oraz jego poetyckie teksty łączone z fantazyjną muzyką kłóciły się z obscenicznym charakterem Roya Wooda.

Debiutancki koncert ELO miał miejsce 16 kwietnia 1972 w pubie The Greyhound w Croydon.

W międzyczasie z grupy odszedł Woolam, a na jego miejsce weszli Mike Edwards (wiolonczela), Colin Walker (wiolonczela) i Wilfred Gibson (skrzypce). Ponadto w trakcie nagrywania nowego albumu odeszli Roy Wood i Bill Hunt, a ich miejsca zajęli odpowiednio Mike de Albuquerque i pianista Richard Tandy. Od tego momentu ELO wykształciło charakterystyczne, symfoniczne brzmienie. Nowy album, ELO 2 (Electric Light Orchestra II – tytuł w USA), pomimo że uzyskał zbliżone do pierwszego albumu wyniki sprzedaży, został nisko oceniony przez krytykę, co przełożyło się na wyniki na listach przebojów.

Podczas nagrywania trzeciej płyty grupę opuścili Gibson i Walker, dołączyli zaś skrzypkowie Mik Kaminski i Hugh McDowell. Na płycie, wydanej pod tytułem On the Third Day (1973), utwory zostały ułożone w przemyślany ciąg, z rozpoczynającym instrumentalnym „Ocean Breakup” i kończącą własną wersją fragmentu suity Peer Gynt – In the Court of the Mountain King (W grocie Króla Gór), norweskiego kompozytora Edvarda Griega. Największym przebojem na płycie był utwór „Showdown”.

Okres największej popularności

Do nagrania czwartej płyty, Eldorado – A Symphony, Lynne wynajął orkiestrę i chór. Krążek okazał się przełomowy w historii grupy, zdobywając po raz pierwszy tytuł złotej płyty, zaś singiel „Can't Get It Out of My Head” po raz pierwszy trafił na amerykańską listę Top 10 hit. Zespół odniósł duży sukces w USA, zapełniając podczas koncertów całe stadiony i regularnie pojawiając się w znanym telewizyjnym show „The Midnight Special”. Po wydaniu płyty doszli basista i wokalista Kelly Groucutt oraz wiolonczelista Melvyn Gale, zastępując de Albuquerque i Edwardsa, a skład na pewien czas się ustabilizował.

Piąta płyta studyjna, Face the Music, wydana w 1975, przyniosła hity „Evil Woman” (trzeci UK top 10) i „Strange Magic”. Po jej wydaniu zespół koncertował wyjątkowo intensywnie, dając w USA w okresie od 3 lutego do 13 kwietnia 1976 roku 68 koncertów w ciągu 76 dni. Na koncertach zespół po raz pierwszy użył kolorowych laserów.

Szósty album, A New World Record (1976), okrył się platyną i stał się pierwszym albumem grupy, który zawędrował na brytyjską listę Top ten. Płyta, z największymi przebojami: „Livin' Thing”, „Telephone Line”, „Rockaria!” i „Do Ya”, przyniosła grupie jeszcze większą popularność. Zespół tradycyjnie intensywnie koncertował w Stanach Zjednoczonych.

Sukces A New World Record powtórzył kolejny album, dwupłytowy Out of the Blue (1977), z przebojowymi singlami: „Turn to Stone”, „Sweet Talkin' Woman”, „Mr. Blue Sky” i „Wild West Hero”. Zespół wciąż rozwijał się koncertowo, prezentując podczas dziewięciomiesięcznego ogólnoświatowego tournée olśniewające efekty sceniczne, m.in. statek kosmiczny na scenie, pokaz laserów i sztucznej mgły. Podczas koncertu w Cleveland zespół oglądała osiemdziesięciotysięczna publiczność, co stanowiło ówczesny rekord. Grupa koncertowała także na londyńskiej arenie Wembley, wyprzedając komplety biletów przez osiem kolejnych wieczorów. Pierwszy z tych koncertów został zarejestrowany i wydany później na VHS i DVD.

Pod koniec lat 70. Lynne zaczął ulegać fascynacji stylem disco. Efekty widać na, wydanym w 1979 roku, albumie Discovery. Płyta osiągnęła najwyższą pozycję na brytyjskiej UK Albums Chart, przynosząc przeboje: „Don't Bring Me Down”, „Shine a Little Love”, „Last Train to London”, „Confusion”, „The Diary of Horace Wimp”, „Midnight Blue”.

Grupa reaktywowała się bez udziału Lynna i bez jego zgody na używanie oryginalnej nazwy, jako Electric Light Orchestra Part Two. Wydała dwa albumy, które nie spotkały się z wielkim zainteresowaniem.

Zespół reaktywował się w latach 2000-2001 przy okazji albumu Zoom, był to autorski projekt Jeffa Lynne'a wydany pod szyldem ELO, w nagraniach i koncertach brał udział również klawiszowiec zespołu, Richard Tandy.

Grupa reaktywowała się w 2014 roku jako Jeff Lynne's ELO. Po 14 latach w 2015 pojawił się nowy album „Alone in the Universe”. W 2019 roku Jeff Lynne's ELO wydała kolejny album „From out of Nowhere”, w którym ponownie wziął udział klawiszowiec Richard Tandy.

Skład

Dyskografia

Albumy studyjne

Dyskografia grupy Jeff Lynne's ELO

Dyskografia grupy Electric Light Orchestra Part Two

Albumy kompilacyjne

Albumy koncertowe

Wydawnictwa wideo

Przypisy

  1. ↑ a b c d Jason Ankeny: Electric Light Orchestra Biography. allmusic.com. . (ang.).
  2. ↑ Electric Light Orchestra - The Former Members , trojmiasto.pl, 18 listopada 2011  .
  3. ↑ Roy Wood - The Enigmatic Wizard of Rock, aboutderbyshire.co.uk   (ang.).
  4. ↑ Roy Wood , starlingdb.org  .
  5. ↑ Bev Bevan: The Elo Story. Mushroom Publishing, 1980, s. 174. ISBN 0-907394-00-0.
  6. ↑ a b c d e f g E.L.O. full Official Chart History. officialcharts.com. . (ang.).
  7. ↑ Louis Clark. eatonmusic.com, 2008-06-05. . (ang.).
  8. ↑ Robert Porter: Electric Light Orchestra – Out Of The Blue Tour. jefflynnesongs.com. . (ang.).
  9. ↑ SimonS. Harding SimonS., Xanadu gets UK premiere , London Theatre Breaks, 20 sierpnia 2015   (ang.).
  10. ↑ DanielD. Kreps DanielD., Jeff Lynne's ELO Route 2019 North American Summer Tour , Rolling Stone, 22 października 2018   (ang.).
  11. ↑ Electric Light Orchestra – Flashback (2000, CD). .
  12. ↑ Out of the Blue Tour: Live at Wembley Blu-ray na Amazon.co.uk. . (ang.).
  13. ↑ Jeff Lynne's ELO – Wembley Or Bust (2017, CD). .
Kontrola autorytatywna (zespół muzyczny):Encyklopedie internetowe: