Emaus (odpust)
W tym artykule temat Emaus (odpust) zostanie omówiony z szerokiej i szczegółowej perspektywy, aby zapewnić czytelnikowi jego pełną i dogłębną wizję. Zostaną zbadane różne aspekty i aspekty związane z Emaus (odpust), analizując jego znaczenie i znaczenie w różnych obszarach. Dodatkowo zaprezentowane zostaną różne punkty widzenia i opinie ekspertów w tej dziedzinie, w celu wzbogacenia wiedzy i zrozumienia na temat Emaus (odpust). W całym artykule zostaną podane dane statystyczne, przykłady, studia przypadków i ćwiczenia praktyczne, które pozwolą czytelnikowi głębiej zagłębić się w temat i zastosować zdobytą wiedzę.
 Emaus w Krakowie (2017) | |
| Dzień | |
|---|---|
| Państwa |
Polska, Czechy, Słowacja |
| Symbole |
figurki Żydków (w Krakowie) |
| Podobne święta |
Siuda Baba (w Polsce) |
Emaus – nazwa zwyczaju ludowego urządzanego w Poniedziałek Wielkanocny w niektórych miejscowościach Polski, Czech i Słowacji. Najbardziej popularny jest emaus krakowski, forma odpustu, odbywającego się w Poniedziałek Wielkanocny przy klasztorze Norbertanek na Zwierzyńcu, nad rzeką Rudawą, tj. u zbiegu ulic Emaus, św. Bronisławy i Tadeusza Kościuszki na jej prawym brzegu i Tadeusza Kościuszki, Senatorskiej, Kasztelańskiej i Flisackiej na lewym brzegu rzeki. Tradycyjnie uroczystą sumę odpustową w Poniedziałek Wielkanocny odprawia arcybiskup Krakowa.
Odpustowi towarzyszą kramy z kiermaszem zabawek ludowych, strzelnice sportowe, karuzele dla dzieci, loterie fantowe itp. Na straganach wyłożone są plastikowe zabawki, pierścionki z kolorowymi oczkami, słodycze, w tym tradycyjne serca z piernika. Osobliwością krakowskiego odpustu są drewniane figurki żydowskich grajków i Żydów studiujących Torę (figurki tzw. „żydków”). Innym charakterystycznym elementem krakowskiego odpustu są tradycyjne, małe precelki nawlekane na nić, tworzące wieniec. Popularności dawnego obyczaju sprzyja bliskie sąsiedztwo Lasku Wolskiego i Kopca Kościuszki, tradycyjnych tras spacerowych.
Odpust i ulica wzięły nazwę od biblijnej wsi Emaus, do której podążał zmartwychwstały Chrystus. Po drodze spotkał dwóch swoich uczniów, przez których nie został rozpoznany: „Rozmawiali oni ze sobą o tym wszystkim, co się wydarzyło. Gdy tak rozmawiali i rozprawiali ze sobą, sam Jezus przybliżył się i szedł z nimi. Lecz oczy ich były niejako na uwięzi, tak że Go nie poznali”.
Na pamiątkę tej biblijnej historii powszechna była w Europie, zwłaszcza w okresie kontrreformacji tradycja odwiedzania w drugi dzień świąt wielkanocnych kościoła poza miastem. Kościół św. Augustyna i św. Jana Chrzciciela (norbertanek) na Zwierzyńcu znajduje się około 1,5 km od bram średniowiecznego Krakowa). Pierwsza wzmianka o krakowskim odpuście pochodzi z rękopisu Giovanniego Paolo Mucantiego – sekretarza legata papieskiego. Mucanti przebywał w Krakowie w latach 1596–1597 i zapisał:
W poniedziałek wielkanocny poszedłem oglądać kościół, który nazywają Emaus, gdzie zbiera się wielki tłum obojga płci. Wszystka młodzież i żacy zachowują dawny zwyczaj noszenia dnia tego różdżki wierzbowej, na której rozwinięte są bazie[1]
Krakowski Emaus był wielkim, uroczystym spacerem mieszczan krakowskich po całym dniu siedzenia za stołem. Przerodził się z czasem w ludową zabawę, rodzaj odpustu[2]. W tym ludowym święcie w XIX wieku brała udział znacząca część mieszkańców Krakowa.
Emaus znany był też kiedyś w Poznaniu (obecnie próbuje się wskrzesić tradycję odwiedzania tamtejszego kościoła św. Jana Jerozolimskiego za murami[potrzebny przypis]) oraz do niedawna również w Pińczowie na wzgórzu św. Anny przy kaplicy pod tym samym wezwaniem, ale do czasów obecnych bez przerw przetrwał jedynie w Krakowie i Kaliszu.
Inne tradycje wielkanocne w Krakowie i okolicy
Przypisy
Bibliografia
- Aleksandra Jaklińska-Duda, Krakowskie tradycje Emausu, Kraków 1977.
- Julian Zinkow, Krakowskie podania legendy i zwyczaje, Kraków 2007.
- Praca zbiorowa: Obyczaje, języki, ludy świata. Warszawa: PWN, 2006, s. 200. ISBN 978-83-01-14874-4.